بریده‌هایی از کتاب چرا آلمانی ها بهتر انجامش می دهند!

دولت ناسیونالیستی و راست‌گرای ویکتور اوربان از کار خود متأسف نبود و اعلام کرد که پناهجویان شبیه گروهی متجاوز بوده‌اند. این ضدکمونیست سابق اولین رهبر اروپایی بود که ناآرامی فزاینده‌ای را بین مردم محلی مهار (یا برانگیخته) کرد. بعدها دانلد ترامپ به‌شدت از او ستایش کرد. مرکل وقایع را دیده بود و فوراً دست‌به‌کار شد. دستور داد دروازه‌های آلمان به روی مهاجران باز شود و فقط در موج اول حدود بیست‌هزار نفر، که بیشترشان سوری بودند، وارد کشور شدند. میزان کمک‌های مردمیِ مغازه‌دارها و خانواده‌ها در نقاط جمع‌آوری مخصوص غذا، لباس، لوازم بهداشتی و اسباب‌بازی آن‌قدر بود که پلیس از آن‌ها خواست دست نگه دارند. واژهٔ جدیدی متولد شد: ویلکامِنزکولتور به معنای فرهنگ خوشامدگویی

با توجه به تهدید روزافزون شوروی، آن‌ها شدیداً نیازمند آن بودند که آلمان دوباره برخیزد و از نو شود تا بتوانند تهدید شوروی را خنثی کنند. آن‌ها به آلمانی باثبات نیاز داشتند.

در مجموع، سرگذشت آلمانِ ۷۵ سال گذشته قصهٔ موفقیتی خارق‌العاده است. این کشور پارادایم جدیدی از ثبات را بنا نهاده که کشورهای هم‌رده‌ای مثل ایالات متحده، فرانسه و کشور خودم، انگلیس، به دلایل مختلفی برای دستیابی به آن تقلا می‌کنند. کشورهایی که با زمان حال دست‌به‌گریبان‌اند با خاطرهٔ شکوه گذشتهٔ خود، چه واقعی و چه خیالی، تسلی می‌یابند. آلمان، به‌خاطر گذشته‌اش، نمی‌تواند چنین کند.

در آلمان، آپارتمان مطلوب به منزل خانوادهٔ زیبایی گفته می‌شود که همسایه‌های خوب و یکدستی اطرافش را گرفته‌اند، نه برای کسی دردسر درست می‌کنند نه زیاد ثروتمندند نه زیاد فقیر. خیابان‌ها باید نه زهواردررفته باشند و نه متظاهرانه. متوسط درآمد خالص هر خانواده در سال چیزی بالغ بر سی‌هزار یورو است؛ یعنی حدوداً ده درصد بیشتر از حدوسطی که سازمان همکاری و توسعهٔ اقتصادی اعلام کرده است. به‌جز وفور خودروها، گجت‌های معقول خانگی و گذراندن تعطیلات تابستانی زیر نور خورشید، آلمان اساساً جامعهٔ مصرف‌گرایی نیست. اختصاص زمان محدود برای خرید نیز مؤید این امر است. مسئلهٔ مهم مدیریت سنجیدهٔ داشته‌هاست. خانواده‌های آلمانی تقریباً دوبرابر خانواده‌های امریکایی و انگلیسی پس‌انداز می‌کنند. هر خانوادهٔ معمولی در آلمان ۸۶۰۰ پوند پس‌انداز یا سرمایه‌گذاری دارد. این رقم برای خانواده‌های انگلیسی ۵۰۰۰ پوند است.

بازار کار عملکرد چندان مناسبی نداشت. واکنش دولت تشکیل یک کارگروه بود. این کارگروه پانزده‌نفره را پیتر هارتس، مدیر منابع انسانی شرکت فولکس‌واگن، رهبری می‌کرد.

از همه مهم‌تر، این شرکت‌های کوچک‌ترند که آلمان را از بقیه متمایز می‌کنند. هرمان سایمون، استراتژیست اقتصادی و نویسنده، اصطلاح «قهرمان‌های پنهان» را ابداع کرده است. این قهرمانان شرکت‌هایی هستند که خود را وقف بازار خاصی می‌کنند، مانند نمونه‌هایی که آن‌ها را ذکر کردم. این شرکت‌ها نمونهٔ موفق جهانی‌سازی و تجارت آزادند. صاحبان آن‌ها دیوانه‌های کلاسیک و مصممی‌اند که خود را وقف یک هدف یا محصول می‌کنند. معمولاً خود را از کانون توجهات دور نگه می‌دارند.

دو رقم آماری جلب‌توجه می‌کنند. هشتاد درصد تولید ناخالص داخلی آلمان از کسب‌وکارهای خانگی به دست می‌آید. دوسوم شرکت‌های میتلشتاند موفق دنیا در نقاطی واقع شده‌اند که کمتر از پنجاه‌هزار نفر جمعیت دارند.

بروسیا پارک، ورزشگاه خانگی تیم فوتبال این شهر، یکی از جاهایی است که همهٔ مردم در آن جمع می‌شوند. آن‌ها شهرشان را منچستر آلمان خطاب می‌کنند: نساجی، صنعت و فوتبال. اگرچه بروسیا مونشن‌گلادباخ آن تیم سابق نیست و به پای سیتی یا یونایتد نمی‌رسد، طرفدارانی دارد که هرگز تنهایش نمی‌گذارند

بیش از نیمی از سود جهانی شرکت فولکس‌واگن از چین به دست می‌آید. آن‌طور که دیگر شرکت‌ها نیز دریافته‌اند، آزرده‌خاطرکردن دولت چین هرگز عاقبت خوبی در پی نداشته است. شرکت مرسدس بنز مجبور شد به‌دلیل تبلیغی اینستاگرامی که در آن نقل‌قولی از دالای لاما آمده بود به‌شکلی افراطی و مکرراً از دولت چین عذرخواهی کند.

کاتارینا بارلی، وزیر دادگستری وقت آلمان، در شام کاری مشترک انگلیسی ـ آلمانی در برلین در سال ۲۰۱۹، پیش‌بینی دردناکی کرد: «حتی اگر در آینده با شما هم‌عقیده باشیم، فاصلهٔ ما همیشه بیشتر از قبل خواهد بود، چرا که خانواده در اولویت قرار دارد و شما دیگر عضو خانوادهٔ ما نیستید.»