بریده‌هایی از کتاب بنفش مایل به لیمویی

غم‌انگیز است. با کسی تنها شده‌ام که می‌شناسمش و به صدها دلیل نمی‌توانم با او حرف بزنم. چه کسی گفته زمان همه‌چیز را حل می‌کند؟ گاهی هم آدم‌ها را از یکدیگر دور می‌کند، بینشان فاصله می‌اندازد و نمک می‌شود بر زخم‌های کهنه.

گفت: «پشیمانم» گفتم: «می‌بخشم، اما فراموش نمی‌کنم.» فراموش نکردم. حالا اما خسته‌ام. دلم می‌خواهد همین‌جا در خیابان شانزلیزه روی پله یکی از همین مغازه‌های باکلاس بنشینم و گریه کنم، اما حتی بغض هم ندارم. مضطربم. همه‌چیز این زندگی در آستانه فروپاشی است؛ هم من می‌دانم و هم نادر می‌داند. فقط به روی خودمان نمی‌آوریم.

آدم‌هایی شیفته تاریخ‌اند که چیزهایی را در گذشته جا گذاشته‌اند.

پنهانکاری مثل دروغی است که بی‌سرانجام مانده باشد و من از چیزهای بی‌سرانجام به اضطراب می‌افتم.

دلم برای خودم می‌سوزد. از این دلبستگی‌های اشتباه حالم به هم می‌خورد. همه عمر به آدم‌های اشتباه چسبیدم. آن‌هایی را خواسته‌ام که من را نادیده گرفته‌اند و آن‌هایی را که من را دیده‌اند نخواسته‌ام. به قول بابا، آدم باید عزت‌نفس داشته باشد؛ چیزی که هیچ‌وقت نداشته‌امش! لااقل جلو آدم‌هایی که دلبسته‌شان بوده‌ام نداشته‌ام.

گریه‌ای که قرار نیست بعدش حالم بهتر شود. گریه‌ای از جنس یک خداحافظی طولانی.

زندگی آدم تا یک مقطعی خوب است اما خوشی‌ها ماندنی نیستند؛ درست وقتی انتظارش را نداری طوفانی از راه می‌رسد و همه‌چیز را ویران می‌کند.

بعضی‌ها شاید خود درد نباشند اما مثل جای زخمی قدیمی‌اند که همیشه با تو می‌مانند و یادت می‌اندازند روزگاری بابتش درد بسیاری را تحمل کرده‌ای. آدم زمانی متوجه عمق دردش می‌شود که آن را پشت سر گذاشته باشد. آن وقت است که با دیدن جای آن زخم دردش را به یاد می‌آوری.

هیچ‌چیز زندگی را نمی‌شود از قبل تعیین کرد. زندگی ریاضی نیست. همه‌چیز به آن شکلی که انتظارش را نداری اتفاق می‌افتد؛ اصلا زندگی همین است.

مگر چیزی نفرت‌انگیزتر از این داریم که بخواهی فریاد بزنی اما صدا در گلویت قفل شود؟