بریده‌هایی از کتاب آخرین پرواز

هویت چیز عجیبی است. آیا ما کسی هستیم که می‌گوییم، یا کسی می‌شویم که دیگران می‌بینند؟ آیا آن‌ها ما را با چیزی که تصمیم می‌گیریم نشانشان بدهیم تعریف می‌کنند یا با توجه به چیزی که می‌بینند، آن هم با وجود تلاش زیادی که برای پنهان کردنش کرده‌ایم؟

گاهی اوقات مرگ یک رؤیا می‌تواند بالاخره آزادت کند.

دلش برای هیچ چیزی تنگ نمی‌شد. تنها کسی که تابه‌حال به او اهمیت داده بود، قبلاً رفته بود.

به این اندازه ناتمام ماندن مثل مردن است.

گاهی اوقات مرگ یک رؤیا می‌تواند بالاخره آزادت کند.

چیزی که توی زندگیم یاد گرفته‌م اینه که برای رخ دادن بخشش واقعی، اول باید بعضی چیزها از بین بره؛ انتظاراتت، یا موقعیتت... شاید دلت. این می‌تونه دردناک باشه، ولی فوق‌العاده رهایی‌بخش هم هست.»

تصوراتی درباره‌ت داشتم که درست نبودن، پس برای اینکه مسئله روشن بشه، می‌خوام موبه‌مو برات توضیح بدم. توی دوستی من هیچ قید و شرطی نیست. ازت انتظار ندارم کسی جز اونی که هستی باشی. گذشته‌ت رو، هرچی که هست، قبول می‌کنم. هرکسی که می‌خوای باشی، من همچنان دوستت خواهم داشت.

ماشین حسی مثل یک لایهٔ محافظ دارد که امن و گرم است. از شیشه به بیرون و به مردم داخل ماشین‌های اطرافمان نگاه می‌کنم. چه رازهایی که در سر این مردم می‌گذرد. کسی قرار نیست به‌دقت به راز من توجه کند.

مشکل او با آرزوها همین بود؛ همیشه به آرزوهای دیگر ختم می‌شدند، آرزوهای بزرگ‌تر. به گذشته که برمی‌گردی، گره پشت گره باید باز شود؛ گره‌هایی که تا وقتی که تو را پایین نکشند، هرگز نمی‌فهمی چطور دورت بسته شده‌اند.

این اندوه رنگ باخته بود، مثل همهٔ غم‌هایی که از دست داده بود و با چیزی سخت‌تر و قوی‌تر جایگزین شده بود. حالا می‌توانست چیزی را ببیند که آن موقع نمی‌توانست. همهٔ انتخاب‌ها عواقبی داشتند. کاری که با این عواقب می‌کردی اهمیت داشت.