بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

گفتن «یا صَاحب‌الزَّمان أَغِثنی، یا صَاحب‌الزَّمان أَدِرکنی» کار اسم أعظم می‌کند.

ای‌کاش «لَیس» بودن و هیچ بودن عالم امکان را درک می‌کردیم، و برای هیچ این‌قدر ارزش و اعتبار قائل نمی‌شدیم، و بر سر هیچ این‌همه با هم نزاع نمی‌کردیم!

مؤمن واقعی همواره به فکر نفع رساندن به دیگران است.

«چقدر حضرت (عج) مهربان است به کسانی که اسمش را می‌برند و صدایش می‌زنند و از او استغاثه می‌کنند. از پدر و مادر هم به آن‌ها مهربان‌تر است!»

در هر واقعه و در هر حرکت و سکون، مشکل اصلی، تشخیص تکلیف است و بعد مشکل‌تر از آن، عمل به آن تکلیف.

«وَ لَنَبْلُوَنَّکمْ بِشَی‌ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرین»‌ (قطعاً شما را به نوعی از ترس و گرسنگی و زیان مالی و جانی و کمبود محصول، آزمایش می‌کنیم، و صابران را نوید بده)؛ یعنی صابران را به فرج و ظهور حضرت حجت (عج) بشارت ده. فریب نقشه‌های کفار را نخوریم و مجذوب آن‌ها نشویم!

ایشان گاهی با لبخندی پرمعنا می‌فرمود: «بعضی وقت‌ها انسان می‌بیند یک حال خوشی دارد؛ حالت نورانی دارد! نمی‌داند علتش چیست. هر چه فکر می‌کند، هیچ علتی پیدا نمی‌کند. نه کار خاصی کرده، نه نماز خاصی خوانده؛ هیچ کاری نکرده است! نمی‌داند در کوچه‌ای، جایی، رد می‌شده و فقط به نحو گذرا حضرت (عج) از کنارش رد شده است. این نورانیّت و حال خوش، به همین جهت در این شخص ایجاد شده است.» سپس فرمودند: «آخر می‌شود انسان از کنار کوه ایمان رد شود و در او تأثیر نگذارد؟!»

آیت‌الله بهجت (قدس سره) تأکید فراوان داشت که با وجود محدودیت‌های ایام غیبت و عدم بروز ظاهری و عمومی در جامعه، عنایات آن حضرت به آنچه بیان شد، محدود نمی‌شود و حضرت حجت (عج) در هر ساعت از شبانه روز، مشکلات مؤمنان را در سراسر عالم رسیدگی و حوایج آن‌ها را بر طرف می‌کند و از استغاثه‌کنندگان دستگیری می‌نماید. معظّم‌له همواره این نعمت‌ها را یادآوری می‌نمود و اهل ایمان را به استفاده از آن ترغیب می‌کرد. ایشان می‌فرمود: «چقدر حضرت (عج) مهربان است به کسانی که اسمش را می‌برند و صدایش می‌زنند و از او استغاثه می‌کنند. از پدر و مادر هم به آن‌ها مهربان‌تر است!»

بهجت (قدس سره) تأکید زیادی داشت که برای حفظ ارتباط با حضرت حجت (عج) باید انسان مراقبت دائم داشته باشد تا میزان و درجه این ارتباط قلبی را بداند و تغییرات آن را حس کند. ایشان می‌فرمود: کسانی که به فکر قلب خود هستند، بالا و پایین رفتن آن را می‌فهمند. درجه اتصال و ارتباط قلبی، مثل درجات دماسنج است. البته میزان دقت دماسنج‌ها متفاوت است؛ برخی تنها اختلاف یک درجه را نشان داده و برخی از آن‌ها حتی اختلاف یک صدم درجه را نیز نشان می‌دهند. میزان ارتباط قلبی انسان با امام زمان (ع) نیز دارای درجات دقیقی است و شدت و ضعف دارد. هر قدر انسان مراقبه قلبی بیشتری داشته باشد، دماسنج قلبش دقیق‌تر خواهد شد و کم و زیاد شدن این درجات را سریع‌تر و دقیق‌تر حس خواهد کرد.

«حتی اگر با دعا برای ظهور حضرت (عج)، به مصالحی فرج عام حاصل نشود، قطعاً برای خود دعا کننده فرج شخصی حاصل می‌گردد.»

بالأخره [فقط] این‌ها که نیست، الی‌ماشاءاللّه حضرت (عج) را دیده‌اند و به محضر ایشان مشرّف شده‌اند، ولو که نفهمیده‌اند.

خدا کند آنچه را که از ما می‌خواهند، انجام دهیم، و آنچه را که می‌خواهند انجام ندهیم، انجام ندهیم!

«اللَّهُ وَلِی الَّذینَ آمَنُوا یخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَی النُّورِ» (خداوند سرپرست مؤمنان است و آنان را از تاریکی‌ها به سوی نور بیرون می‌آورد

حضرت (عج) فرمود: «بگو تو در فکر این نباش که مرا ببینی، خودت را درست کن، ما به سراغت می‌آییم!».

ایشان می‌فرمود: «چقدر سخت است، اگر برای ما این امر ملکه نشود که در هر کاری که می‌خواهیم اقدام کنیم و انجام دهیم، ابتدا رضایت و عدم رضایت او (عج) را در نظر نگیریم و رضایت و خشنودی او را جلب ننماییم!»

خیلی از علمای اهل‌سنّت، مخصوصاً عرفای آن‌ها، به خاتم‌الأوصیاء (عج) اقرار کرده‌اند. حتی صدرالدین قونوی شاگرد محی‌الدین در وصیت‌نامه‌اش می‌نویسد: اگر امام مهدی (عج) را درک کردید، معارف را از او بگیرید و از او تجاوز نکنید و حرف کس دیگر را گوش نکنید.

در این شایعه، این عبارت را به ایشان نسبت دادند: «تا حالا ما به جوانان بشارت می‌دادیم که ظهور را درک می‌کنند، حالا به پیرها هم بشارت می‌دهیم که ظهور را درک می‌کنند!». این شایعه نیز بسیار متداول شد و در سطح جامعه بسیار گسترش یافت. این درحالی بود که خود ایشان در دفعات متعدد انتساب چنین مطلبی را نفی نموده بودند. در یکی از این موارد، وقتی که از ایشان سؤال می‌شود که آیا چنین مطلبی را فرموده‌اند، ایشان با صراحت فرمودند: «نه»

بقیة‌اللّه الأعظم (عج) در احادیث شریفه بیان شده، این است که ایشان در میان مردم گام برمی‌دارد و حتی بر فرش‌هایشان قدم می‌گذارد؛ یعنی تا این حد به آن‌ها نزدیک است و حتی عموم مردم ایشان را می‌بینند، ولی نمی‌شناسند؛ بر خلاف خواص که هم حضرت را می‌بینند و هم به اذن خودش او را می‌شناسند؛ همان گونه که ده برادر حضرت یوسف (ع) ایشان را دیدند، اما با این‌که برادرشان بود و جمال خاصی نیز داشت، او را نشناختند! و تنها یک برادرش که او از خواص و برگزیده حضرت یوسف (ع) بود و ایشان _ به اذن و ارشاد الهی_ بر او منت گذاشت و خود را به او شناساند، وی را شناخت و تنها او به معرفت حضرت یوسف (ع) مشرّف شد.

ما چنین کسی را داریم. [در] همه مجالس ما، انفراد ما، خلوت‌های ما، او ما را می‌بیند، ما او را نمی‌بینیم. آخر عینک ما یک قدری آلوده است و الّا ما هم می‌دیدیم. غایب از خواص که نیست، غایب از دیگران است!

«دعا برای تعجیل فرج، نشان‌دهنده این است که دعا کننده هنوز بر ایمان خود ثابت و استوار است.»