بریده‌هایی از کتاب هنر عشق ورزیدن

جواب کامل در وصول به پیوند دوجانبه و در پیوند با شخص دیگر و در عشق نهفته است: آرزوی پیوند مشترک اساس نیرومندترین کوشش بشری است، اساسی‌ترین شورهاست

انسان در روند آفریدن با دنیای خارج، وحدت می‌یابد.‌

راه سوم برای حصول وصل و وحدت، در فعالیت‌های خلاقه نهفته است، خواه خلاقیت چیزی باشد که یک هنرمند در پی آن است و خواه چیزی که یک صنعتگر برای به دست آوردن آن تلاش می‌کند.

حتی نوع احساسات نیز از قبل تجویز و تعیین شده: شادی، مدار، قابلیت اعتماد، حب جاه و توانایی کنار آمدن بدون اصطکاک با دیگران.

درست همان‌طور که تولید کلان نیاز به استاندارد کردن کالاها دارد، روند اجتماعی نیز نیازمند استاندارد کردن انسان است و این استاندارد کردن را «برابری» می‌نامند.

جامعه معاصر این آرمان برابری را که در آن اثری از فرد باقی نمانده است، توصیه می‌کند، زیرا به انسان‌هایی نیاز دارد که چون اتم همه یک شکل هستند تا بتواند آن‌ها را به راحتی و بدون اصطکاک در یک مجموعه یا کل به کار بگیرد، این افراد همه از یک فرمان تبعیت می‌کنند، در حالی که خیال می‌کنند از خواسته‌ها و آرزوهای خود پیروی می‌کنند. درست همان‌طور که تولید کلان نیاز به استاندارد کردن کالا

مسلما من مخالف تساوی زنان نیستم،‌اما جنبه‌های مثبت این گرایش به برابری نباید ما را بفریبد. این نیز گرایشی است برای از بین بردن تفاوت‌ها. برابری با چنین بهای گزافی خریداری شده است: زنان برابرند، زیرا دیگر با مردان تفاوتی ندارند

امروزه برابری یعنی برابری آدم‌های ماشینی و انسان‌هایی که فردیت خود را از دست داده‌اند.‌امروزه استنباط از مفهوم برابری بیشتر «همسان» بودن است تا «یکی بودن

انسان‌ها تا آنجا برابرند که خود غایت و هدف باشند، نه وسیله‌ای برای یکدیگر.

کلیه اشکال پیوندهای حاصل از عیاشی سه خصوصیت بارز دارند: همه شدید و حتی خشونت‌آمیزند، در کل شخصیت، در جسم و ذهن هر دو حادث می‌شوند، گذران و ادواری هستند. د

خارج از حیطه آموزش تئوری و عملی، عامل سومی نیز برای کسب مهارت در هنر ضرورت دارد: برای تسلط در هنر باید هدف مسئله غایی باشد، یعنی برای آموزش گیرنده نباید در دنیا چیزی مهم‌تر از هنر جلوه کند.

احساس نخستین عاشق شدن و حالت دائمی عاشق بودن و یا بهتر بگویم در عشق ماندن را به جای یکدیگر اشتباه می‌گیریم.

اساس فرهنگ ما بر اشتهای سیری‌ناپذیر مبادلاتی پایه‌گذاری شده که برای هر دو طرف سودمند باشند.

در حقیقت آنچه را که اکثر مردم فرهنگ فعلی ما از محبوب بودن درک می‌کنند؛ اساسا ترکیبی است مابین مردم پسندی و جذابیت جنسی.

آن کس که قادر به انجام هیچ کاری نیست؛ هیچ نمی‌فهمد. آن کس که هیچ نمی‌فهمد؛ بی‌ارزش است.‌اما آن کس که می‌فهمد، عشق هم می‌ورزد، تیزبین است، می‌بیند...

«عشق تنها جواب عاقلانه و رضایت‌بخش به معمای هستی انسان است.»

شکل فعال پیوند همزیستی و تعاونی، سلطه‌جویی یا به استناد اصطلاحی که روانشناسی برای مازوخیسم دارد، سادیسم نامیده می‌شود. شخص سادیست فرد دیگری را جزء لاینفک خود می‌سازد تا بدین وسیله از احساس تنهایی و زندانی بودن خود فرار کند. فرد سادیست با زیر سلطه قرار دادن شخصی که او را می‌پرستد، مغرور می‌شود و خود را برتر از آنچه هست می‌پندارد.

عشق فعالیت است، نه فعل‌پذیری؛ «پایداری» است نه «اسارت». اگر خیلی کلی بگوییم، خصیصه فعال عشق را می‌توان چنین بیان کرد که عشق در درجه اول نثار کردن است نه گرفتن.

استدلال همیشگی والدین این است که نمی‌توانند از هم جدا شوند، زیرا نباید کودکان خود را از نعمت وجود کانون گرم خانوادگی محروم دارند.‌اما مطالعه دقیق نشان می‌دهد که محیط متشنج و پرملال «خانواده متحد» به مراتب برای کودک زیان آورتر از جدایی آشکار است - زیرا لااقل کودک می‌فهمد که انسان قادر است با تصمیمی دلیرانه به وضع تحمل‌ناپذیر خود خاتمه دهد.

محبوب بودن، به خاطر شایستگی خود، یا به خاطر سزاوار بودن، همیشه جای تردید باقی می‌گذارد، شاید کسی که می‌خواهم دوستم بدارد، از من خوشش نیاید، شاید فلان و بهمان می‌شود، همیشه این بیم وجود دارد که مبادا عشق زایل شود. به علاوه عشقی که ما «سزاوارش» هستیم همیشه این احساس تلخ را به جای می‌گذارد که آدمی را به خاطر خودش دوست ندارند، بلکه فقط برای آن دوستش دارند که می‌تواند آنها را راضی کند، یعنی در تحلیل نهایی به هیچ‌وجه آدم را دوست ندارند، بلکه از او استفاده می‌کنند. بی‌جهت نیست که همه ما، از کوچک و بزرگ، دست به دامان عشق مادرانه می‌شویم