بریده‌هایی از کتاب پرواز بی‌بازگشت

گرچه سنگین است درد عشق بسپارش به من غافل از سنگینی بار امانت نیستم

عشق در هرجا که صاحب خانه شد سرگذشت خانه هم افسانه شد

درون سینه‌ی آن خاک یا گِل هزاران سال پاشیده ز هم دل بسا آواز آهنگ قناری که در رگ‌های آن بوده ست جاری

هوای چیدن گل داشتیم در سر راه نچیده، زخمی خونین ز نیش خار شدیم

نکاشت جز گل لبخند او به باغ ادب دریغ ما سبب رنج بی‌شمار شدیم

همیشه بی‌خبر از غربت غروب خزان پُر از ترانه پیام آور بهار شدیم

دردها را این طبیب از عشق درمان می‌دهد

شگفتا سینه‌ها دارند گاهی جای دل سنگی نمی‌سازد دگرگون سنگ‌ها را شور آهنگی

شود هر که همسایه با آفتاب بسازند از خون او مشک ناب اگر دل ندارد هوای سفر به دنیای زیبای اهل هنر بدو چند اسباب بازی دهند از آن بازی‌اش سرفرازی دهند

سراپای آیینه جز آه نیست مگر آن که از درد آگاه نیست