بریده‌هایی از کتاب مینا

در دل نقاشی، پرتره‌ی زنی چهل و پنج ساله وجود دارد. در زمینه و سمت راست تصویر کومه‌ای از اجساد همسران، دلباختگان و کتاب‌ها به‌چشم می‌خورد. در میان بازویش عروسکی وجود دارد. بر لب‌های عروسک واژه‌های فرو‌خورده‌ای هست.

چه چیزی برایمان در وجود آنان که دوستشان داریم، جذاب است؟ ما معتقدیم آنان را فقط به‌خاطر خودشان می‌خواهیم. اما دقیقاً منظور از «خودشان» چیست؟ حد و حدود آن شخص تا به کجا کشیده شده است؟ کدامین ویژگی در وجودشان بارز و چشم‌گیرتر است؟ دردی‌که در صدایش موج می‌زند؛ بی‌گناهی که در چشمانش غوطه‌ور است؟

در چهره‌ی مردان، نابخردی را از ضعف فراگیرشان در برابر برهنگی زنان دریافت.

چشمانت را ببند. دیگر چیزی نگو و به صداهای عنان گسیخته از قلبت گوش فرا ده. اسب کوچک دلیری وجود دارد که هرگز خسته نمی‌شود، پیام‌آوری سوار بر آن است. اولین کسی‌که پیام‌آور از پیش وی رفت و دوباره به‌سوی او تاخت، تو هستی. مینا؛ به تازیانه‌های باد بر تن او و سرخی پوست سفید دستش دقت کن. به نور سرخ رنگ صاعقه‌انداز گوش بده. هملت و فرق سرش، ریش آبی و کلیدهایش، آلیس و تکریم کردنش، بنگر که چگونه زندگی به آنچه که حلاوت موجود در رویاهاست، مهلت زیستن نمی‌دهد.

قلب به آرامی ‌می‌بالد اما ذهن از نقطه‌ی شروع، در نهایت هوشیاری است. قلب برای شکوفایی و درک، به زمان بیشتری نیاز دارد. جوانه‌های ذهن به سرعت شکوفا می‌شوند؛ حتی اگر کسی مجبور به اعمال رفتاری بسیار محافظه‌کارانه با بچّه‌ها باشد، باز هم می‌تواند عنان اختیار هر چیزی را به آنان بسپارد؛ حتی چیزهایی که توضیحی برایش ندارد.

انگیزش غالب به سمت و سوی جنایت است؛ سودایی در اندیشه که حتی قدرتمندتر از امید به عشق ناب می‌باشد.

هر حضوری لطف منحصر به‌فرد خود را به‌همراه دارد؛ انتظاری برای ابراز گفتنی‌هاست.

تبحر، قرارداد اشخاص بیمار با پیشه‌هایشان و مهارتی که در ایفای آن و به خدمت درآوردنش دارند، است.

نمی‌توانی بگویی: «خواستار عشق تو هستم.» بلکه می‌گویی: «دوستت دارم.» وقتی این جمله را ادا می‌کنی از عشقی بسیار عمیق توأم با شادی‌هایش، پرده برمی‌داری.

هملت و فرق سرش، ریش آبی و کلیدهایش، آلیس و تکریم کردنش، بنگر که چگونه زندگی به آنچه که حلاوت موجود در رویاهاست، مهلت زیستن نمی‌دهد. مواظب خودت باش، مینای عزیزم؛ مواظب باش.