بریده‌هایی از کتاب تمدن و ناکامی‌هایش

سرنوشت‌ساز‌ترین سؤال برای بشریت این است که آیا تکامل تمدن قادر است بر اختلالات ناشی از سایق پرخاشگری و خود نابودگری بر زندگی اجتماعی غلبه کند و اگر این گونه است تا چه حدی امکان پذیر است.

مکانیزم حیات جهان بر پایه گرسنگی و عشق است. گرسنگی نماینده آن دسته از سایق‌ها‌یی است که برای بقا و حیات مخلوق منفرد الزامی‌است. در حالیکه عشق به سوی ابژه می‌گراید و عملکرد عمده‌ی آن که طبیعت به هر نحوی از آن مراقبت می‌کند مربوط به بقا و حفظ گونه و نسل است.

بله آدمی‌باید دشمنانش را ببخشد اما نه پیش از آنکه آنها را از درختان آویزان کرده باشد.

در حقیقت فرد زمانی سزاوار مورد عشق من واقع شدن است که در جنبه‌ها‌ و مسائل مورد اهمیتم آنچنان از خودم هم بهتر عمل کند که با دوست داشتن او در حقیقت خودم را هم دوست بدارم، یا زمانی که از خودم هم کامل‌تر باشد طوری که بتوانم تصویر ایده‌آلی که از خودم می‌خواهم ببینم در او ببینم

زمانیکه یک رابطه‌ی عشقی در اوج خود بسر می‌برد عشاق دیگر توجه و علاقه‌ای به محیط اطرافشان ندارند آنها دیگر جفتی خودکفا هستند و حتی برای سعادتمند بودن به فرزند هم احتیاجی ندارند در هیچ موردی دیگری عشق آنچه را که در هسته‌ی وجودی‌اش است که قصد آن یکی کردن دو نفر است به راحتی آشکار‌ نمی‌کند.

دو دلیل برای ضرورت زندگی انسان‌ها‌ کنار یکدیگر وجود داشت. یکی اجبار در کار که از سوی خارج تحمیل می‌شد و دیگری نیروی عشق که مرد را از دوری از ابژه جنسی‌اش بیزار می‌کرد و زن را از جدایی از فرزندش (که بخشی از وجود زن است) متنفر می‌سازد. بنابراین عشق و ضرورت، اولیای تمدن بشری شدند.

یکی از مقتضیات دیگر وجود تمدن عدالت است که ضمانتی است برای اینکه نظام حقوقی بعد از ایجاد نباید به نفع هیچ فردی شکسته شود.

به نظر می‌رسد تمدن را با هیچ مشخصه‌ای بهتر از ارج نهادن و تهذیب فعالیت‌ها‌ی عالی روانی، دستاوردهای فکری، علمی‌و هنری و نقش هدایتگر فکر در اندیشه‌ی زندگی، ‌ نمی‌توان توصیف کرد.

تماشای عظمت نجوم نه تنها الگویی برای آدمیان برای برقراری نظم در زندگی شخصی بوده است بلکه اولین سرنخ برای ایفای چگونگی آن است.

تمدن مجموع دستاوردها و نهادهایی است که زندگی انسانی را از زندگی حیوانی اجدادمان تمایز داده و در خدمت دو مقصود می‌باشد. یکی محافظت از نوع بشر در برابر طبیعت و دیگری تنظیم روابط متقابل آدمیان.

هر تصمیم افراطی آنچنان مجازات‌گر است که فرد در معرض خطر گزینش یک تکنیک زندگی نامناسب به عنوان تنها فن قرار می‌گیرد. همانند تاجر دنیادار محتاطی که تمام سرمایه‌اش را یک جا به کار‌ نمی‌گیرد حکمت هم توصیه می‌کند که انتظار حصول تمام ارضاها و خرسندی‌ها‌یمان را از یک گرایش نداشته باشیم.

"آنکه صاحب علم و هنر است دیندار است، اما بگذارید آنکس که هیچ یک را ندارد حداقل دین را داشته باشد. "