بریده‌هایی از کتاب چرا آلمانی ها بهتر انجامش می دهند!

دو رقم آماری جلب‌توجه می‌کنند. هشتاد درصد تولید ناخالص داخلی آلمان از کسب‌وکارهای خانگی به دست می‌آید. دوسوم شرکت‌های میتلشتاند موفق دنیا در نقاطی واقع شده‌اند که کمتر از پنجاه‌هزار نفر جمعیت دارند.

بروسیا پارک، ورزشگاه خانگی تیم فوتبال این شهر، یکی از جاهایی است که همهٔ مردم در آن جمع می‌شوند. آن‌ها شهرشان را منچستر آلمان خطاب می‌کنند: نساجی، صنعت و فوتبال. اگرچه بروسیا مونشن‌گلادباخ آن تیم سابق نیست و به پای سیتی یا یونایتد نمی‌رسد، طرفدارانی دارد که هرگز تنهایش نمی‌گذارند

بیش از نیمی از سود جهانی شرکت فولکس‌واگن از چین به دست می‌آید. آن‌طور که دیگر شرکت‌ها نیز دریافته‌اند، آزرده‌خاطرکردن دولت چین هرگز عاقبت خوبی در پی نداشته است. شرکت مرسدس بنز مجبور شد به‌دلیل تبلیغی اینستاگرامی که در آن نقل‌قولی از دالای لاما آمده بود به‌شکلی افراطی و مکرراً از دولت چین عذرخواهی کند.

کاتارینا بارلی، وزیر دادگستری وقت آلمان، در شام کاری مشترک انگلیسی ـ آلمانی در برلین در سال ۲۰۱۹، پیش‌بینی دردناکی کرد: «حتی اگر در آینده با شما هم‌عقیده باشیم، فاصلهٔ ما همیشه بیشتر از قبل خواهد بود، چرا که خانواده در اولویت قرار دارد و شما دیگر عضو خانوادهٔ ما نیستید.»

تشاو انگلیس و آلمان را با هم مقایسه می‌کند: «بر این باورید که در سمت درست تاریخ ایستاده‌اید، حتی اگر گند بزنید! شما انگلیسی‌ها تسلیم عقده‌های خودتان شده‌اید؛ هویتتان را حول برتری دیروزتان تعریف می‌کنید. با سرهم‌بندی‌کردن مشکلی ندارید. اما ما به قوانین نیاز داریم. آلمانی‌ها مطمئن نیستند وقتی ریسکی می‌کنند، از سمت درست سر درمی‌آورند یا نه. برای همین است که نمی‌خواهند ریسک کنند.»

در سطحی غیررسمی‌تر، هشتگی توئیتری برای توصیف فساد نخبگان سیاسی راه‌اندازی شد: #شرودری‌کردن

سرمایه‌گذاری در دویسبورگ بخشی از تصویر بزرگ‌تر است. چین در حال تحکیم قدرت اقتصادی و سیاسی خود در سطح اروپاست. یک‌میلیارد یورو صرف راه‌آهن بوداپست به بلگراد کرده است. بندر پیرائوس یونان را خریده که از لحاظ راهبردی بندری حیاتی است. در حال بنای شهر جدیدی در جنگل‌های حومهٔ مینسک، پایتخت بلاروس، است تا قطبی تولیدی بین اتحادیهٔ اروپا و روسیه ایجاد کند.

دربارهٔ اهمیت رابطهٔ قوی با یکی از کشورهای روسیه یا ایالات متحده نیز ۳۹ درصد آلمانی‌ها مورد اول و ۲۵ درصد نیز مورد دوم را انتخاب کردند.

وقتی بازنشستگی‌اش را از تیم ملی اعلام کرد، در توئیتر نوشت: «وقتی می‌بریم، آلمانی هستم و وقتی می‌بازیم، مهاجر.»

در سال ۲۰۱۸، ترامپ تعرفه‌هایی روی واردات فولاد و آلومینیوم از اتحادیهٔ اروپا و کانادا وضع کرد. او یک ماه قبل‌تر خروج ایالات متحده را از توافق بین‌المللی با ایران، برجام، اعلام کرده بود؛ توافقی که در ازای رفع تدریجی تحریم‌ها ایران را به کاهش ذخایر اورانیوم غنی‌شده متعهد کرده بود. ترامپ نه‌تنها از این توافق خارج شد، بلکه بلافاصله تحریم‌های قبلی را برگرداند و از سوی ایالات متحده تحریم‌های بیشتری را بر شرکت‌های بین‌المللی که با ایران مراودات تجاری داشته باشند اعمال کرد. این موضوع ضربهٔ سختی به شرکت‌های آلمانی وارد کرد.

در سال ۲۰۱۱ مسئلهٔ لیبی پیش آمد. دیوید کامرون و نیکولا سارکوزی مشتاق بودند برای نجات شهر بنغازی و برکناری سرهنگ قذافی وارد ماجرا شوند. این بار آنگلا مرکل بود که مقابل آن‌ها ایستاد. آلمان، که سه ماه از عضویت دوساله‌اش در شورای امنیت سازمان ملل می‌گذشت، به قطعنامهٔ منطقهٔ پرواز ممنوع رأی ممتنع داد. آلمان این کار را در کنار روسیه و چین و به‌رغم آرای هم‌پیمانان غربی‌اش انجام داد

انگلیس عملاً هیچ‌یک از مهاجران را نپذیرفته و حصارهای بلندتری در بنادر فرانسوی و بلژیکیِ نزدیک به کشورش ساخته است. وقتی چند قایق حامل مهاجران ایرانی در دسامبر ۲۰۱۸ به سواحل کنت رسید، ساجد جاوید، وزیر کشور وقت انگلیس، آشکارا اظهار داشت که «با عجله از تعطیلات خانوادگی‌اش» در افریقای جنوبی بازگشته تا این ماجرا را «حادثه‌ای بزرگ» اعلام کند. او دو فروند کشتی نیروی مرزی را از دریای مدیترانه فراخواند تا از سواحل انگلیس مواظبت کنند.

لیتس کارش قضاوت بود، اما با یک لوله‌کش ازدواج کرده بود. مدت کوتاهی پس از ونده از هم جدا شدند. محترمانه پرسیدم که آیا این جدایی تصمیمی صرفاً شخصی بوده یا این‌که خیزش‌های سیاسی نیز در آن دخیل بوده است. گفت که قادر به تفکیک این دو نیست. اما اشاره کرد که چنین پیوندی در شرق مسئلهٔ عجیبی نبود. وقتی کم‌کم با غربی‌ها نشست‌وبرخاست کرد، آن‌ها نمی‌توانستند این ناهمخوانی را در موقعیت اجتماعی او و همسرش درک کنند. «باید اذعان داشت که فرایند الحاق کار سودمندی بود، اما روی بسیاری از مسائل سرپوش گذاشته شد.»

شهرت افراد از طریق کمیته‌ها و تعامل با حوزه‌های انتخابی خود شکل می‌گیرد، نه در سخنرانی‌های پُرطمطراق

دیکشنری لانگِنشاید کلمهٔ «مرکِلِن» به معنای بی‌طرفی یا تعلل در تصمیم‌گیری را کلمهٔ منتخب سال ۲۰۱۵ خود اعلام کرد.

فرانک ریشترِ نویسنده عبارت «اختلال تلخ‌کامی»[۲۱] را ابداع کرده است: واکنش دیرهنگام مردم آلمان شرقی به شوک‌ها.

وقتی آخر آن جمعه‌شب پلیس وارد ماجرا شد، شورشی‌ها با سنگ و بطری به آن‌ها حمله کردند. سی تن از نیروهای پلیس زخمی شدند که حالِ یک نفرشان وخیم بود. پلیس با گاز اشک‌آور و اسپری فلفل پاسخ آن‌ها را داد تا جادهٔ منتهی به پناهگاه را باز نگه دارد. چند روز پس از فروکش‌کردن خشونت‌ها، آنگلا مرکل به آن‌جا رفت. با همان جدیت خاص خود گفت: «آن‌هایی که کرامت دیگران را زیر سؤال می‌برند قابل‌تحمل نیستند. آن‌هایی که مایل نیستند در جایی که کمک‌های قانونی و انسانی موردنیاز است کمک کنند قابل‌تحمل نیستند.»

گورباچف در کتاب خاطرات خود خطاب به هونکر می‌گوید: «زندگی آن‌هایی را که دیر می‌رسند مجازات می‌کند.» اما هونکر تمام‌مدت این حرف را نمی‌پذیرفت: «آن‌هایی که مُرده خطابشان می‌کنند معمولاً زمان زیادی زندگی می‌کنند.»

مرکل در گفت‌وگو با زندگی‌نامه‌نویسی اظهار داشته بود: «نمی‌توان کارهای [دولت] را با کاریزما حل‌وفصل کرد.»[۹]

مردم آلمان جرئت نمی‌کنند کشور خود را بستایند. آن‌ها به‌خودی‌خود از دیدن نقاط قوت امتناع می‌کنند.