بریده‌هایی از کتاب بار هستی

آیا آدم ابلهی که بر اریکهٔ قدرت تکیه زده است، تنها به عذر جهالت، از هرگونه مسئولیتی مبراست؟

زندگی فقط یک بار است و ما هرگز نخواهیم توانست تصمیم درست را از تصمیم نادرست تمیز دهیم، زیرا ما در هر وضعی، فقط می‌توانیم یک بار تصمیم بگیریم. زندگی دوباره، سه‌باره و چهارباره به ما عطا نمی‌شود که این را برای ما امکان‌پذیر سازد که تصمیم‌های مختلف خود را با هم مقایسه کنیم.

وقتی فرد قوی آن‌قدر ضعیف می‌شود که به فرد ضعیف بی‌حرمتی می‌کند، فرد ضعیف باید به‌راستی خود را قوی بداند و او را ترک کند.

کسی که مایل است شهر و دیار خود را ترک گوید انسان خوشبختی نیست.

واقعهٔ هولناک زندگی سابینا فاجعهٔ سنگینی نبود، بلکه عارضه‌ای بود که از سبکی ناشی می‌شد. آنچه بر شانه‌های او فرو ریخت بار سنگینی نبود،‌ بلکه «سبکی تحمل‌ناپذیر هستی» بود.

وقتی می‌کوشند کسی را وادار به سکوت کنند،‌ آیا بلند کردن صدا درست است؟ آری، درست است.

به نظر سابینا در حقیقت زیستن  به خود و به دیگران دروغ نگفتن  تنها در صورتی امکان‌پذیر است که انسان با مردم زندگی نکند. به‌محض اینکه بدانیم کسی شاهد کارهای ماست،‌ خواه‌ناخواه خود را با آن چشمان نظاره‌گر تطبیق می‌دهیم و دیگر هیچ‌یک از کارهایمان صادقانه نیست. با دیگران تماس داشتن و به دیگران اندیشیدن در دروغ زیستن است

آنچه فرد تحصیل‌کرده را از فرد خودآموخته مشخص می‌سازد وسعت دانش نیست، بلکه مراتب مختلف نیروی حیات و اعتمادبه‌نفس است.

در جامعه‌ای که هراس و وحشت بر آن حکم‌فرماست، نباید برای اعترافاتی که ناشی از زور و خشونت است اهمیت قائل شد. یک انسان شرافتمند موظف است توجهی به این‌گونه تکذیب‌نامه‌ها نکند و به آن‌ها گوش ندهد.

پیش از آنکه فراموش شویم، به‌صورت کیچ درمی‌آییم. کیچْ ایستگاه ارتباطی میان هستی و فراموشی است.

زندگی فقط یک بار است و ما هرگز نخواهیم توانست تصمیم درست را از تصمیم نادرست تمیز دهیم، زیرا ما در هر وضعی، فقط می‌توانیم یک بار تصمیم بگیریم.

آن‌که از همه «مردتر» بود از همه محزون‌تر شد. آن‌قدر غمگین شد که همه‌چیز برایش بی‌تفاوت می‌نمود. هرچه را می‌اندیشید، در همه‌جا و به صدای بلند بیان می‌کرد تا بالاخره پلیس کمونیست، به سبب افکار ضاله‌اش، او را توقیف، محکوم و زندانی کرد

در این دنیا همه‌چیز از قبل بخشوده شده و همه‌چیز در آن به‌طرز وقیحانه‌ای مجاز است.

حالا او به‌خاطر ترزا به بوهم بازگشته بود. تصمیمی چنان مقدر بر عشقی به‌غایت «اتفاقی» استوار بود، عشقی که بدون بیماری سیاتیک رئیس بخش، حتی وجود نمی‌داشت. اکنون این زن، تجسم «اتفاق مطلق»، در کنارش خوابیده بود و در خواب نفس‌های عمیق می‌کشید.

برخلاف پارمنیدس، بتهوون «سنگینی» را چیز مثبتی تلقی می‌کرد: «به‌جدیت تصمیم گرفتن» با ندای «ضروری است» که سرنوشت بانگ می‌زند همراه است. «سنگینی، ضرورت و ارزش» به‌تمامی و عمیقاً به هم پیوسته است: تنها چیزی جدی است که «ضروری» باشد، تنها چیزی دارای ارزش است که «وزین» باشد.

روزهای شنبه و یکشنبه، سبکی دلپذیر هستی را که از اعماق آینده به‌سوی او می‌دمید احساس کرده بود. اما روز دوشنبه، احساس سنگینی ناشناخته‌ای او را از پای درآورد که تمام وزن زره‌پوش‌های روسی در برابر این سنگینی هیچ بود.

زمان بشری دایره‌وار نمی‌گذرد، بلکه به خط مستقیم پیش می‌رود. و به همین دلیل انسان نمی‌تواند خوشبخت باشد، چراکه خوشبختی تمایل به تکرار است.

اگر عذاب ابدی و شرایط ممتاز فردی باهم یکسان باشد، اگر هیچ تفاوتی میان عالی و پست وجود نداشته باشد، هستی بشر حجم و ابعاد خود را از دست می‌دهد و به‌گونه‌ای تحمل‌ناپذیر سبک می‌شود.

آن‌ها متقابلاً و به‌رغم دوست داشتن یکدیگر یک جهنم برای خود آفریده بودند.

وقتی فرد قوی آن‌قدر ضعیف می‌شود که به فرد ضعیف بی‌حرمتی می‌کند، فرد ضعیف باید به‌راستی خود را قوی بداند و او را ترک کند.