بریده‌هایی از کتاب تاریخ مختصر اسطوره

در سال ۱۸۸۲ فردریش نیچه (۱۹۰۰‌-‌۱۸۴۴) اعلام کرد خدا مرده است. به تعبیری حرف او درست بود. بدون اسطوره، کیش، آئین و زندگی اخلاقی، حس قدسی می‌میرد.

هنگامی که سفر پیدایش را به‌عنوان اثری علمی قرائت می‌کنید، یک علم بد و یک دین بد خواهید داشت.

خردگریزی ترسان و ویرانگر همواره بخشی از تجربهٔ بشر بوده و هنوز هم هست.

هنگامی که می‌خواستند معنا و اهمیت غایی را در زندگی خود پیدا کنند، هنگامی که به دنبال ریشه‌کن کردن نومیدی بودند، یا به کشف زوایای درونی شخصیت خود بر می‌آمدند، وارد قلمرو اسطوره می‌شدند.

یک رویداد می‌بایست از قید و بند یک دورهٔ خاص آزاد و وارد زندگی پرستش‌گران معاصر شود، چرا که در غیر این صورت حادثه‌ای بی‌همتا و تکرارناپذیر باقی خواهد ماند، و یا نوعی حادثهٔ عجیب تاریخی که با زندگی دیگران ارتباط برقرار نمی‌کند.

باید به خاطر داشت که یک اسطوره رویدادی است که روزگاری به نوعی اتفاق افتاده است، اما در عین حال همیشه هم اتفاق‌می‌افتد.

مادام که یک رویداد تاریخی، اسطوره‌ای نشده است نمی‌تواند به سرچشمهٔ الهام دینی تبدیل شود.

مادام که یک رویداد تاریخی، اسطوره‌ای نشده است نمی‌تواند به سرچشمهٔ الهام دینی تبدیل شود.

تراژدی در یک دوران‌گذار بر صحنه آمد؛ دورانی که اسطوره‌های کهن به‌تدریج ارتباط خود را با واقعیات سیاسی تازهٔ دولت‌شهرها از دست می‌دادند.

تاریخ دین نشان می‌دهد که هرگاه اسطوره‌ای دیگر تجلی‌های متعال را به مردم ندهد، نفرت‌انگیز خواهد شد.

گفته می‌شود که تاریخ فرایندی از انحلال است، زیرا لازمهٔ هر تحول تازه‌ای آن است که چیزهای پیشین ویران شوند.

در واقع ما هر روز ناگزیریم در خودی که قبلاً به دست‌آورده‌ایم بمیریم. در دوران نوسنگی نیز، اسطوره‌ها و آئین‌های گذر به مردم کمک می‌کردند که میرا بودن خود را بپذیرند، به مرحلهٔ بعدی گام نهند، و شهامت تغییر و رشد را داشته باشند.

شما نمی‌توانید قهرمان باشید مگر آن‌که برای از دست دادن همه چیز آمادگی داشته باشید. هیچ صعودی به بالا نیست که پیش از آن نزولی به تاریکی نداشته باشد، و هیچ نوع زندگی تازه‌ای بدون صورتی از مرگ امکان‌پذیر نیست.

شما نمی‌توانید قهرمان باشید مگر آن‌که برای از دست دادن همه چیز آمادگی داشته باشید. هیچ صعودی به بالا نیست که پیش از آن نزولی به تاریکی نداشته باشد، و هیچ نوع زندگی تازه‌ای بدون صورتی از مرگ امکان‌پذیر نیست.

به محض آن‌که انسان‌ها فرایند تکامل را به اتمام رساندند، دریافتند که آرزوی بالا رفتن در شرایط وجودی آنها تعبیه شده است.

به محض آن‌که انسان‌ها فرایند تکامل را به اتمام رساندند، دریافتند که آرزوی بالا رفتن در شرایط وجودی آنها تعبیه شده است.

در اسطوره‌شناسی نیز فرضیه‌ای را مطرح می‌کنیم، با بهره‌گیری از آئین به آن‌جان می‌بخشیم، آن را به اجرا درمی‌آوریم، دربارهٔ اثرات‌اش بر زندگی‌مان به تأمل می‌نشینیم، و درمی‌یابیم که در مورد معمای آزارندهٔ دنیای‌مان به بینش تازه‌ای دست یافته‌ایم.

همین‌طور دل‌مان می‌خواهد بدانیم به کجا می‌رویم و لذا داستان‌هایی پدید آورده‌ایم که از نوعی موجودیت پس از مرگ صحبت می‌کنند، هر چند همان‌طور که خواهیم دید، اسطوره‌های زیادی نیستند که نامیرایی را برای انسان تصویر کرده باشند

همهٔ ما دل‌مان می‌خواهد بدانیم از کجا آمده‌ایم، اما چون خاستگاه‌های ما در فضای مه‌آلود پیشاتاریخ گم شده است، اسطوره‌هایی دربارهٔ اجداد پیشین خود خلق کرده‌ایم که تاریخی نیستند، اما به ما کمک می‌کنند تا دیدگاه جاری‌مان را دربارهٔ محیط، همسایگان و عادات‌مان تبیین کنیم.

اسطوره به این منظور طرح‌ریزی شده بود که به ما کمک کند با مخمصه‌های معضل‌آفرین بشری رویاروی شویم.