بریده‌هایی از کتاب مرغ عشق میان دندان های تو

سرشار از شعرهایی نسروده

در قلب خود دارد یک ماهی از دریای چین. گاه می‌شود دید آن را غوطه در دریای چشمانش. ملوان است و به یاد ندارد میوه‌ها و پرتقال را نگاه در دریا دارد.

تق تق! کیه؟ بازهم پائیز. چه می‌خواهی؟ خنکای گونه‌های تو را. نمی‌دهم. من می‌گیرمش. تق تق! کیه؟ باز هم پائیز.

چون ستاره زحل از میان رویاهایم در حلقه‌ای می‌چرخم نه به درون می‌روم نه برمی‌خیزم

ماه از میان آب می‌گذرد. چه آرام است آسمان می‌گذرد ماه و برمی‌چیند چین از تن رودخانه. و قورباغه‌ای کوچک آن را آئینه‌ای خرد می‌پندارد.

و کاجی تنها در گستره دشت دست کهنسال خود را بلند می‌کند تا سیلی بر گوش ماه بزند.

در چشمانت خودم را دیدم و روح تو را اندیشیدم

ترانه‌ای غزل به تن که سکوت را با لبخند پُرکند (فوج کبوتران کور در ژرفای راز) ترانه‌ای که در جان اشیاء بخلد در جان بادها و سرانجام در شادی بی‌پایان دل آرام گیرد.

بی‌ماه و زنبق بی‌عشق مرده. تشنه ترانه‌ای در سپیده دمان که تن دورترین آبگیرها را بلرزاند موج برانگیزد و امید بسازد ترانه‌ای رخشان، ترانه‌ای آرام سرشار از اندیشه بیگانه با غمبیگانه با درد بیگانه با وهم.

غروب می‌گوید: "تشنه سایه‌ام" و ماه: "ستاره می‌خواهم." چشمه بلورین به جست وجوی لب‌هاست باد به جست وجوی آه. من تشنه عطرم و خنده تشنه ترانه‌ای نو

فریاد سایه سرو را در باد نقش می‌زند (مرا و هق هق مرا در این کشتزار رها کن.) همه چیزی در جهان درهم شکسته است. هیچ چیز برجا نمی‌ماند جز سکوت.

می‌گرید برای چیزهای دور برای شن‌های داغ جنوب برای کاملیا. برای تیرهای رها شده از کمان بی‌هیچ هدفی. برای شب‌های بی‌سپیده دم و برای نخستین پرنده مرده بر شاخه درخت.

ریشه‌های ستبر تو قلب مرا در دل خاک می‌شناسند؟

‫چه دشوار است به تو گفتن: ‫دوستت دارم!