بریده‌هایی از کتاب سه روز برای دیدن

«سه روز برای دیدن» نوشته خانم هلن کلر، شخصیتی بزرگ و قابل ستایش. کسی که حس بینایی و شنوایی‌اش را از دست داد و به ظاهر، تمام ارتباطش با دنیای پیرامونش قطع شد، اما هرگز تسلیم و مأیوس نشد و سعی کرد از دنیای تاریک و سیاهی که در مقابل دیدگانش بود روزنه‌ای بیابد که با آن به دنیای به‌ظاهر ازدست‌رفته خویش بازگردد. او هرگز از سکوت سهمگینی که در آن قرار داشت نهراسید، بلکه با گوش دل توانست صدای زندگی را بشنود. همان‌طور که خود می‌گوید:

  سه روز برای دیدن نویسنده: هلن کلر مترجم: مرضیه خوبان فرد انتشارات روانشناسی و هنر

گاهی دوستان بینایم را امتحان می‌کنم تا بفهمم آنها چه می‌بینند. به‌تازگی دوست بسیار خوبی را دیدم که از پیاده‌روی طولانی در جنگل برمی‌گشت، از او پرسیدم: «چه چیزی دیدی؟» او پاسخ داد: «چیز خاصی ندیدم» . احتمالاً من حساس و دقیق بودم که به چنین پاسخ‌هایی اعتنا نکردم تا این‌که مدت‌ها پیش متقاعد شدم که افراد بینا کم می‌بینند.

گاهی اوقات فکر می‌کنم چه خوب است این‌که هر روز به‌گونه‌ای زندگی کنیم که گویی فردا باید بمیریم.

این همان داستان قدیمی است که ممنون و قدردان چیزی که داریم نیستیم تا زمانی که آن را از دست بدهیم و از سلامتی‌مان آگاه نیستیم تا وقتی بیمار شویم.

آه، چه شگفتی‌های زیبایی در هنر عصرها وجود دارد برای کسانی که چشمی برای دیدن دارند. دیگر، فرصتی ندارم بخش‌های دیگر دنیای هنر را به‌طور عمیق ببینم، تنها می‌توانم به آنها نگاهی سطحی بیندازم. هنرمندان به من می‌گویند؛ برای درک درست و عمیق هنر، شخص باید چشم‌ها را تربیت کند. انسان باید یاد بگیرد از طریق تجربه، ویژگی‌های خط، ترکیب، فرم و رنگ را ارزیابی کند. اگر قدرت بینایی داشتم با اشتیاق این بررسی جذاب را شروع می‌کردم.

انسان برای چیزی که دارد کم قدردانی می‌کند و مشتاق چیزی است که ندارد. اما بسیار مایه تأسف است که در جهان نور نعمت بینایی تنها به‌عنوان وسیله راحتی و آرامش صِرف استفاده می‌شود، به‌جای آن‌که وسیله‌ای باشد برای بالا بردن کمال در زندگی.

اگر من رئیس دانشگاه بودم واحدی اجباری با عنوان «چطور از بینایی‌تان استفاده کنید» ، ایجاد می‌کردم تا استاد با تلاش فراوان به دانشجویانش نشان دهد چطور با دیدن واقعی چیزهایی که بی‌توجه از کنارشان می‌گذریم می‌توانند شادی را به زندگی‌شان بیفزایند و همچنین سعی کند قابلیت‌های بی‌رونق و نهفته دانشجویانش را بیدار کند.

شاید این نوشته کوتاه درباره اینکه چطور باید این سه روز بینایی را بگذرانم باعث شود تا شما نیز برنامه‌ای برای خود تنظیم کنید.

چشمان افراد بینا خیلی زود به روال عادی اطراف‌شان عادت می‌کند و آن‌ها فقط چیزهای شگفت‌انگیز و خارق‌العاده را می‌بینند

بسیار مایه تأسف است که در جهان نور نعمت بینایی تنها به‌عنوان وسیله راحتی و آرامش صِرف استفاده می‌شود، به‌جای آن‌که وسیله‌ای باشد برای بالا بردن کمال در زندگی.

گاهی اوقات فکر می‌کنم چه خوب است این‌که هر روز به‌گونه‌ای زندگی کنیم که گویی فردا باید بمیریم. چنین نگرشی به‌وضوح بر ارزش‌های زندگی تأکید می‌کند. هر روز باید با مهربانی و شوق و اشتیاق به شناخت و درک زندگی کنیم که اغلب این فرصت از دست می‌رود. وقتی‌که زمان، پیش از ما در مناظر یکنواخت روزها و ماه‌ها و سال‌های زیادی که می‌آیند، امتداد پیدا می‌کند.

چطور از بینایی‌ات استفاده خواهی کرد، اگر فقط سه روز برای دیدن فرصت داشته باشی؟

چه بجا روی سنگ قبرش نوشتند: «این‌جا کسی خفته است که در زندگی هرچه را در توان داشت، انجام داده است» .

سکوت، لذت صدا را به او نشان می‌دهد.

چه بجا روی سنگ قبرش نوشتند: «این‌جا کسی خفته است که در زندگی هرچه را در توان داشت، انجام داده است» .

هنرمندان به من می‌گویند؛ برای درک درست و عمیق هنر، شخص باید چشم‌ها را تربیت کند.

شاید، انسان برای چیزی که دارد کم قدردانی می‌کند و مشتاق چیزی است که ندارد.

ظاهراً کسانی که چشم دارند کم می‌بینند.

آنچه وی را متمایز از دیگران می‌سازد این محرومیت نیست، بلکه عظمت غلبه‌ای است که وی بر این دو نقص خود دارد و حتی از آن استفاده کرده است» .