بریده‌هایی از کتاب هفت‌تیرکش

«زیبا بود؟ کشورت... سرزمینت؟» «خیلی زیبا بود. مزارع و رودخونه‌های زیبا و صبحای مه‌آلودی داشت. اما اینا فقط زیبایی ظاهریه. مادرم می‌گفت نظم، عشق و نور زیبایی‌های واقعی‌ان.»

رسم دنیاست که یک جایی پیشرفتت را کند می‌کند تا بفهمی رئیس کیست.

گفت. «چوب جمع کن، هفت‌تیرکش. این قسمت از کوهستان آروم به نظر می‌رسه. اما این بالا، تیر سرما تا مغز استخون آدم پیش می‌ره. اینجا مکان مرگه.» هفت‌تیرکش گفت. «می‌کشمت.» «نه، تو این کارو نمی‌کنی. نمی‌تونی. اما می‌تونی چوبا رو جمع کنی تا یاد اسحاق بیفتی.»