بریده‌هایی از کتاب پرواز بی‌بازگشت

او را ندهند هیچ دردی هر کس دل مهربان ندارد

ز پایان بی‌مهری روزگار ندارد کسی بیش از این انتظار

گفت: آنجا جایگاه مادر است پیش من از طاق گردون برتر است

آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست عالَمی دیگر بباید ساخت وز نو عالمی

هنوز آثار جور خان قاجار بُود در پشت ارگ بم پدیدار کجا کرمان کند روزی فراموش جفایی را که بانگش هست در گوش

توان رفتنم از آستان مهر تو نیست خسی کنار گل مهربانیت شده‌ام

درین آشفته بازار هوس‌ها، سادگی گم شد کنار بندگی‌ها همّت آزادگی گم شد

چه آتش‌ها که شد با اشک خاموش! زمان کرده ست آن‌ها را فراموش!

زمین بازار روز این جهان است جدا از سرنوشت آسمان است چه زیبا گفت حافظ قرن‌ها پیش چنین آن پاره پوش چاره‌اندیش ندارد آسمان تاب شکایت بنام ما شد امضا این حکایت

چه التماس کنیم از نسیم رحمت دوست به نامه‌های عمل گر شود گناه تمام اگر به سایه‌ی سروی بلند سر ننهیم به باد می‌رود این ریزه‌های کاه تمام

گرچه سنگین است درد عشق بسپارش به من غافل از سنگینی بار امانت نیستم

عشق در هرجا که صاحب خانه شد سرگذشت خانه هم افسانه شد

درون سینه‌ی آن خاک یا گِل هزاران سال پاشیده ز هم دل بسا آواز آهنگ قناری که در رگ‌های آن بوده ست جاری

هوای چیدن گل داشتیم در سر راه نچیده، زخمی خونین ز نیش خار شدیم

نکاشت جز گل لبخند او به باغ ادب دریغ ما سبب رنج بی‌شمار شدیم

همیشه بی‌خبر از غربت غروب خزان پُر از ترانه پیام آور بهار شدیم

دردها را این طبیب از عشق درمان می‌دهد

شگفتا سینه‌ها دارند گاهی جای دل سنگی نمی‌سازد دگرگون سنگ‌ها را شور آهنگی

شود هر که همسایه با آفتاب بسازند از خون او مشک ناب اگر دل ندارد هوای سفر به دنیای زیبای اهل هنر بدو چند اسباب بازی دهند از آن بازی‌اش سرفرازی دهند

سراپای آیینه جز آه نیست مگر آن که از درد آگاه نیست