بریده‌هایی از کتاب در باب عمر فانی

‌می خواهم به آن‌ها ‌بگویم"برای چه کشتی‌هایتان را به آب می‌اندازید؟ ‌چرا نیروهای‌تان ‌را علیه حیوانات و انسان‌ها ‌مسلح می‌کنید؟ ‌چرا ثروت روی ‌ثروت انباشته می‌کنید؟ واقعا باید توجه کنید که چقدر جسم‌تان ‌حقیر است. ‌ ‌آیا این دیوانگی و جنون نیست که مطالبه بسیار کنید در حالی که بسیار اندک می‌توانید نگاه دارید؟

‌چرا که تقدیر بر کسانی که از او غافل هستند سخت یورش می‌برد اما مردی که ‌همیشه در انتظار اوست به راحتی در برابرش ایستادگی می‌کند. ‌در جنگ نیز آنانی که خویش را مهیای مبارزه نکرده‌اند ‌با ورود دشمن از هم متفرق شده و حفاظ و حصار خویش ‌را از دست می‌دهند؛

‌تو می‌بایست وعده‌های ‌والاتر و بزرگتری به خویش داده باشی. ‌

کسی که از مرگ ‌می‌هراسد هیچ گاه چونان انسانی زنده، ‌عمل با ارزشی انجام نخواهد داد. ‌

‌اگر به تحقیق و مطالعه مشغول شوی از تمام کسالت‌های ‌زندگانی به دور خواهی بود، ‌هیچ گاه از آن جا که ‌منتظر روشنایی روز هستی شب بر تو طولانی نخواهد آمد، ‌نه باری برای خویشتن خواهی بود و نه انسانی بی‌فایده برای دیگران، ‌افرادی بسیاری را برای دوستی جذب خواهی نمود و بهترین انسان‌ها ‌مشتاق ملاقات تو خواهند بود. ‌

کسانی که روزانه درگیر وظایف با ارزشی در همنشینی با صمیمی‌ترین ‌دوستانشان یعنی زنو، ‌فیثاغورث، ‌سقراط و سایر مشایخ مطالعات آزاد چون ارسطو و تئوفراستوس هستند. ‌ ‌هیچ یک از این افراد آن قدر سرگرم نیستند که نتوان ایشان را دید، ‌هیچ یک از ایشان از اینکه ‌ملاقات کنندگان‌شان ‌را رد کنند خوشحال نمی‌شوند بلکه خود را وقف ایشان می‌کنند، ‌هیچ یک از ایشان به هیچ کس اجازه نمی‌دهند که دست خالی از پیش او بروند. ‌ ‌آن‌ها ‌تمام شب و روز در خانه پذیرای انسان‌های ‌فانی ‌هستند. ‌

‌"ما در قِسم اندکی از حیات، ‌زندگی می‌کنیم. ‌" در واقع، ‌باقی ایام زندگی نیست، ‌

‌زندگی به اندازه کفایت طولانی است و به میزان گسترده‌ای ‌در حق‌مان سخاوتمندی صورت گرفته

باید خود را انعطاف پذیر نماییم، ‌چنان که چندان بر مبنای طرح‌هایمان وابسته آرزوها نشویم و ‌ بتوانیم با از دست رفتن چیزهایی که بخت و اقبال برای مان ارمغان آورده کنار بیاییم بی‌آن که تغییری در دیگر اهداف یا شرایط مان بدهیم، ‌زیرا این امر باعث بی‌ثباتی شده و این خطا دشمن سرسخت آسودگی خیال است. ‌ ‌زیرا این سرسختی، ‌از آن جایی که تقدیر معمولا به زور چیزی را می‌ستاند، ‌آماده است تا رنج و هراس را با خود به ارمغان آورد و در شکل جدی تر، ‌بی ثباتی و تلون مزاج است که حدودی برای خود قائل نمی‌شود. ‌ ‌هردوی این موارد عدوی آسودگی خیال هستند و هم تغییر و هم شکیبایی را غیر ممکن می‌سازند. ‌ در هر صورت ذهن می‌بایست از اهداف خارجی به خود فراخوانده شود: ‌آن باید به خویشتن بازگردد، ‌ در خویش شادمانی نماید، ‌دارایی خویش را تحسین نماید؛ ‌می‌بایست تا حد ممکن ‌از امورات دیگران دست بردارد و توجه‌اش ‌را به خویش معطوف نماید؛ ‌نباید احساس شکست نماید و بایستی نگاهی مهربانانه حتی به مصایب و بلایا پیدا کند.

زندانیان در غل و ‌زنجیر تنها در بار اول سنگینی غل و ‌زنجیر را بر پاهای خویش احساس می‌کنند: ‌در طول زمان، ‌ وهنگامی که تصمیم می‌گیرند که آن‌ها ‌را تحمل کرده و در برابرشان مقاومت نکنند، ‌از باب ضرورت می‌آموزند که می‌بایست شکیبا باشند و از باب عادت شکیبایی‌شان ‌با آسودگی همراه خواهد شد. ‌ ‌در هرموقعیتی در زندگی شادی‌ها ‌و آسایش‌ها ‌و لذاتی را خواهی یافت اگر برای مواجهه با مشکلات آماده شده باشی و ‌اجازه ندهی که بر تو فائق آیند. ‌ ‌در هر موقعیتی طبیعت ما را بیشتر وام دار خویش می‌نماید، ‌از آن جایی که می‌داند در که در چه اندوهی به دنیا آمده‌ایم ‌، ‌عادتی را برای تعدیل مصایب مان تعبیه نموده ‌و به محض اینکه ‌ما را بیشتر رشد می‌دهد با دردهای بدتری مواجه می‌سازد. ‌ ‌هیچ کس نمی‌توانست مصیبتی پایدار را تحمل نماید اگر همان توان اولیه‌ای ‌که بلا بر او نازل شده بود را در خود می‌یافت. ‌ ‌تمامی ما به تقدیر و سرنوشت وابسته‌ایم ‌، ‌بعضی‌ها ‌با زنجیری رها و طلایی و ‌دیگرانی با زنجیری تنگ ساخته شده از فلزی سخت: ‌اما چرا این گونه است؟ ‌ما همگی در یک محبس نگاه داشته می‌شویم و کسانی که دیگران را محبوس می‌کنند خویش محبوسند