بریده‌هایی از کتاب معجزه در چهل روز

نیاز به دانستن همهٔ پاسخ‌ها را رها کنید. از اعتماد داشتن به آن چه نمی‌دانید و هنوز نمی‌توانید ببینید، لذت ببرید. زیستن در رمز و راز زندگی را عزیز بدارید.

مجبور نیستم در پی یافتن مردی بدوم تا خلأی درونی‌ام را پر کند، زیرا دیگر خالی نیستم.

در پایان چهل روز، امکان نداشت دست از این کار بکشم. احساس می‌کردم تازه شروع کرده‌ام و احتمالاً تا آخر عمر این تمرین را انجام خواهم داد. به اندازه‌ای نسبت به اشخاصی که مرا آزار داده‌اند، احساس بخشایش پیدا کرده‌ام که برایم باورکردنی نیست. اکنون می‌دانم که ممکن نیست هرگز تنها باشم. وقتی خدا همیشه با من است، چگونه می‌توانم تنها بمانم.

با حضور داشتن در تک‌تک لحظه‌ها، می‌آموزیم که در رمز و راز زندگی کنیم. از تلاش برای سر درآوردن از همهٔ مسایل - که شکل دیگری از کنترل کردن است - دست می‌کشیم و در ندانستن آرام می‌گیریم.

از خودم انتظار نداشتم که احساس خشنودی و سپاس‌گزاری داشته باشم. این بار به خودم اجازه می‌دادم هر احساسی که دارم، داشته باشم. سپس برای همه چیز همان گونه که بود، ابراز سپاس‌گزاری می‌کردم. این برنامه را به مدت شش هفته انجام می‌دادم و سپس تأثیر آن را می‌سنجیدم.

سال‌ها بعد، در هنرهای رزمی آموختم که مقاومت سریع‌ترین راه برای قطع ارتباط با خدا، خیر زندگی و خودمان است.

وقتی بچه‌هایمان با هم بازی می‌کردند، من و او هم توالی بازی کردیم و بچه‌های ما هر کدام به خانهٔ خودشان رفتند و یکی خانهٔ آن یکی نخوابید، چون او به اندازهٔ من هم‌وابسته نیست، می‌گذارد بچه‌اش از او عصبانی شود و داد بکشد.

در فهرست خود در بارهٔ همهٔ احساس‌هایتان در رابطه با گرفتار ماندن، ناتوانی در بیرون آمدن از این رابطه و دشواری در «نه» گفتن، حتی در مواقعی که می‌دانید باید پاسختان منفی باشد، شرح دهید. بنویسید که برای این‌ها سپاس‌گزارید.

من دعایی دارم که به من کمک می‌کند: «خدایا! من تا حدود زیادی کودن و کله‌شق هستم. پس خواهش می‌کنم خودت آن جوری که من بفهمم، نشانم بده که تو می‌خواهی من چه کنم.»

هر چند بیش‌تر ما آکنده از خواسته‌ها و نیازهای موجه هستیم، ولی خواستن کسی برای کم‌رنگ کردن ترس‌هایمان و آرام کردن ما، به این معنا نیست که عاشق شده‌ایم.

هنگامی که نیاز به دانستن را رها کردم، زندگی مشغول آشکارسازی رمز و رازهایش در برابر من شد. هنگامی که یاد می‌گیریم در هر لحظه زندگی کنیم و بی آن که نیاز به دانستن پیشامدهای بعدی داشته باشیم، اعتماد می‌کنیم که هر لحظه خوب است، دیدگاه تازه‌ای به دست می‌آوریم.

اکنون من از شما سؤالی می‌پرسم: «آیا حاضرید در رمز و راز، زندگی کنید و بپذیرید که ندانید چرا کاری که انجام می‌دهید چنین مؤثر است؟ آیا حاضرید کنترل را کنار بگذارید و به جز آن چه هم‌اکنون صورت می‌گیرد، در بارهٔ چیزی فکر نکنید و ندانید؟» زیستن در رمز و راز، زندگی مرا زیر و رو کرده است. پس از مرگ پسرم و هنگامی که همهٔ فرضیات و باورهایم در بارهٔ چگونگی کارکرد زندگی به هم ریخت، یاد گرفتم که در رمز و راز زندگی کنم.

گاه متوجه شدم که زندگی به راستی همهٔ نیازهای ما را برآورده می‌سازد. هر روز از من مراقبت می‌شود؛ از دخترانم هم، همین طور. اگر پولی نداشته باشم، می‌دانم پول خواهد رسید. علت یک زندگی پر از معجزه، من نیستم. علت خداست؛ نیروی برترم

در پایان چهل روز، امکان نداشت دست از این کار بکشم. احساس می‌کردم تازه شروع کرده‌ام و احتمالاً تا آخر عمر این تمرین را انجام خواهم داد. به اندازه‌ای نسبت به اشخاصی که مرا آزار داده‌اند، احساس بخشایش پیدا کرده‌ام که برایم باورکردنی نیست. اکنون می‌دانم که ممکن نیست هرگز تنها باشم. وقتی خدا همیشه با من است، چگونه می‌توانم تنها بمانم. مجبور نیستم در پی یافتن مردی بدوم تا خلأی درونی‌ام را پر کند، زیرا دیگر خالی نیستم.

جلو رفتم و پشت میز ایستادم؛ به نظر می‌رسید به آنجا تعلق دارم. موقع سخنرانی، زیاد در بارهٔ حرف‌هایی که می‌خواهم بزنم، فکر نمی‌کنم. در دل دعایی می‌خوانم و از خدا تقاضا می‌کنم که بیش از همه چیز، به من کمک کند تا از جایگاه عشق سخن بگویم.

یک فایدهٔ دیگر انجام این تمرین آن است که تقریباً ممکن نیست برای دیگران و سرانجام در بیش‌تر اوقات برای خودمان، احساس عشق و همدلی حقیقی نکنیم.

گر چه فقط روزی چند دقیقه طول می‌کشید. او روزهای پیاپی می‌نوشت: «از هم‌وابستگی‌ام و انتخاب احمقانه‌ام برای ازدواج با شوهر سابقم سپاس‌گزارم.»

دکتر جوی می‌نویسد: «شوهر سابقم را بخشیده‌ام یا به انجام آن بسیار نزدیک هستم. علاوه بر این، مانند گذشته در پی آشنایی با جنس مخالف نیستم؛ رفتاری که در گذشته انجام می‌دادم تا به خیال خودم خوشحال شوم، اما برعکس، بیش‌تر موجب ناراحتی از خودم می‌شد. برای نخستین بار در زندگی، با خودم و با همه چیز در بارهٔ خودم، راحت هستم.»

ما فهرست خود را می‌نوشتیم، می‌خواندیم و سپس فهرست شخص دیگر را می‌خواندیم. خود و یکدیگر را همان گونه که بودیم، می‌پذیرفتیم و با استفاده از عشق بی قید و شرط، معجزه می‌آفریدیم.

می‌توانید در رابطه با هر موضوعی که برای شما تابوست، به نوعی این تمرین را انجام دهید. مسألهٔ دردآور شما ممکن است طلاق یا خشونت کسی نسبت به شما باشد و ابراز شکرگزاری برای مصیبت توهین‌آمیز است. با این همه، احساس‌هایی که در بارهٔ این رویدادها داریم، کفر نیستند و نیاز به یافتن راهی داریم که آن‌ها را در فهرست خود جا دهیم. بنویسید که از احساس ترس شدیدی که دارید، خشم فراوانی که احساس می‌کنید، نفرتتان به آن شخصی که به شما آزار رساند و خشونت کرد، از این که نمی‌توانید آن ماجرا را از ذهن خود خارج کنید یا آن شخص را نمی‌بخشید، سپاس‌گزارید.