بریده‌هایی از کتاب وابسته‌ی یک دَم و چند حکایت روان‌درمانی دیگر

از چی بیش‌تر می‌ترسی؟» «به گمانم ترحم

از امید به گذشته‌ی بهتر دست بردار.

هر وقت می‌آیم کاری بکنم، دلم می‌خواهد یک کار دیگر بکنم.

اگر آدمی برای چرایِ زندگی خود پاسخی داشته باشد، کم‌وبیش با هر چگونه‌ای می‌سازد.

به یاد آوردن چهره‌ی اشخاص هیچ وقت از فضایل من نبوده

از امید به گذشته‌ی بهتر دست بردار.

حالت دفاعی گرفتن در برابر آنچه از بیرون به ما می‌گویند، آسان‌تر است از مقابله با چیزی که از ضمیر خودمان برمی‌خیزد.

خوش باش که در نشیمن کون و فساد، وابسته‌ی یک دَم‌ایم و آن هم هیچ است.

به آینه نگاه کردم و صورتی دیدم؛ آسیب‌پذیر، زنده، دوست‌داشتنی، فانی. نگاه نکردم ببینم جوش‌های سرسیاه بر صورتم هست یا نه، مو از سر پیشانی کنار نزدم، یا فکر نکردم که قیافه‌ام چنین است و چنان. یکراست در آن چشم‌ها خیره شدم، و او نیز؛ و در دل گفتم آخ طفلک من، طفلک عزیز من.

شاید هم بودایی‌ها راست می‌گویند که دلبستگی منشأ تمام رنج‌هاست.

«من اگر قرار باشد میان زندگی کردن و اندیشه‌ورزی یکی را انتخاب کنم، بی‌گفت‌وگو زندگی را برمی‌گزینم. من گریزانم از این مرض توضیح و تحلیل، و به تو نیز به‌جد توصیه می‌کنم که چنین کنی. شهوت تحلیل و توضیح مرضی است همه‌گیر در تفکر مدرن، و ناقل اصلی آن هم روان‌درمانگران معاصرند: هیچ‌یک از این کله‌خورها را ندیده‌ام که آلوده‌ی چنین مرضی نباشد، که هم مسری است هم اعتیاد‌آور. توضیح و تحلیل توهمی بیش نیست، سراب است، ساختگی است، لالاییِ بچه‌خواب‌کن است. تهی از هستی است توضیح دادن. پس بگذار اسمش را همان بگذاریم که شایست: دفاعی مذبوحانه در برابر اضطرابِ هراسناکِ استخوان‌شکن از این لعبتک‌بازیِ بی‌معنای ناپایدار که نامش هستی است.

من الان زندگی نمی‌کنم. فقط دارم گذران می‌کنم.

سروکار داشتن با کتاب در سرشت من است، و من هیچ‌وقت زیاد از کتاب و دفتر دور نشدم.

هستی چنان است که می‌اندیشی‌ ــ و تو خود ارباب اندیشه‌ی خویشتنی.

بارها از بسیاری از مُراجعانم آموخته بودم (و باز فراموش کرده بودم) به یادم آورد: ارزشمندترین چیزی که من در مقام درمانگر می‌توانم پیش بگذارم، صرفِ حضور قلب است. به خود گفتم فقط با او باش. لازم نیست به‌زور دنبال حرف‌های حکیمانه و هوشمندانه بگردی. نمی‌خواهد دنبال تعبیر و تفسیرهای تکان‌دهنده‌ای باشی که جهان طرف را زیرورو کند. کار تو فقط این است که حضور قلب کامل در اختیار این زن بگذاری.

یادم هست هیچ دلیلی نمی‌توانستم برای ادامه‌ی زندگی پیدا کنم.

اکنون، به‌جای آن‌که از بی‌یقینی آشفته شوم، می‌فهمم که قاعده‌ی مسلم وضع کردن چیزی جز خیره‌سری نیست.

اگر کسی بتواند در اشتباه بودن مرا اثبات کند و نشان دهد که این کردار یا آن گفتار من خطاست، من به‌خشنودی سلوک خود دگر خواهم کرد. من جویای حقیقتم، و حقیقت هرگز کسی را زیان نمی‌رساند: خسران در این است که آدمی بر خودفریبی و جهالت اصرار ورزد.

مرجع عزت‌نفس و داوری درباره‌ی خویشتن باید درون خودت باشد نه در ذهن دیگری

ما همه مخلوقاتی هستیم وابسته‌ی یک دَم؛ چه او که در یاد می‌دارد، چه او که در یاد می‌ماند. همه چیز فانی است ــ حافظه و محفوظ به‌یکسان. زمان در چنگ توست وقتی همه را از یاد برده باشی؛ و زمان در چنگ توست وقتی همه‌ات از یاد برده باشند. هرگز از یاد مبر که دمی دیگر چنینی: بی‌وجود و لامکان. ـ مارکوس اورلیوس: تأملات