بریده‌هایی از کتاب وابسته‌ی یک دَم و چند حکایت روان‌درمانی دیگر

چندین بار گفته بود: «یک عمر که بیش‌تر ندارم. به چه مناسبت بریزمش پای یک نفر؟»

ما همه مخلوقاتی هستیم وابسته‌ی یک دَم؛ چه او که در یاد می‌دارد، چه او که در یاد می‌ماند. همه چیز فانی است ــ حافظه و محفوظ به‌یکسان. زمان در چنگ توست وقتی همه را از یاد برده باشی؛ و زمان در چنگ توست وقتی همه‌ات از یاد برده باشند. هرگز از یاد مبر که دمی دیگر چنینی: بی‌وجود و لامکان.

رابطه‌ی آدم‌ها ممکن است قطع بشود، اما این به معنای نفی جایگاهی که تو روزگاری در آن رابطه داشتی نیست.

حاضر بودم همه چیز را به جان بخرم تا زندگی‌ام مثل او باشد

خودت نمی‌ترسی؟» «معلوم است که می‌ترسم. ترس از مرگ در سرشت آدمی است. باعث می‌شود بتوانیم زنده بمانیم. آن‌ها که چنین خصلتی در سرشت‌شان نبوده قرن‌ها پیش منقرض شده‌اند.

می‌دانستی در اساطیر یونانی، تاناتوس و هیپنوس ــ مرگ و خواب ــ برادران همزاد هستند؟

«اگر آدمی برای چرایِ زندگی خود پاسخی داشته باشد، کم‌وبیش با هر چگونه‌ای می‌سازد.»

اگر کسی به دیده‌ی تحقیر در من بنگرد، مسئله‌ای است مربوط به خود او. یگانه‌ دغدغه‌ی من این است که چیزی نگویم یا کاری نکنم که سزاوار تحقیر باشد.

بارها در شگفت شده‌ام که چگونه است که هر آدمی خود را بیش از آدمیان دیگر دوست دارد، اما به عقاید خود کم‌تر از عقاید دیگران ارج می‌نهد.

زمان در چنگ توست وقتی همه را از یاد برده باشی؛ و زمان در چنگ توست وقتی همه‌ات از یاد برده باشند. هرگز از یاد مبر که دمی دیگر چنینی: بی‌وجود و لامکان.

من اکنون زنده‌ام و مهم همین است. زندگی ناپایدار است ــ همیشه، برای همه. کار من این است که زندگی کنم تا وقت مرگ.

من بیم دارم که این همه تمرکز بر تحصیلات در دوران ما، به نادیده گرفتن کلیت انسانی مُراجع بینجامد، و آن رویکرد انسان‌گرا و کل‌نگری که من با این ده مُراجع در پیش گرفته‌ام، به‌زودی منسوخ شود.

خوابیدن، بی‌هوش شدن، در حکم چشیدن ذره‌ای از طعم مرگ است.

شرمندگی اتفاقی نیست که در تنهایی پیش بیاید. همیشه باید دست‌کم یک نفر دیگر هم حضور داشته باشد

فقط نحوه‌ی ادراک ماست که آزارمان می‌دهد. درکت را تغییر بده، و دیگر آزاری در کار نخواهد بود.

گمان از خود دور کن، آن‌گاه این زاری از تو دور خواهد بود که 'من جفا دیده‌ام. ' این زاری از خود دور کن که 'من جفا دیده‌ام'، آن‌گاه جفا از تو دور خواهد بود.

زود باشد که همه را از یاد برده‌ای؛ زود باشد که همه‌ات از یاد برده‌اند.

آنچه می‌خواهم این است که به من بگویند امیدهای دیگری جز به درازا کشیدن زندگی هم هست.

اگر نبود آن همه تمنای بی‌آداب و مرگ و سرگشتگی و شکست، بسیاری از آثار هنری هرگز خلق نمی‌شد.

همه‌ی ما با وجود رابطه‌ی صمیمانه، رابطه‌ای که موجب شکوفایی طرفین می‌شود، کاروبارمان بهتر پیش می‌رود. مثل همان رابطه‌ی درازمدتِ خوشِ مهربانانه‌ای که تو با همسرت داشتی.» «خب آن رابطه دیگر از میان رفته، و راستش را بخواهی، حالش را هم ندارم که از نو شروع کنم.» «یا شاید هم دلت نمی‌خواهد باز با فراق و دردِ ازدست‌دادن روبه‌رو بشوی. ارتباط که نباشد، دردی هم در کار نخواهد بود.