بریده‌هایی از کتاب راه و رسم گوش دادن

من آنجا رفته بودم تا بفهمم چرا مردم اغلب احساس می‌کنند که همسرانشان آنها را نمی‌شناسند و درک نمی‌کنند. پاسخ کوچی ساده بود: آدم‌ها در روابط بلندمدت کنجکاوی‌شان را به یکدیگر از دست می‌دهند که لزوماً دلیلش بی‌مهری نیست، فقط مطمئن می‌شوند که آنها را بهتر از خودشان می‌شناسند. گوش نمی‌دهند چون فکر می‌کنند از قبل می‌دانند که طرف مقابل چه می‌خواهد بگوید.

درواقع، آدم‌های باهوش اغلب شنونده‌های بدتری‌اند، زیرا فکرهای جایگزین بیشتری به ذهنشان خطور می‌کند و احتمال اینکه خیال کنند از پیش می‌دانند طرف مقابل چه می‌خواهد بگوید بیشتر است.

یکی از اصلی‌ترین چیزهایی که درموردش هشدار می‌دهد سکوت کردن دربرابر نکاتی در گفت‌وگوست که منطقی به نظر نمی‌رسند، زیرا این کار از دلایل اصلی رقم خوردن اشتباهات پرهزینه است.

در سال ۲۰۱۸، انگلستان راغب بود برای کمک به ۹ میلیون شهروند خود که __طبق گزارشی به سفارش دولت در سال ۲۰۱۷__ همیشه یا اغلب اوقات احساس تنهایی می‌کردند، «وزیری برای تنهایی»(۱۱) منصوب کند. (۱۲) در ژاپن هم افزایشی در احداث شرکت‌هایی نظیر فمیلی رومنس وجود داشته است. این شرکت‌ها بازیگرانی را استخدام می‌کنند تا نقش دوست، اعضای خانواده یا شریک عاطفی افراد تنها را بازی کنند.‌

گوش دادن بیش از هر چیز به کنجکاوی نیاز دارد.

این جملهٔ کلوین کولیجْ معروف است که، «هیچ‌کسی تابه‌حال به‌خاطر گوش دادن از کار بیکار نشده است.»(۱) فقط با گوش دادن است که همراه می‌شویم، درک می‌کنیم، پیوند می‌یابیم، همدلی می‌کنیم و در مقام انسان رشد می‌کنیم

شنوندهٔ خوب کسی است که با آغوش باز تجربه‌ها و نظرهای فردی دیگر را می‌شنود و دیدگاه او را به رسمیت می‌شناسد.

گوش دادن به این معنی یا حتی تلویحاً نشانهٔ این نیست که با کسی موافقید. فقط به این معناست که اعتبار دیدگاه طرف مقابل را قبول دارید و ممکن است چیزی از آن بیاموزید. همچنین، به این معناست که شما می‌پذیرید ممکن است چندین حقیقت وجود داشته باشد و درک تمام آنها می‌تواند به شناخت حقیقت بزرگ‌تری ختم شود. شنونده‌های خوب می‌دانند که درک کردن دووجهی نیست، این‌طور نیست که یا درک کنید یا نکنید. درکتان همواره می‌تواند بهتر شود.

گوش دادن، بیشتر از اینکه علم باشد، هنر است

هیچ‌یک از ما همیشه شنونده‌های خوبی نیستیم. حواس‌پرت شدن با افکاری که در سر می‌چرخد در ذات بشر است. گوش دادن زحمت دارد

در فرهنگی مملو از اضطراب وجودی و بازاریابی شخصی تهاجمی، سکوت کردن یعنی عقب ماندن. گوش دادن هم به معنی از دست دادن فرصت ارتقای برند است، هم از دست دادن فرصت شهرت.

توصیف راجرز از خودش هنگام گوش دادن فعال از این قرار است: «کلمات، افکار، لحن احساسی، مفهوم شخصی، حتی مفهومی را که ورای مقصود آگاهانهٔ فرد است می‌شنوم.»

در فرهنگی مملو از اضطراب وجودی و بازاریابی شخصی تهاجمی، سکوت کردن یعنی عقب ماندن. گوش دادن هم به معنی از دست دادن فرصت ارتقای برند است، هم از دست دادن فرصت شهرت.

نظرسنجی عمومی جایگزین بدی برای گوش دادن حقیقی به مردم در جوامعشان، درک واقعیات زندگی روزمره‌شان و ارزش‌های مؤثر در تصمیماتشان است

گوگل دریافت که گروه‌های موفق به یکدیگر گوش می‌دهند. اعضا به‌نوبت صحبت می‌کردند، حرف‌های هم را تا آخر می‌شنیدند و به نشانه‌های غیرکلامی توجه می‌کردند تا افکار و احساسات ناگفته را دریابند. این کار منجر به پاسخ‌هایی می‌شد که باملاحظه‌تر و مناسب‌تر بودند. همچنین، این کار فضایی از اصطلاحاً امنیت روانی را ایجاد می‌کرد که افراد بیشتر مایل بودند در این فضا، بدون ترس از بحث کردن بقیه با آنها یا رد شدن موضوع صحبتشان، نظرها و اطلاعات را در میان بگذارند.

در هر نوع مشاجره‌ای گوش بدهید تا ببینید که نکند حرفتان اشتباه باشد، نه اینکه گوش بدهید تا از استدلال‌های طرف مقابل ایراد بگیرید. چه برسد به اینکه گوش‌هایتان را بگیرید یا به‌کل کسی را از زندگی‌تان کنار بگذارید. این کار بلندنظری خاصی می‌طلبد، اما اگر بپذیرید که احتمال دارد اشتباه کنید یا، حداقل، کاملاً درست نگویید، چیزهای خیلی بیشتری از آن گفت‌وگو می‌آموزید.

در رسانه‌های اجتماعی هیچ‌کسی مجبور نیست منتظر نوبتش بماند یا به دیدگاه‌هایی گوش بدهد که باعث رنجش او می‌شوند. رسانه‌های اجتماعی از این جهت که همه می‌توانند عقیده‌ای بی‌واسطه و ویرایش‌نشده را در معرض قضاوت بگذارند مردمی است، اما از این جهت که افراد به‌صورت گزیده فقط به صحبت کسانی گوش می‌دهند که آنها را از باورهایشان مطمئن‌تر می‌کند غیرمردمی است، شرایطی که تفکر کوته‌بینانه و اصطلاحاً واقعیت‌های آلترناتیو را به وجود می‌آورد.

نخستین بار روانکاو اتریشی، هاینتس کوهوت، روان‌شناسیِ خود را در دههٔ ۱۹۶۰ میلادی مطرح کرد، اما طی ده سال گذشته بیشتر از آن استقبال شد. روان‌شناسیِ خود مبنی بر این است که اختلاف‌های حل‌شده تاروپود روابط‌اند، نه وصله‌هایی بر آنها. (۹) درحقیقت، اگر به افرادی فکر کنید که در زندگی به آنها اعتماد دارید و با آنها احساس صمیمیت می‌کنید، بی‌تردید می‌بینید آنها کسانی‌اند که بعد از اشتباهی برگشته‌اند و آن را جبران کرده‌اند.

، «به نظرم اینکه بتوانید در گفت‌وگو کامل نباشید، به اعتمادبه‌نفس مربوط است. گوش دادن یعنی اینکه قرار نیست نگران باشید که وقتی نوبتتان شد چه بگویید» که سپس اجازه می‌دهد، «عقاید و نظرهای شخص دیگری به عمق وجودتان راه یابد.» تناقض اینجاست که با حفظ حالت تدافعی‌تان و کامل گوش ندادن درواقع احتمال نامناسب یا بی‌اعتنا پاسخ دادن خود را افزایش می‌دهید. هرچه بیشتر به گفتن حرف درستی فکر کنید، بیشتر توجهتان را از دست می‌دهید و به احتمال بیشتر وقتی نوبتتان شود حرف اشتباهی می‌زنید.

خوب گوش دادن یعنی اینکه مدام از خودتان بپرسید که آیا درکتان از پیام‌های فرد صحیح است و انگیزه‌اش از گفتن آن حرف‌ها به شما چیست.