بریده‌هایی از کتاب یکی برای خانواده‌ی مورفی

ولی یادم نمی‌یاد که کاری به اندازه‌ی گریه کردن آدم رو خسته کنه.

«خیلی آسونه آدم درو روی خودش قفل کنه کارلی. قدرت می‌خواد که آدم با چیزهایی روبه‌رو بشه که ازشون می‌ترسه.»

می‌تونم حس کنم. دو قلب شکسته و هیچ‌کدوم نمی‌دونیم چطوری درستش کنیم.

فکر می‌کنم که بعضی وقت‌ها نمی‌دونی چی می‌خوای برای اینکه نمی‌دونی چیز دیگه‌ای هم وجود داره.»

ولی یادم نمی‌یاد که کاری به اندازه‌ی گریه کردن آدم رو خسته کنه.

خیلی دلم می‌خواست مادری داشتم که می‌تونستم بهش یه کارت احساساتی احمقانه بدم. و کاش مادرم واقعاً مادرم بود. یا اینکه خانم مورفی می‌خواست مادرم باشه. یکی می‌خواست مادرم باشه. هر کی. حتی یه سگ شکاری.

فراموش نکن که تو واقعاً کی هستی.

. کارت رو می‌خونم. "از تمام کارهای واقعا ً بزرگی که برام کردی متشکرم، همین‌طور برای ۴۵میلیون کار کوچیکی که انجام دادی. شرط می‌بندم که نمی‌دونستی دارم می‌شمرم. " خودم اضافه می‌کنم: «ها... ها...» و بعد امضا می‌کنم. با عشق، کارلی کانرز. امیدوارم که خانم مورفی از این کارت خوشش بیاد.

چند هفته‌ی پیش ترجیح می‌دادم که به ارتش روسیه بپیوندم تا اینکه دنیل رو دوست داشته باشم. ولی حالا دوستش دارم.

بعضی وقت‌ها نمی‌دونی چی می‌خوای برای اینکه نمی‌دونی چیز دیگه‌ای هم وجود داره.

بعد با بهترین دوستم قسمتش کنم؟ بعدش اینو می‌خوای بگی کانرز؟ فراموشش کن. من یه سکه هم به تو نمی‌دم! احتمالاً فکر می‌کنه از اینکه از اون میلیون‌ها چیزی به من نمی‌ده ناراحت شده‌ام، ولی در واقع سعی می‌کنم باور کنم که گفت من بهترین دوستش هستم.

وقتی با اون هستی خودتی؟ همیشه فکر می‌کنم این مقیاس واقعیه یه دوست خوبه.

پسرها رو می‌برم بالا و چند تا حوله از توی کمد درمی‌یارم. وسایل خیاطی رو پیدا می‌کنم و چند تا سنجاق‌قفلی از توش در می‌یارم. «خب، وقتشه که شنل درست کنیم!» آدام به سنجاق‌قفلی‌ها نگاه می‌کنه و ظاهراً خوشحال نیست. «سوپر قهرمان‌های واقعی از سنجاق‌قفلی استفاده نمی‌کنن.» می‌خوام به اونا بگم که از حوله هم برای شنل استفاده نمی‌کنن،

یه چیزی دور مچ پام قفل شد. پایین رو نگاه کردم. دست مادرم بود که مچ پام رو گرفته بود. به کمک من نیاز داشت. ـ مامان! چی شده؟ پات درد می‌کنه؟ ولی جوابم رو نداد. در عوض به دنیس گفت: «عزیزم، گرفتمش! پاش رو گرفتم!»

می‌پرسه: «این کیه؟» ـ فقط یه زرافه‌ی عروسکیه. ـ خب، اسمش چیه؟ می‌گم: «اسم نداره.» به زرافه نگاه می‌کنه انگار که دیگه اونو نمی‌شناسه. اونو به شکمش می‌چسبونه. «آقای گردن‌دراز.» ـ آقای گردن‌دراز، ها؟ «آره، برا اینکه گردنش درازه.» اونو جلوی چشم من می‌گیره. «می‌بینی.» ـ بامزه‌ست، اصلاً بهش توجه نکرده بودم. ـ کارلی خنگه. البته که زرافه گردنش درازه. برا همینه که زرافه‌ست. بامزه‌ست که یه اسم می‌تونه یه چیزو تعریف و از بقیه جدا کنه؛ مثل بچه‌ی بهزیستی!

برای اینکه می‌خوام فکر کنین که اگه تلاش کنیم و آدم‌هایی رو که با ما متفاوتن درک کنیم دنیا چه‌جوری می‌شه

یه روز باید بفهمی که خشمی که از دنیا داری فقط خودتو اذیت می‌کنه.

«کارلی، گاهی‌وقت‌ها درک کردن عشق خیلی سخته. ولی می‌دونم آدم‌ها برای کسانی که دوستشون دارن دائم دروغ می‌گن. دروغ گفتن همیشه بد نیست، گاهی‌وقت‌ها این روشیه برای حمایت از آدم‌ها. تا اون‌جایی که از آدم‌ها حمایت کنی عیبی نداره.»

روز باید بفهمی که خشمی که از دنیا داری فقط خودتو اذیت می‌کنه.

"از کارهایی که نمی‌کنی پیشمون می‌شی نه از کارهایی که می‌کنی. "