بریده‌هایی از کتاب زنی با زنبیل

من اگه از کسی دلخور بشم بهش هیچی نمی‌گم فقط محلش نمی‌ذارم از صد تا فحش بدتره.

زندگی شاید یک خیابان دراز است که هر روز زنی با زنبیلی از آن می‌گذرد.

گفت: «حالم خیلی بده.» گفتم: «به خودت تلقین نکن. بلند شو یه کم راه برو. حموم کن. لاک بزن. واسه خودت آواز بخون برقص. من باید برم.»

صبح زود خاله حالش بد شده بود. گفته بود: «من حالم خوش نیست.» شوهرش گفته بود: «تو که همیشه حالت خوش نیست.»

بابام ولایتو دوست داشت. اما نمی‌دونم چه سِری بود ما می‌رفتیم اونجا بابام به هوای خرید دواجات می‌اومد تهرون. ما می‌اومدیم تهرون بابام می‌رفت ولایت.

هر موقع پسرعمو دستش می‌لرزید که قمه بزنه، برادرش مراد براش قمه می‌زد. قبل از اون هم تا وقتی پدرش زنده بود اون براش قمه می‌زد. می‌گفت: «صواب داره.»

گفت: «باید بری دکتر.» گفتم: «هفت تا بچه زاییدم یه دکتر منو ندید.»

یه مشت تخمه کدو یا تخمه چاپنی میارم این‌جا می‌خورم.

زن داداشم گفت: «بچه‌های منو نگه دار صواب داره.»

گفت: «صواب داره. من زن مرده چقدر غذای حاضری سق بزنم.»