بریده‌هایی از کتاب فن نمایشنامه نویسی

حاضر می‌شوند در راه عشق از اسم و رسم خانوادگی خود صرف‌نظر کنند و در مقابل کینه و عداوتی که بین دو خانواده آنها وجود دارد قیام نمایند و عاقبت جان خود را فدا سازند.

«مردی که زن خود را دوست دارد برای او فداکاری زیاد می‌کند.»

«پول و ثروت تأثیری در خصائل ذاتی شخص نخواهد داشت.»

تندخویی‌های بی‌مورد به خوشی‌های مصنوعی منجر می‌شود. بذل و بخشش‌های بیجا شخص را به نیستی می‌کشاند. پاکی و صداقت بر دورویی و دو رنگی ظفر می‌یابد. بی‌اعتنایی و بی‌توجهی مایه برهم خوردن دوستی است. بدخویی موجب تنها ماندن شخص است. دنیای مادی بر دنیای خیالی تسلط می‌یابد. تظاهر به عفت و تقوا شخص را مهمل و عاطل می‌سازد. لاف زدن انسان را خوار و خفیف می‌کند. بی‌انضباطی شخص را بیهوده و کاهل می‌سازد. مرد مزور گور خود را به دست خود می‌کند. نادرستی و ناپاکی عاقبت فاش می‌شود. ولخرجی و اتلاف مایه نیستی است. خودخواهی موجب از دست رفتن دوستان می‌شود. اصراف و تبذیر موجب بدبختی است. بی‌ثباتی و ناپایداری حرمت و عزت شخص را می‌برد.

«پایه‌های اصلی زندگی بر روی احساسات یا عوامل آن قرار دارد. پس احساسات یعنی زندگی و زندگی یعنی احساسات. بنابراین احساسات یعنی درام و درام یعنی احساسات.»

ابتدا باید موضوع و هدف نمایشنامه را تعیین کرد.

«بی‌تدبیری و بی‌کفایتی شخص را به فلاکت می‌کشاند.»

«آدم حسود خود و شخص مورد علاقه خود را نابود می‌سازد.»

«عاشق حقیقی از مرگ هم بیم و هراس ندارد.»

پرفسور جرج پی‌یرس بیکر از دومای کوچک نقل قول می‌کند و می‌گوید: «راه خود را نمی‌توانید انتخاب کنید مگر وقتی بدانید کجا می‌روید.» بدیهی است «هدف» راه را به ما نشان می‌دهد.

اراده و مقصود ما در هر ثانیه از زندگی، مقصود و اراده ما را در دقیقه، و مقصود و منظور ما در هر دقیقه، خواسته و هدف ما را در ساعت و به همین ترتیب مقصود کلی ما را در روز تشکیل می‌دهد. بنابراین ملاحظه می‌شود که برای زندگی هر فرد مقصود و هدفی وجود دارد.

برای هرکار هدف و دلیلی و در هر دقیقه از زندگی قصد و غرضی موجود است خواه ما متوجه آن باشیم خواه نباشیم.

موضوع را به انواع مختلف می‌توان تغییر داد و با هر تغییری، موضوع و هدف تازه‌ای به وجود می‌آید. ولی هروقت تغییری در موضوع دادید باید باز به اولین مرحله کار خود برگردید و خلاصه داستان نمایشنامه خود را بنا به موضوع تازه تنظیم کنید. اگر یک موضوع را در نظر بگیرید و ضمن عمل آن را تغییر بدهید لطمه بزرگی به کار شما وارد خواهد آمد. هیچ‌کس نمی‌تواند یک نمایشنامه روی دو موضوع بنویسد. کما این‌که هیچ مهندسی نمی‌تواند یک خانه روی دو پی بنا کند.

تندخویی‌های بی‌مورد به خوشی‌های مصنوعی منجر می‌شود. بذل و بخشش‌های بیجا شخص را به نیستی می‌کشاند. پاکی و صداقت بر دورویی و دو رنگی ظفر می‌یابد. بی‌اعتنایی و بی‌توجهی مایه برهم خوردن دوستی است. بدخویی موجب تنها ماندن شخص است. دنیای مادی بر دنیای خیالی تسلط می‌یابد. تظاهر به عفت و تقوا شخص را مهمل و عاطل می‌سازد. لاف زدن انسان را خوار و خفیف می‌کند. بی‌انضباطی شخص را بیهوده و کاهل می‌سازد. مرد مزور گور خود را به دست خود می‌کند. نادرستی و ناپاکی عاقبت فاش می‌شود. ولخرجی و اتلاف مایه نیستی است. خودخواهی موجب از دست رفتن دوستان می‌شود. اصراف و تبذیر موجب بدبختی است.

موزز ماله‌وینسکی در کتاب خود به نام «فن نمایشنامه‌نویسی» می‌گوید: «پایه‌های اصلی زندگی بر روی احساسات یا عوامل آن قرار دارد. پس احساسات یعنی زندگی و زندگی یعنی احساسات. بنابراین احساسات یعنی درام و درام یعنی احساسات.»

هر نمایشنامه خوب باید دارای یک «موضوع» مشخص باشد. البته ممکن است موضوع هر نمایشنامه را به انواع مختلف تعبیر کرد ولی به محضی که عبارت و جمله آن معلوم گردید همان رشته فکر باید دنبال شود.

موزز ماله‌وینسکی در کتاب خود به نام «فن نمایشنامه‌نویسی» می‌گوید: «پایه‌های اصلی زندگی بر روی احساسات یا عوامل آن قرار دارد. پس احساسات یعنی زندگی و زندگی یعنی احساسات. بنابراین احساسات یعنی درام و درام یعنی احساسات.»