بریده‌هایی از کتاب تربیت بدون فریاد

والد خوب بودن به این معنی نیست که آن‌قدر مقابل فرزندمان کوتاه بیاییم که آنها هر کاری دوست دارند، بکنند. آنچه فرزندان ما نیاز دارند والدینی است که خونسردی خود را حفظ کنند، به ویژه زمانی که اوضاع حسابی به هم می‌ریزد. کودکان می‌خواهند والدینشان کمتر نگران شوند و خیلی بیشتر متعادل و خویشتن‌دار باشند. آنها دوست دارند شما خونسرد بمانید، حتی زمانی که خود از کوره درمی‌روند.

انقلابها با اعلانیه‌های پرطنین و برجسته آغاز نمی‌شوند. تحولات سرنوشت‌ساز با عمل همزمان گروههای مختلف مردمی آغاز نمی‌شوند. آنها با گفتار و رفتار آرام یک شخص با شهامت و شکیبا آغاز می‌شوند، با عزم راسخ یک فرد برای تغییر خود بدون در نظر گرفتن آنچه پیش خواهد آمد.

والدین می‌توانند حرف بزنند اما تا زمانی که به گفته‌های خود عمل نکنند، نمی‌توانند چیزی به فرزند خود بیاموزند.

زمانی می‌توانیم خود را فردی رشدیافته بدانیم که بدون مقصر دانستن موقعیتها، دیگران، یا تجربه‌های کودکی مسئولیت اشتباهات خود را بپذیریم. اما این کار فقط زمانی رخ می‌دهد که خود را «تحت کنترل» درآوریم.

اکثر ما هیجانی بدتر از عجز و سردرگمی نمی‌شناسیم. ما می‌توانیم ترس، خستگی، نگرانی یا خشم را تحمل کنیم اما هیچ چیز مانند درماندگی و سردرگمی ما را از پا نمی‌اندازد، مانع ادامه کارمان نمی‌شود و ما را دچار خشم نمی‌کند. وقتی احساس می‌کنیم نمی‌توانیم با شرایط کنار آییم، آن را کنترل کنیم یا آنچه را که باید انجام دهیم به پایان برسانیم، احساس سردرگمی می‌کنیم.

آیا نمی‌خواهیم که آنها خودآگاه و خودگردان باشند و مسئولیت رفتار خود را به عهده بگیرند؟ اما اگر ما الگوی عملی این صفات نباشیم آنها هرگز به چنین مقصدی نخواهند رسید. بنابراین این نوع تربیت بیش از آنکه به آنها مربوط باشد به ما مربوط می‌شود. از ین رو اولین ایده کتاب حاضر این است: مهم‌ترین کاری که می‌توانید برای فرزند خود انجام دهید این است که بر خود تمرکز کنید و اولین قدم در این راه، رها شدن از بار سنگین قبول مسئولیت به جای آنهاست. سپس این کتاب به تمام موضوعاتی می‌پردازد که مربوط به مسئولیت شما نسبت به فرزندانتان است. این سفر آسانی نیست.

فرزندان ما از همان بدو تولد سفری را آغاز کرده‌اند که در آن از ما فاصله می‌گیرند. حتی نیاز آنها به پیوند نزدیک با ما در ابتدا برای آن است که احساس امنیتی را در خود پرورش دهند که در آینده بدون ما هم بتوانند روی پای خود بایستند

ما خیلی کمتر از آن چیزی که همواره به ما گفته می‌شود، به جای فرزندانمان مسئولیم، اما خیلی بیشتر از آنچه تصور می‌کنیم، نسبت به آنها مسئولیت داریم.

هدف اصلی تربیت این است که فرزندان خود را به عنوان بزرگسالان خودفرمان راهی اجتماع کنیم. ما می‌خواهیم آنها بتوانند خواسته‌های خود را ابراز کنند، خود تصمیم بگیرند و مسئولیت رفتارهای خود را بپذیرند. ما می‌خواهیم آنها بتوانند روی پای خود بایستند و خود انتخاب کنند چه کاری را انجام بدهند و چه کاری را انجام ندهند. چیزی که ما دوست نداریم این است که ابراز اختیار و اراده خود را با ما تمرین نکنند. «البته، دلم می‌خواهد وقتی دوستانش به او ماری‌جوانا تعارف می‌کنند، نه بگوید، اما قطعا دوست ندارم وقتی از او می‌خواهم به خانه بیاید به من هم نه بگوید!»

کودکانی که عملکردی عالی دارند، آنهایی هستند که وجودشان کمتر از همه برای رستگاری ما ضرورت دارد.

آنچه درباره فرزندانتان می‌گویید مهم‌تر از آن چیزی است که به آنها می‌گویید.

کودکان حیوان دست‌آموز یا ماشین مکانیکی نیستند که والدین صاحب آنها باشند یا بخواهند آنها را راه‌اندازی کنند.

زندگی توأم با اشتباه نه تنها شرافتمندانه‌تر، بلکه مفیدتر از زندگی است که در آن هیچ کاری انجام ندهیم.

تنها راه حفظ سلطه و نفوذ بر فرزندمان این است که بر خود مسلط باشیم.

«مسئولیت من نسبت به فرزندم این است که، صرف نظر از رفتار او، مراقب رفتار خود باشم»

تربیت موضوعی نیست که به کودکان مربوط شود بلکه مربوط به والدین است.

تنها راه حفظ سلطه و نفوذ بر فرزندمان این است که بر خود مسلط باشیم.

«اگر می‌دانستم قرار است این‌قدر زنده بمانم، بهتر از خودم مراقبت می‌کردم.» هر اندازه امروز بهتر زندگی کنیم فردا نیز زندگی را بهتر ادامه خواهیم داد و شیوه زندگی امروز و فردای ما به میزان قابل توجهی بر روابط ما با فرزندانمان تأثیر می‌گذارد. من می‌خواهم شما به این موضوع فکر کنید: «آنچه باید دوام پیدا کند و بماند، در اولویت قرار دارد.»

مهم‌ترین عامل رشد فرزندانتان، تداوم و استمرار رشد خودتان به عنوان یک والد است.

ما خیلی کمتر از آن چیزی که همواره به ما گفته می‌شود، به جای فرزندانمان مسئولیم، اما خیلی بیشتر از آنچه تصور می‌کنیم، نسبت به آنها مسئولیت داریم.