بریده‌هایی از کتاب چرا آلمانی ها بهتر انجامش می دهند!

فرانک ریشترِ نویسنده عبارت «اختلال تلخ‌کامی»[۲۱] را ابداع کرده است: واکنش دیرهنگام مردم آلمان شرقی به شوک‌ها.

وقتی آخر آن جمعه‌شب پلیس وارد ماجرا شد، شورشی‌ها با سنگ و بطری به آن‌ها حمله کردند. سی تن از نیروهای پلیس زخمی شدند که حالِ یک نفرشان وخیم بود. پلیس با گاز اشک‌آور و اسپری فلفل پاسخ آن‌ها را داد تا جادهٔ منتهی به پناهگاه را باز نگه دارد. چند روز پس از فروکش‌کردن خشونت‌ها، آنگلا مرکل به آن‌جا رفت. با همان جدیت خاص خود گفت: «آن‌هایی که کرامت دیگران را زیر سؤال می‌برند قابل‌تحمل نیستند. آن‌هایی که مایل نیستند در جایی که کمک‌های قانونی و انسانی موردنیاز است کمک کنند قابل‌تحمل نیستند.»

گورباچف در کتاب خاطرات خود خطاب به هونکر می‌گوید: «زندگی آن‌هایی را که دیر می‌رسند مجازات می‌کند.» اما هونکر تمام‌مدت این حرف را نمی‌پذیرفت: «آن‌هایی که مُرده خطابشان می‌کنند معمولاً زمان زیادی زندگی می‌کنند.»

مرکل در گفت‌وگو با زندگی‌نامه‌نویسی اظهار داشته بود: «نمی‌توان کارهای [دولت] را با کاریزما حل‌وفصل کرد.»[۹]

مردم آلمان جرئت نمی‌کنند کشور خود را بستایند. آن‌ها به‌خودی‌خود از دیدن نقاط قوت امتناع می‌کنند.

یکی از اهالی برلین با جدیت تمام به من گفت اشتراک نتفلیکس را لغو کرده است، چون شبکهٔ تلویزیونی پارلمان انگلیس سرگرمی کافی را برایش فراهم می‌آورد.

آلمانی‌ها فهمیدند که انگلیسی‌ها به پروژهٔ اروپایی تردید دارند (همان‌طور که حتی برخی مردم آلمان هم به آن شک دارند)،

تا به امروز، کمتر خانواده‌ای در آلمان پیدا می‌شود که یکی میان آن‌ها یا کسی که آن‌ها می‌شناسندش از ویرانی‌های پس از جنگ زخم نخورده باشد.

نسل جدید آلمان در شورش‌های سال ۱۹۶۸ ـ دومین رویداد مهم ـ در باب گذشتهٔ خود جلوِ پدران و مادرانشان ایستادند. دیگر حاضر نبودند سکوت، سخنان نیمه‌راست یا دروغ را بپذیرند. آن‌ها دربارهٔ وقایع وحشت‌آوری که می‌دانستند بسیاری از بزرگ‌ترها در آن‌ها شرکت داشتند یا از آن‌ها چشم‌پوشی کرده بودند پاسخ می‌خواستند.