بریده‌هایی از کتاب مغز

رژیم غذایی مملو از قند نیز تنوع میکروبی را تغییر می‌دهد و به اختلال در یادگیری و آسیب به حافظه منجر می‌شود.

پیش‌تر، دانشمندان تصور می‌کردند که افراد چاق به همان صورتی به مواد غذایی اعتیاد پیدا می‌کنند که افراد به هروئین معتاد می‌شوند؛ یعنی غذا احساساتی نظیر شادی و رضایت ایجاد می‌کند و بنابراین خوردن مقدار زیاد غذا باعث ایجاد احساس رضایت بسیار می‌شود. این‌طور نیست. چند سال پیش دانشمندان کشف کردند که عکس این نظر صادق است، یعنی مرکز پاداش مغز پاسخ خود به خوردن غذاهای خوشمزه را کاهش می‌دهد. عملکرد دوپامین در افراد چاق به دلیل سال‌ها رژیم بد غذایی به‌طور چشمگیری با اختلال روبرو می‌شود. در نتیجه افراد چاق که زمانی با مصرف تنها یک قاشق بستنی یا یک پیراشکی کوچک احساس رضایت می‌کردند، حالا به دلیل این اختلال و برای جبران پاداش‌های کاهش‌یافتهٔ مغز باید مقادیر قند و چربی بیشتری مصرف کنند.

توانایی قند در تحریک احساس خوب، نتیجهٔ آزاد شدن دوپامین در مرکز پاداش مغز است.

اندروفین لذتِ حسیِ ناشی از غذا را تقویت می‌کند و مصرف غذاهای پرچرب و پر از قند باعث آزاد شدن اندورفین‌ها می‌شود. اندروفین ما را قادر می‌سازد که خوشمزگی غذا را تجربه کنیم و اطمینان پیدا کنیم که خیلی زود دست از غذا خوردن نمی‌کشیم

افرادی که عمر بیشتری می‌کنند، غذاهای سرشار از آنتی‌اکسیدان می‌خورند یا صرفاً غذای کمتری می‌خورند.

در ایالات متحده، اسکیزوفرنی‌ها توهمات صداهایی را دارند که به آن‌ها توهین می‌کند و دستورات خشونت‌آمیز می‌دهد. اما در هند و غنا اسکیزوفرنی‌ها روابط بسیار مثبتی را با صداهای توهمی خود گزارش کرده‌اند و آن‌ها این صداها را صدای یکی از اعضای خانوادهٔ خود یا خدا می‌دانند.

ناقل‌های عصبی استیل‌کولین پس از ورود به سیناپس [فضای کوچکی که آنجا دو نورون تقریباً به هم می‌رسند] می‌تواند روی دو گیرندهٔ کاملاً متفاوت پروتئینی اثر بگذارد: یکی گیرنده موسکارین و دیگری نیکوتین. بیشتر گیرنده‌های استیل کولین در مغز به موسکارین پاسخ می‌دهند.

مغز به‌گونه‌ای تکامل یافته که به چیزهای تازه و جدید توجه می‌کند چون کسب چنین دانشی احتمالاً شانس زنده‌ماندنمان را افزایش می‌دهد

خارجی‌ترین لایه مخ، یعنی قشرمخ از چهار لُب پیشانی، آهیانه‌ای، گیجگاهی و پس‌سری تشکیل شده است. قشرمخ مسؤل تفکر پیچیده، پردازش حسی و حرکت است. پردازش دیداری در لُب پس‌سری و نزدیک به عقب جمجمه رخ می‌دهد. لُب گیجگاهی صدا و زبان را پردازش می‌کند و شامل هیپوکامپ و آمیگدال [بادامه] است که به ترتیب نقش مهمی در حافظه و احساسات ایفا می‌کنند. لُب آهیانه‌ای دروندادهای وارده از اندام‌های حسی مختلف را یکپارچه می‌کند و برای موقعیت‌یابی فضایی و جهت‌یابی از اهمیت بسزایی برخوردار است.

مغز مرکز فرماندهی و کنترل سیستم عصبی و بدن است. از اندام‌های حسی درونداد دریافت و به عضلات برونداد ارسال می‌کند. ساختار بنیادی مغز انسان مانند مغز سایر پستانداران است، اما به نسبت اندازه بدن، بزرگتر از مغز سایر پستانداران است. مغز تقریباً دو درصد از وزن بدن را تشکیل می‌دهد. بزرگترین بخش مغز انسان، مخ است که به دو نیمکره تقسیم می‌شود. زیر آن ساقه مغز و پشت آن مخچه قراردارد

هیچ کاری نکردن برای ۸۰% از بیماران دچار افسردگی ثمربخش است! مشکل اینجاست که درمانگران قادر به پیش‌بینی این نیستند که کدام بیمار در آن ۲۰-۳۰ درصد قرار می‌گیرد. بنابراین امروزه تقریباً همهٔ بیماران افسرده، درمان دارویی دریافت می‌کنند. امروزه بیشتر داروهایی که برای کاهش علائم افسردگی تجویز می‌شوند (درمانی وجود ندارد) با تقویت عملکرد ناقل‌های عصبیِ سروتونین، دوپامین یا نورپینفرین عمل می‌کنند. این ناقل‌های عصبی از مواد موجود در رژیم غذایی در مغزمان تولید می‌شوند. نورون‌ها از این ناقل‌های عصبی برای برقراری ارتباط با یکدیگر استفاده می‌کنند؛ به عبارت دیگر، سروتونین، دوپامین و نورپینفرین همگی در تعیین احساس ما نقش دارند

مغز یک دستگاه ضبط دقیق نیست. تأثیر آمیگدال باعث می‌شود تا خاطراتِ اتفاقات، جالب‌تر یا ترسناک‌تر از آنچه که بوده‌اند، به نظر برسد.

نیکوتین، بسته به دوز مصرفی، از طریق تأثیر بر روی سیستم استیل کولین روی عملکرد مغز تأثیر می‌گذارد. دوزهای کم، تمایل به فعال کردن نیمکره چپ را دارد و تحریک ذهنی، احساس برانگیختگی و توجه را در پی دارد، درصورتیکه دوزهای بالا تمایل خیلی بیشتری دارند که نیمکره راست مغز را فعال کنند و اثرات آرام‌بخش نیکوتین را به‌همراه دارند

نیمهٔ پشتی مغز انسان منظره‌ها، صدا، بو، سلیقه و احساس ما به رویدادهای زندگی را پردازش می‌کند؛ سپس این اطلاعات برای ذخیره‌سازی بلندمدت به داخل لُب گیجگاهی – در وهله اول به هیپوکامپ - فرستاده می‌شود. تحقیقات متعددی که در طی چند دههٔ گذشته انجام شده است، نشان می‌دهد که خاطرات طی مرحلهٔ اولیه پردازش خود در هیپوکامپ، نسبت به از بین‌رفتن بسیار آسیب‌پذیر هستند. پس از پردازش اولیهٔ حافظه، خاطرات برای ذخیره‌سازیِ طولانی مدت به دیگر مناطق مغز انتقال پیدا می‌کنند، این فرایند معمولاً هنگام خواب انجام می‌شود. مهمترین چیزی که باید بدانیم این است که یک حافظهٔ واحد در یک مکان واحد در مغز قرار ندارد بلکه اجزای مختلف آن در سراسر مغز توزیع می‌شود.

نورون‌های یک گروه مشترک پایدار از نوازندگان نورونی تشکیل می‌دهند که آهنگی خاص - یا همان خاطره - را مینوازند، که تنها زمانی دوباره نواخته می‌شود که همان گروه نورون‌ها همان الگوی موسیقی را با هم بنوازند. در این مثال، می‌توان خاطرات را در قالب یک آهنگ منحصربه‌فرد تصور کرد که به شکل یک الگوی ثابت از فعالیت‌های عصبی در مغزمان ذخیره شده‌اند.

به هنگام خواب مغزمان فعالانه خاطرات غیرضروری را پاک می‌کند؛ این فرایند باعث می‌شود باهوش‌تر باشیم و در طول روز اطلاعاتی را بیاموزیم که برای بقایمان حیاتی‌اند.

خاطرات فقط در یک مکان خاص از مغز ذخیره نمی‌شوند. با ذخیره شدن اطلاعات در مناطق مختلفی از مغز، احتمال خیلی کمی وجود دارد که حافظهٔ غنیِ ما از آخرین تولدمان با گذر زمان یا بر اثر آسیب از بین برود.

رنه دکارت بر این باور بود که ذهن، مستقل از مغز است. امروزه، تقریباً چهار قرن پس از مرگ دکارت، ما هنوز دقیقاً نمی‌دانیم چگونه ذهن از فرایندهایی الکتریکی و شیمیایی به‌وجود می‌آید که در مغز اتفاق می‌افتد. این کتاب پاسخ‌هایی که تاکنون به‌دست آمده است را معرفی می‌کند.