بریده‌هایی از کتاب یک تکه کاج

می‌گویند شاملو آن موقع که توی زندان قصر بوده از توی حیاطِ پر از دیوارهای بلند، فقط نوک یک کاج را می‌دیده و برایش تنها نشان از بیرونِ زندان بوده و یادآور رهایی. بعدها کاجِ پرغبارِ پیر از آنجا توی شعرش آمده.

شاملو آن موقع که توی زندان قصر بوده از توی حیاطِ پر از دیوارهای بلند، فقط نوک یک کاج را می‌دیده و برایش تنها نشان از بیرونِ زندان بوده و یادآور رهایی. بعدها کاجِ پرغبارِ پیر از آنجا توی شعرش آمده.

چیزی نمی‌گویم. چهار سال و نیمی می‌شود از آخرین روزی که اینجا بود و مامان توی فرودگاه یک کاسه اشک ریخت پشت پایش.

شمع‌هایی که دارند ذره ذره آب می‌شوند و به زودی خاموش. فهمیدنش نه وحی می‌خواهد نه سوادِ پشت عینک. بی‌جهت هم می‌سوزند. توی این خانه نه به آن یک ذره گرمایشان احتیاج است نه به این نور نحیفشان.

. پیمان همیشه می‌گفت سفید برتری دارد. می‌گفت سی‌وپنج درصدِ شطرنج‌های تاریخ را سفید برده و بیست‌وپنج درصد را سیاه، و اگر دو طرف دقیقاً به یک میزان خوب بازی کنند سفید می‌برد. برتری مهمی‌ست که سفید بازی را شروع می‌کند و نطفه‌ی بازی را به میل خودش می‌بندد. اما من همیشه دوست داشتم سیاه باشم. مسئولیت کمتری متوجه‌ات می‌شود وقتی خودت بازی را شروع نکنی.

پیمان خودش هم می‌داند بازی‌اش از من خیلی بهتر است، اما هیچ وقت از بازی با من خسته نمی‌شود، انگار امید دارد که آن‌قدر تمرینم دهد که یک روزی رقیبش شوم.

یک لبخند درخشان همراه با پرستاری که آن‌را به لب دارد می‌آید توی اتاق

کاش طولانی بخوابد. نه آن‌که از دنیا برود، آن‌قدر که وقتی بیدار شد، همه چیز تمام شده باشد.

بیرون، چله‌ی تابستان، برف به جان درخت‌ها افتاده و یک تکه کاج دارد از توی پنجره محو می‌شود.

نواده‌ی پیامبر از همان اول گفته بود کاری نمی‌شود کرد. کاش می‌توانستند حرفش را بپذیرند. می‌توانستم از همین چند وقت لذت ببرم. اشتباه می‌گویند امید چیز خوبی‌ست. لااقل نه همیشه. احساس می‌کنم چند ماه آخر زندگی‌ام را امید دارد تباه می‌کند.