بریده‌هایی از کتاب هری پاتر و جام آتش

دامبلدور اعلام کرد: «نمایندهٔ هاگوارتز سدریک دیگوری خواهد بود!»

هری گفت: «آخ جون! جمعه زنگ آخر معجونگری داریم! اسنیپ وقت نمی‌کنه مسموممون کنه!»

فکر می‌کنم به‌درستی برآورد کرده‌ام که تو در نیمه‌های زمستان به دنیا آمدی.» هری گفت: «نه. ماه ژوئیه به دنیا اومدم.»

پرسی بهشان گفت: «نمی‌تونم مرخصی گرفتن رو توی این وضعیت توجیه کنم. آقای کراوچ کم‌کم دارن حسابی به من تکیه می‌کنن.»

از گاوصندوقت برات طلا هم برداشته...

«یه چیزی هست که بهتون نگفته‌ام. شنبه صبح دوباره از درد جای زخمم از خواب پریدم.» واکنش‌های ران و هرماینی تقریباً همان چیزی بود که هری توی اتاقش در خانهٔ خیابان پریوت تصور کرده بود. هرماینی وحشت‌زده نفسش را فروخورد و درجا شروع کرد به پیشنهاد دادن و نام چند کتاب مرجع و آدم‌های مختلف را آورد، از البوس دامبلدور گرفته تا مادام پامفری سرپرستار مدرسه. ران مات‌ومبهوت مانده بود. «ولی آخه... مگه اونجا بود؟ همونی‌که‌می‌دونی؟ یعنی می‌گم... مگه دفعهٔ قبل که جای زخمت هی درد می‌گرفت، همونی‌که‌می‌دونی توی هاگوارتز نبود؟»

فاج که انگار جوش آورده بود، گفت: «انگلیسی بلدی؟ اون‌وقت از صبح تا حالا من رو مجبور کردی هی بال‌بال بزنم!» وزیر بلغارستان شانه بالا انداخت و گفت: «آخه خیلی بامازه بود.»

پسرک هم فریادزنان می‌گفت: «لیسه‌مو تِلِکوندی! لیسه‌مو تِلِکوندی!»

یه گوشه نشستن و غصه خوردن که دردی رو دوا نمی‌کنه. هرچی بخواد بشه، می‌شه و ما هم باش روبه‌رو می‌شیم.

آدم‌حسابی‌ها رو می‌شه مثل آب خوردن گول زد پاتر.

دامبلدور که همچنان با دقت به سقف نگاه می‌کرد، گفت: «این هم شاهد زندهٔ همون چیزی که من داشتم می‌گفتم. من نامه‌های تعداد بی‌شماری از پدر و مادرها رو نشونت دادم که تو رو از زمان تحصیل خودشون به یاد دارن و خیلی رک و پوست‌کنده به من گفتن که اگه اخراجت کنم، می‌آن سراغم...»

هری به هگرید زل زد و گفت: «معلومه که هنوز هم می‌خوایم دوستت باشیم! نکنه فکر می‌کنی چیزهایی که اون اسکیترِ گوساله...» به دامبلدور نگاه کرد و فوری گفت: «ببخشید آقا.» دامبلدور زل زد به سقف، انگشت‌هایش را دور هم چرخاند و گفت: «من یه لحظه شنوایی‌م رو از دست دادم و اصلاً نشنیدم چی گفتی هری.»

مراقب خودت باش. منتظر نامه‌ات هستم که قول بدهی دیگر از محوطهٔ مجاز خارج نمی‌شوی. سیریوس هری که کمی جوش آورده بود، نامهٔ سیریوس را تا کرد و گذاشت توی جیب ردایش. گفت: «با اون کارهایی که خودش توی مدرسه می‌کرده، خیال کرده کیه که واسه من دربارهٔ بیرون رفتن از محوطه سخنرانی می‌کنه؟»

هری گفت: «برم یکی رو صدا کنم؟ مادام پامفری رو بیارم؟» دامبلدور سریع گفت: «نه، همین‌جا بمون.»

وقتی به رختخواب رفت، عزمش را جزم کرد... وقت آن رسیده بود که غرورش را کنار بگذارد