بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

لذا مهم‌ترین موضوعی که انسان مؤمن در این زمانه باید پیگیری کند ایجاد پیوند قلبی با آن حضرت (عج) است. آری هر مؤمن مشتاقی با تمام وجود خواهان ارتباط با امام عصر (عج) است، چون او چشمه جوشان زندگی است و انسان‌ها بدون ارتباط با او، همانند مردگان و بدن‌های بی‌جان هستند؛ و جای بسی شگفتی است که انسان‌ها می‌خواهند عطش و تشنگی خود را به وسیله غیر آب رفع کنند!

ترسان به‌خاطر گناهان ما! در زیارت حضرت غایب (عج) وارد شده است: «السَّلَامُ عَلَیک أَیهَا الْمُهَذَّبُ الْخَائِفُ» (سلام بر تو ای پاک بیمناک!) با این‌که اگر انسان خائن باشد، باید خائف باشد، و شخص مُهذّب و بی‌گناه و پاک از کسی بیم ندارد، ولی آن حضرت با آن حریم پاک، از اظهار خود خائف است. بنابراین، از گناه ما و به خاطر اعمال ما است که آن حضرت (عج) هزار سال در بیابان‌ها دربه‌در و خائف است.

مهم‌ترین موضوعی که انسان مؤمن در این زمانه باید پیگیری کند ایجاد پیوند قلبی با آن حضرت (عج) است.

ما او را خانه‌نشین کرده‌ایم!

«بعضی وقت‌ها انسان می‌بیند یک حال خوشی دارد؛ حالت نورانی دارد! نمی‌داند علتش چیست. هر چه فکر می‌کند، هیچ علتی پیدا نمی‌کند. نه کار خاصی کرده، نه نماز خاصی خوانده؛ هیچ کاری نکرده است! نمی‌داند در کوچه‌ای، جایی، رد می‌شده و فقط به نحو گذرا حضرت (عج) از کنارش رد شده است. این نورانیّت و حال خوش، به همین جهت در این شخص ایجاد شده است.»

گویا ما ائمه (ع) و به‌خصوص امام زمان (عج) را حاضر و ناظر نمی‌دانیم، بلکه گویا _ مانند عامّه _ اصلاً زنده نمی‌دانیم و به‌کلی از آن حضرت (عج) غافل هستیم!»

فرمود: «اَلْعِبادَةُ فِی الْغیبَةِ أَفْضَلُ مِنَ الْحُضُور» (عبادت در زمان غیبت، بافضیلت‌تر از زمان حضور است)، و نیز به اصحاب خود می‌فرمود: «أَنْتُمْ أَصْحابی وَ أُولئِک إِخْوانی، فَواشَوْقاً إِلی إِخْوانی، آمنُوا بِسَوادٍ عَلی بَیاضٍ». (شما یاران من هستید و آن‌ها - که در آخرالزمان می‌آیند - برادرانم هستند. چقدر من مشتاقم به دیدار برادرانم. آن‌ها به سیاهه‌هایی بر روی کاغذها ایمان آورده‌اند).» بنابراین، عبادت و آثار آن در زمان غیبت، نه‌تنها کمتر از زمان حضور نیست، بلکه افضل و مشتمل بر مواهب و موائد مضاعف است.

اگر کسی در فکر خدمت به امام زمان (عج) باشد، قطعاً آن حضرت نیز به فکر او خواهد بود. توصیه ایشن این بود که اهل علم، وظایف فردی و اجتماعی (همچون تحصیل، مطالعه، تدریس، تألیف، تبلیغ، امامت جماعت و...) خود را در راستای تحصیل رضا و تأیید حضرت حجت (عج) و خدمت به ساحت قدسی ایشان انجام دهند.

بالأخره [عُمَر] هفتاد بار این را می‌گوید که: «لَوْلا عَلی لَهَلَک عُمَرُ» (اگر علی (ع) نبود، به‌یقین عمر هلاک می‌شد!»

آیا می‌شود امام زمان (عج) چهارصد میلیون یاور داشته باشد و ظهور نکند؟!

حضرت آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) همواره تأکید داشت که اوّلین قدم برای ارتباط با امام عصر (عج) تحصیل معرفت نسبت به آن حضرت و تقویت لحظه به لحظه این معرفت است. انسان در نخستین گام، باید امام زمان خویش را بشناسد. البته معرفت امام، مراتب و درجات گوناگونی دارد. درجات اوّلیه این شناخت، دامان انسان را از مرگ جاهلی پاک می‌کند

معلوم می‌شود استغنا و غنا (بی‌نیازی و دارایی) مربوط به قلب است، نه به پول و کسب و سرمایه و ثروت؛ این‌ها همه باطل و خیال است!

ایشان می‌فرمودند: «کسانی که نه ظالم‌اند و نه رفیق ظالم هستند و نه با ظالمین معاشرند و نه در خانه و نه در محله ظالمین هستند، این‌ها اصلاً از وجود شریفش (عج) محجوب نیستند!»

حضرت (عج) فرمود: «لازم نیست شما زحمت بکشید خدمت ما برسید. شما خودتان را اصلاح کنید، ما خدمت شما می‌رسیم!»

ما باید حضرت امام زمان (عج) را حاضر فرض کنیم. هر جا می‌رود، برویم؛ هر چه می‌کند، بکنیم و هر چه را ترک می‌کند، ترک کنیم و اگر ندانیم، احتیاط را که می‌دانیم و می‌توانیم. ولی گویا ما نمی‌خواهیم در راه رضای آن حضرت (عج) باشیم، نه این‌که رضای آن حضرت (عج) را نمی‌دانیم و نمی‌توانیم آن را تحصیل کنیم!

وای بر ما از آن روزی که قرآن یا عترت را از ما بگیرند. گرفتن هر کدام، گرفتن دیگری هم هست؛ زیرا این دو از هم جدا نمی‌شوند؛ «لَنْ یفْتَرِقا» نه در خارج و نه در اعتقاد «حَتّی یرِدا عَلَیَّ الْحَوْضَ» (تا این‌که در کنار حوض کوثر بر من وارد شوند)

برای کسی که او را حاضر ببیند، غایب نیست!

«در زمان غیبت، ما باید به همین رساله‌های عملیه صحیحه عمل کنیم. حضرت (عج) به عمل به همین از ما راضی است.»

یادم می‌آید که بنده همان وقتی که در نجف بودم، بیست روایت جمع کردم، که رُواتش با هم تداخل ندارند [از نظر سندی] و بدون این‌که هیچ‌کدام از آن‌ها به خود امام علی (ع) منتهی شود. در [سلسله راویان] آن‌ها ابوبکر هست، عمر هست، عثمان هست؛ همه رجال اهل‌سنّت هستند که نقل کرده‌اند. روایت از حضرت رسول (ص) است که ائمه اثنی‌عشر (ع) را تسمیه نموده و حضرات حسن (ع) و حسین (ع) را ذکر کرده است؛ به این مضمون که: «یَکُونُ بَعْدی إثْناعَشَرَ خَلیفَةً، تاسِعُ أوْلادِ الْحُسَیْنِ، صاحِبُهُمْ» (پس از من دوازده جانشین خواهد بود که نهمین فرزند حسین (ع) صاحبِ از میان ایشان خواهد بود).

جاهل‌ها گمان می‌کنند که با تخریبات قبور ائمه (ع) می‌توانند تشیّع را ریشه‌کن کنند. شیعه و سادات و بزرگان آن‌ها، بالاتر از تخریبات را در زمان ائمه ایشان دیده‌اند و آن‌که پس از تبدیل تخریب به تعمیر، بر قوّه ایمان ایشان در صورت و معنا افزوده گردیده است.