بریده‌هایی از کتاب اقتصاد فقیر: بازاندیشی بنیادین در شیوه مبارزه با فقر جهانی

عزیمت به شهری که کسانی را در آن می‌شناسید، بسیار آسان‌تر است. هنگامی که برای نخستین بار وارد شهر شوید، آنها می‌توانند به شما و خانواده‌تان اسکان دهند؛ اگر کسی ناگهان بیمار شود به شما کمک کنند، و با معرفی به دیگران و یا استخدام توسط خودشان، در یافتن کار به شما کمک کنند.

یکی از پیامدهای مهاجرت موقتی این است که این قبیل کارگران هرگز به اندازه کافی برای کارفرما ارزشمند نمی‌شوند تا به استخدام همیشگی درآیند یا هر نوع آموزش ویژه ببینند؛ آنها در تمام طول زندگی خود کارگر موقت باقی می‌مانند. درنتیجه خانواده‌های آنها هرگز راهی شهر نمی‌شوند و هرگز از مزایای مدارس بهتر در شهر و آرامش ذهن که ناشی از یک کار همیشگی است، بهره‌مند نمی‌شوند.

تأکید ویژه بر مشاغل دولتی، حاکی از تمایل به ثبات است، زیرا این مشاغل حتی اگر چندان هیجان‌انگیز نباشند، از امنیت شغلی بالایی برخوردار هستند. درواقع، به‌نظر می‌رسد ثبات شغلی تنها مسأله‌ای است که فقرا را از طبقه متوسط متمایز می‌کند.

بازده کل یک کسب‌وکار، درآمد کل منهای هزینه‌های عملیاتی (هزینه‌ مواد، دست‌مزدی که به کارگران خود پرداخت می‌کنید و غیره) است. این بازده، همان چیزی است که شما می‌توانید در پایان روز به خانه ببرید. برای تصمیم‌گیری درباره ماندن در یک کسب‌وکار، در وهله نخست باید به بازده کل نگاه کرد. اگر این بازده به اندازه‌ای نباشد که هزینه‌های فرصت و هزینه‌های راه‌اندازی کسب‌وکار را پوشش دهد و امیدی نیز به بهبود چشم‌گیر شرایط کسب‌وکار در آینده وجود نداشته باشد، باید کسب‌وکار را تعطیل کرد.

هر فرد فرصتی دارد تا به کارآفرین موفق تبدیل شود.

به جوامع فقیر فرصت دهید و سپس از سر راه‌ آنها کنار روید.

هنگامی که هر چیزی که می‌خواهید به‌نظر می‌رسد در فاصله دور ناممکنی قرار دارد، باانگیزه بودن بسیار دشوار می‌نماید. شاید دقیقاً آن‌چه فقرا نیاز دارند این باشد که تیرهای دروازه را نزدیک‌تر بیاوریم تا شروع به دویدن به سمت آنها کنند.