بریده‌هایی از کتاب پنج دالان به دنیای صورتی

داشتی باشی، کل جهان جلوی تو زانو میزنن...»

«افرادی میتونند به موفقیت برسن که در شکست خوردن حرفه‌ای باشن، مهم اینه که وقتی با شکست و ناکامی‌ها رو به رو شدی، چجوری بلند شی! وقتی هدف و انگیزه

اما احساسات من واقعی است!

بتوانید چیزهای جدیدی یاد بگیرید. (حتی یه کوچولو!)

مهم نیست که چقدر بلدی محکم ضربه بزنی، مهم اینه که بتونی بعد از هر ضربه‌ای که زندگی بهت میزنه بلند شی و به راهت ادامه بدی! چقدر تحمل کنی و رو به جلو حرکت کنی! همه کنار کشیدن رو بلدن! همه بیخیال شدن و تلاش نکردن رو بلدن! چون راه آسونیه! ولی اگر واقعاً میخوای دنیا رو تغییر بدی... اگه واقعاً میخوای خودت رو تغییر بدی... باید راه سخت رو انتخاب کنی. راه و رسمش همینه! این حقیقته زندگیه!

توی زندگی گاهی، لحظات سختی هستن که میان! اما یادت باشه اونا نیومدن که بمونن، اومدن که بگذرن!

همه کنار کشیدن رو بلدن! همه بیخیال شدن و تلاش نکردن رو بلدن! چون راه آسونیه! ولی اگر واقعاً میخوای دنیا رو تغییر بدی... اگه واقعاً میخوای خودت رو تغییر بدی... باید راه سخت رو انتخاب کنی. راه و رسمش همینه! این حقیقته زندگیه!

مهم اینه که تو از رویاهات دست نکشی! دنیا که همیشه گل و بلبل نیست... جای خیلی بد و کثیفیه! مهم نیست چقدر قوی هستی، سرانجام زندگی به زانو میندازتت!

البته همه خوشبختن، فقط باید اینو بفهمن... مثل این چالهٔ آب... خب چی توش میبینی؟ دقت می‌کنم: امم... قطره‌های بارون دارن میریزن روش، یه جورایی گل‌آلودم هست... ولی میتونم نور ماهو توش ببینم. دختر کوچولو دستش را می‌گذارد توی چاله و تکان می‌دهد، آب کمی زلال می‌شود... می‌پرسد: حالا چی میبینی؟ با تعجب می‌گویم: خودمو! می‌خندد: آره دقیقاً! خودتو! خب زندگی خیلیا مثل همین چاله‌هست که میزارن همینجور گِلی بمونه اما بعضیا با تلاش زلالش میکنن، ممکنه دستشون گِلی بشه، ممکنه زخم بشه، اما بازم ادامه میدن و در آخر به چیزی که میخوان میرسن! و خودشون رو پیدا میکنن!

افرادی میتونند به موفقیت برسن که در شکست خوردن حرفه‌ای باشن، مهم اینه که وقتی با شکست و ناکامی‌ها رو به رو شدی، چجوری بلند شی! وقتی هدف و انگیزه داشتی باشی، کل جهان جلوی تو زانو میزنن

درست میگی! تو دنیای تو، چیزایی هست که دنیای من نداره و برعکس، پس بیا جفتمون از دنیاهامون لذت ببریم! اینجوری شاید زندگی قشنگ‌تر بشه...

توی زندگی گاهی، لحظات سختی هستن که میان! اما یادت باشه اونا نیومدن که بمونن، اومدن که بگذرن!

خسته‌ام از تلاش کردن و به هیج جایی نرسیدن! خسته‌ام از اینجوری دووم آوردن! خسته‌ام از این زندگیه پر از شکست! خسته‌ام... از زندگی کردن!

من مقصر همه چیزم؟ من آدم بدیم؟ من عجیب غریبم؟ من به درد هیچ کاری نمی‌خورم؟ زندگی ازم متنفره؟ برای همین آنقدر بلا سرم میاره؟ نمیدونم!

اگه واقعاً میخوای خودت رو تغییر بدی... باید راه سخت رو انتخاب کنی. راه و رسمش همینه! این حقیقته زندگیه!

فقط یادت باشه، خیلی مهمه که باور داشته باشی برگزیده هستی! تا بتونی واقعاً برگزیده بشی! مهم نیست که چقدر بلدی محکم ضربه بزنی، مهم اینه که بتونی بعد از هر ضربه‌ای که زندگی بهت میزنه بلند شی و به راهت ادامه بدی! چقدر تحمل کنی و رو به جلو حرکت کنی! همه کنار کشیدن رو بلدن! همه بیخیال شدن و تلاش نکردن رو بلدن! چون راه آسونیه! ولی اگر واقعاً میخوای دنیا رو تغییر بدی...

همه چیز به تو بستگی داره!

خانم اندرسون (مشاورم) می‌گوید: یه اریکایی از خودت بساز که زندگی دیگه نتونه نابودت کنه! با عصبانیت می‌گویم: زندگی رو خیلی دست‌کم گرفتی! می‌گوید: تو هم خودت رو دست‌کم گرفتی! با کلافگی داد میزنم: وای خدای من! پس کی این نصیحت‌ها میخوان تموم شن؟

خوشبختی یعنی بودن کنار کسایی که دوستشون داری و همینطور اینکه خودت احساس خوشبختی کنی. اینکه چقدر از زندگیت راضی هستی با تمام داشته و نداشته‌هات... آره من خوشبختم... البته همه خوشبختن، فقط باید اینو بفهمن... مثل این چالهٔ آب... خب چی توش میبینی؟ دقت می‌کنم: امم... قطره‌های بارون دارن میریزن روش، یه جورایی گل‌آلودم هست... ولی میتونم نور ماهو توش ببینم.

«افرادی میتونند به موفقیت برسن که در شکست خوردن حرفه‌ای باشن، مهم اینه که وقتی با شکست و ناکامی‌ها رو به رو شدی، چجوری بلند شی! وقتی هدف و انگیزه داشتی باشی، کل جهان جلوی تو زانو میزنن...»