بریده‌هایی از کتاب زنی با زنبیل

بچه اولم پرویز هفت ماهه دنیا اومد. به زایشگاه نرسیده توی تاکسی به دنیا اومد. عکسشو انداختن توی مجله. نوشتن: «بچه‌ای در تاکسی به دنیا اومد.» مجله شو باید داشته باشم. اگه بگردم پیدا می‌کنم. ازم فیلم گرفتن. جایزه دادن. سال تاج گذاری بود. پرویز خیلی ریزه بود. قد یه کف دست. لاغر و ضعیف. دلاک حموم اونو نشست. خودم شستمش.

به حیوانا که غذا میدی صوابش به روح اموات می‌رسه.

مادرم وقتی به من می‌رسه بد خواهرهام رو میگه. به خواهرهام میرسه بد منو میگه.

امروز خیلی دلم گرفته بود. خواستم با اتوبوس بیام زیارت. اونقدر هوا گرم بود، نتونستم وایستم تو صف. پونصد تومن دادم با تاکسی اومدم. خیلی زور داره. این همه راه میام، واسه حیوانا غذا میارم. ته مونده غذاها رو آوردم واسه کلاغ‌ها. ببین زبون بسته‌ها چطوری دارن پوستِ مرغ و استخوون رو از هم می‌قاپن و لپه‌ها رو می‌خورن. هر چی باقی بمونه بعداً گنجشک‌ها و گربه‌ها می‌خورن. صواب داره.

ننه م یه حرف بد به بابام نزد. بابام هم اگه خیلی حرف بد می‌زد می‌گفت: «کره خر.»

خیلی عکس دوست دارم. عکس خیلی خوبه. هر کس عکس دختری منو بالای تاقچه می‌بینه می‌گه: «وای چقدر خوشگل بودی.»

شب اول وقتی من و پسرعمو تنها شدیم چادر رو از سرم کنار زد و گفت: «یه زن داشتم به اسم ستاره که ظهرهای عاشورا می‌رفت تماشای مردها، ازش بدم اومد طلاقش دادم تورو گرفتم.»

مه لقا زنگ زد. از این ور و اون ور حرف زد. بعد گفت: «تلفن انسی رو داری؟» گفتم: «آره.» گفت: «بهش زنگ نزن.» گفتم: «چرا؟ مگه مرده؟» گفت: «آره خودکشی کرده. فردا مسجد ختم گذاشتن.»

یه روز که ننه م چادر نو برام دوخته بود سرکردم رفتم باغچه دایی ابراهیم گوجه بچینم. گوجه‌ها رو کندم و ریختم توی چادر. دایی ابراهیم سر رسید. چادر رو انداختم و در رفتم. اون هم چادر رو آورد در خونه. به ننه م گفت: «این چادر کیه؟» ننه م گفت: «مال دخترمه.» بعد ننه م یه سیخ داغ کرد. من رفتم سه کنج آشپزخونه قایم شدم. آبجی بزرگم جلوم وایستاد و گفت: «کسی این‌جا نیست.» ننه م گفت: «این دختر کجاست؟ می‌خوام داغش کنم.» اولین بار بود منو دعوا می‌کرد. می‌گفت: «این دختر رفته گوجه‌های کوچولو کوچولو چیده. دختر باید برای نبات هم تف نکنه.» یعنی نبات هم ببینه دهنش آب نیفته.

احترام گفته بود: «انالله و انا الیه الراجعون.»