بریده‌هایی از کتاب یکی برای خانواده‌ی مورفی

معلم علوم گفت تقلب کردم چون مقاله‌ا‌م "خیلی عالی" بود.

چشم‌هاش رو ریز می‌کنه و من این حالت رو می‌شناسم. ابرها دارن می‌یان. الان توفان به پا می‌شه.

یک ‌دفعه، باید بایستم. و چیزی که قبلاً نمی‌شناختم در درونم می‌جوشه و می‌یاد بالا. می‌ایستم و به خانم مورفی نگاه می‌کنم. می‌گم: «یه روزی یه زندگی شاد خواهم داشت.» و فقط کلمات نیستن. درونم پولادین شده. شکست‌ناپذیر شده‌ام. «همیشه این‌طور نمی‌مونه. یه روزی، حتماً زندگیم خوب و خوش می‌شه. قسم می‌خورم که زندگی خوبی برای خودم درست کنم.» اشک توی چشمش پر می‌شه. «درسته کارلی. هیچ‌وقت کمترش رو قبول نکن.»

یادم می‌یاد که مادرم همیشه می‌گفت ما مثل هم هستیم، که سیب از درختش خیلی دور نمی‌افته. ولی حالا فکر می‌کنم، گرچه سیب از درخت به وجود می‌یاد، ولی می‌تونه روی زمین بیفته و از تپه‌ای قِل بخوره و بره پایین و به جای کاملاً متفاوت برسه.

ذهنم می‌گه که مادرم زندگی منه، ولی بقیه‌ا‌م می‌گه که من به اینجا و خونواده‌ی مورفی و دوست صمیمیم تعلق دارم.

فکر نمی‌کنی که قدرت زیادی می‌خواد تا آدم بذاره دیگرون کمکش کنن؟»

سعی کردم بیدار بمونم، ولی یادم نمی‌یاد که کاری به اندازه‌ی گریه کردن آدم رو خسته کنه.

کمی تردید توی چشم‌هاش می‌گه: «پس خوبه.» بهم چشمک می‌زنه و گرمایی رو تو وجودم حس می‌کنم، و فکر می‌کنم که چطور بچه‌هاش همیشه این گرما رو حس می‌کنن.

خانم مورفی لبخندی می‌زنه که انگار بخشی از وجودش غایبه.

تا حالا ندیده‌ام که کسی این‌طوری نگاهم کنه. اون‌قدر عمیق و مهربون و درست توی وجودم رو ببینه.

«تو قوی هستی. اون‌قدر قوی که می‌تونی این غمی رو که توی دلت هست، مخفی کنی.»

ـ تو لایق تمام خوبی‌هایی هستی که دنیا بهت می‌ده. تو لایق خونواده‌ای هستی که دوستت داشته باشن و بهت توجه کنن.

نمی‌دونم چرا چیزهای بد منو قوی و چیزهای خوب منو ضعیف می‌کنه.

«تو قوی هستی. اون‌قدر قوی که می‌تونی این غمی رو که توی دلت هست، مخفی کنی.»

وقتی سعی می‌کنم به بدنم بگم که درست نیست گریه کنم درونم به چرخش درمی‌یاد. بدنم شروع به لرزیدن می‌کنه، اون‌وقت دست‌ به سینه می‌شم و خودم رو محکم نگه می‌دارم و سعی می‌کنم جلوی اشک‌هامو بگیرم.

تردید می‌کنم، پاهام می‌خوان بدوَن و کله‌ام می‌خواد صبر کنم.

اولین‌باریه که کسی اون‌قدر بهم اهمیت می‌ده تا تنبیهم کنه.

«تا حالا احساس کردی که... به یه جایی نمی‌خوری؟ مثلاً همه یه چیزی دارن که تو نداری؟»

یه روز باید بفهمی که خشمی که از دنیا داری فقط خودتو اذیت می‌کنه.

«گریه کردن مال آدم‌هاست، این طبیعت آدم‌هاست و ممکنه حالت رو خوب کنه.»