بریده‌هایی از کتاب موهبت کامل‌ نبودن

ریشه کلمه شجاعت (Courage)، cor است که در لاتین به‌معنای قلب است. معنای اولیه، courage، متفاوت از معنای امروزی آن بوده است. این واژه در ابتدا به‌معنای «به زبان آوردن محتوای ذهن (فکر) از صمیم قلب[ باتمام‌وجود ]» بوده است. اما این معنی به مرور زمان تغییر کرده و بیشتر مترادف با قهرمان بودن شده است. قهرمانی مهم است و بی‌شک به قهرمانان نیاز داریم، اما به‌نظر من، ما از این نکته غافل مانده‌ایم که شجاعت یعنی صادقانه و بی‌پرده صحبت کردن درباره آنچه هستیم، آنچه احساس می‌کنیم و آنچه تجربه می‌کنیم. چه خوب و چه بد، قهرمان بودن یعنی زندگی خود را در معرض خطر قرار دادن، حال آنکه شجاعت معمولی یعنی ضعف و آسیب‌پذیری خود را رو کردن و این در دنیای امروزی کاری بس خارق‌العاده است.

اگر داستان شرمندگی خود را با شخص نامناسب در میان بگذاریم، مانند شیئی که طوفان با خود به هوا بلند می‌کند، دردی به درد ما می‌افزاید.

به عنوان یک معلم باتجربه و رهبر گروه می‌دانستم چگونه با چنین موقعیت‌هایی کنار بیایم و در این مورد مشکلی هم نداشتم: یا باید او را نادیده می‌گرفتم و یا با اعلام یک تنفس کوتاه، در یک گفت‌وگوی خصوصی او را متوجه رفتار نامناسبش می‌کردم. اما در آن شرایط چنان خود را باخته بودم که بدترین کارِ ممکن را انجام دادم: سعی کردم او را تحت تأثیر قرار دهم.

درهرصورت من کافی هستم. یعنی اینکه شب‌هنگام که به رختخواب می‌رویم با خود بگوییم: بله، من ناقص، آسیب‌پذیر و گاه نگران هستم، اما هیچ‌یک از این‌ها این حقیقت را تغییر نمی‌دهند که من شجاع هم هستم و ارزش آن را دارم که عشق و احساس تعلق را تجربه کنم.

پذیرش داستان زندگی‌مان می‌تواند دشوار باشد، اما نه مشکل‌تر از اینکه یک عمر بخواهیم از آن فرار کنیم. پذیرفتن ضعف‌ها و آسیب‌پذیری‌ها مخاطره‌آمیز است، اما نه زیانبارتر از اینکه از عشق، احساس تعلق و شادی چشم بپوشیم،

اصالت مستلزم زندگی کردن با تمام وجود و عشق‌ورزی است، حتی زمانی که زندگی سخت می‌شود، حتی زمانی که با احساس شرم و کافی نبودن دست به گریبانیم و حتی زمانی که شادی آن‌قدر شدید است که می‌ترسیم به آن نزدیک شویم. با تمرین آگاهانه اصالت در حین خودکاوی‌های پرچالش است که می‌توانیم لطف و زیبایی، شادی و شکرگزاری را به زندگی خود دعوت کنیم.

به خود عشق ورزیدن، یعنی یاد بگیریم که چگونه به خود اعتماد کنیم، چگونه به خود احترام بگذاریم و چگونه نسبت به خود مهربان باشیم.

احساس تعلق ما هرگز نمی‌تواند چیزی بیش از میزان پذیرش خودمان باشد.

بزرگ‌ترین چالشی که در مقابل اکثر ما قرار دارد این است که باور کنیم هم‌اکنون و در همین لحظه هم ارزشمندیم. احساس ارزشمندی شرط یا پیش‌نیازی ندارد

درست است که برای زندگی باتمام‌وجود، درک و شناخت هرچه بیشتر خود مهم است، اما مهم‌تر از آن این است که خود را دوست داشته باشیم.

پذیرش داستان خود و دوست داشتن خود در جریان داستان شجاعانه‌ترین کاری است که می‌توان در تمام عمر خود انجام داد.

تاریکی نور را از بین نمی‌برد، بلکه آن را تعریف می‌کند.

وقتی در مصاحبه‌های خود دریافتم که اشخاص واقعا مشفق، بیش از دیگران به رعایت حدود مقید هستند، در شگفت شدم. بله آدم‌های مشفق به رعایت حدود اهمیت می‌دهند. آنچه من یاد گرفتم این بود: هسته اصلی شفقت، پذیرش است. هرچه خود و دیگران را بهتر بپذیریم، مشفق‌تر خواهیم شد. البته وقتی دیگران ما را آزار می‌دهند یا از ما سوءاستفاده و بهره‌کشی می‌کنند، پذیرش آن‌ها دشوار می‌شود. این مطالعه به من نشان داده است که اگر واقعا بخواهیم شفقت‌ورزی را تمرین کنیم، باید حدودی را تعیین کنیم و از دیگران بخواهیم در قبال نقض آن حدود پاسخ‌گو باشند.

طوری شادی کن که گویی کسی تو را نمی‌بیند. طوری بخوان که گویی کسی صدایت را نمی‌شنود. طوری عشق بورز که گویی هرگز آزرده نشده‌ای و طوری زندگی کن که گویی بهشت روی زمین است. ـ مارک تواین

هیچ‌کس نمی‌تواند به ما بگوید چه چیز برایمان معنادار است. فرهنگ نمی‌تواند به ما دیکته کند که مثلاً کار بیرون، تربیتِ فرزند، وکالت، تدریس یا نقاشی اموری هستند که به زندگی معنا می‌دهند. همان‌طور که استعدادها و توانمندی‌های هر انسانی خاص خود اوست، عامل معنی‌بخش به زندگی‌اش نیز منحصربه خود او است.

ما برای غلبه بر تردید به خود، جز این راه دیگری نداریم که باور کنیم همین که هستیم خوب و کافی است و به نظر و انتظار دیگران کاری نداشته باشیم.

تردید به خود، کشف استعدادها و عرضه کردن آن‌ها به دنیا را تعطیل می‌کند

به نظر من آرامش ایجاد دیدگاهی عمیق و همه‌جانبه و هشیاری در مواجهه با واکنش‌های هیجانی است

. بازی، هیجان و طراوت را به کار باز می‌گرداند، به ما کمک می‌کند با مشکلات روبه‌رو شویم، احساس نشاط کنیم و مهارت خود را ارتقاء دهیم. علاوه‌براین، بازی شرط لازم برای خلاقیت است. از همه مهم‌تر اینکه بازیِ حقیقی که برخاسته از تمایلات و نیازهای درونی ماست، تنها راه کسب رضایت و شادی پایدار در کار است و در بلندمدت، کار بدون بازی، مفید واقع نمی‌شود.

«مقایسه، شادی را می‌رباید.» بارها پیش آمده است که من درباره خودم، زندگی‌ام و خانواده‌ام احساس رضایت کرده‌ام و بعد در یک چشم به‌هم زدن احساس رضایت از دست رفته است، چون خودآگاه یا ناخودآگاه خود را با دیگران مقایسه کرده‌ام.