بریده‌هایی از کتاب مزایای منزوی‌ بودن

سَم و پاتریک به من نگاه کردن. منم به اونا نگاه کردم. فکر می‌کنم فهمیدن. نه این‌که چیز خیلی خاصی بفهمن، فقط فهمیدن، و فکر می‌کنم این همهٔ اون چیزیه که آدم می‌تونه از یه دوست بخواد.

خیلی سخته برام که ببینم سَم احساس بهتری نسبت‌به خودش داره، فقط چون یه پسر بزرگ‌تر اون‌جوری می‌بینتش.

«چارلی، ما عشقی رو قبول می‌کنیم که فکر می‌کنیم لیاقتش رو داریم.»

«خب، قواعدی هست که باید رعایت کنی، نه به‌خاطر این‌که می‌خوای، به‌خاطر این‌که مجبوری. گرفتی؟»

یه احساسی بهم می‌گه همهٔ اینا دروغ‌های شاخ‌داره. فقط مشکل اینه که نمی‌دونم کی داره دروغ می‌گه.

دلیلِ نوشتن این نامه اینه که فردا دبیرستان رو شروع می‌کنم و واقعاً از رفتن به مدرسه می‌ترسم.

نمی‌دونستم که بقیه در مورد من فکر می‌کنن. نمی‌دونستم نگام می‌کنن.

معمولاً آهنگ‌هایی رو دوست دارم که نمی‌شه باهاشون رقصید.

بلاهای خیلی بدتری سر بعضی‌ها اومده تا من، بلاهای واقعاً بدتری.

وقتی‌که داشتم به‌سمت خونه می‌روندم، فقط به کلمهٔ «خاص» فکر می‌کردم و به این‌که آخرین کسی‌که اینو دربارهٔ من گفته بود، خاله‌هلنم بود. خیلی خوشحال بودم که دوباره اونو شنیدم، چون فکر کنم همه‌مون بعضی اوقات این چیزا رو فراموش می‌کنیم. فکر می‌کنم هرکی یه جورْ خاصه. واقعاً این‌طور فکر می‌کنم.