بریده‌هایی از کتاب بازی بلندمدت

همان‌طور که از قول توماس ادیسون گفته می‌شود، درواقع ۹۹۹ روش را امتحان کرده‌اید که با آن‌ها نمی‌توان لامپ تولید کرد. شکست نخورده‌اید ــ اطلاعاتی را به دست آورده‌اید که کمک می‌کند رویکردتان را اصلاح کنید و در آینده به موفقیت برسید.

نرخ نتیجه‌بخشیِ پشتکار در آن روزهای تاریک خطی نیست، تصاعدی است.

بله‌گفتن به همه‌چیز یعنی متوسط‌بودن در همه‌چیز. در مقابل، نه‌گفتن است که فرصت نادری برای عالی‌بودن به ما می‌دهد. بی‌شک، این کار به معنای ناامیدکردن برخی از افراد است:

پیش‌فرض کلی بازی بلندمدت این است: ما قربانی وضعیت نیستیم. واقعیت کنونی ما همان واقعیت ثابت و جاودان ما نیست.

هنری وادزورث لانگ‌فلو جملهٔ زیبایی دارد: ما خودمان را براساس آنچه می‌توانیم انجام بدهیم می‌سنجیم، درصورتی‌که دیگران ما را براساس آنچه انجام داده‌ایم ارزیابی می‌کنند.

یادگیری به‌خودی‌خود تولیدِ درآمد نمی‌کند

بیشتر مردم کاری را شروع می‌کنند و سپس از آن دست می‌کشند، به‌ویژه وقتی که آن کار زمان‌بر، پُرزحمت و هزینه‌بر باشد

با تلاش و افق زمانی کافی، تقریباً هر چیزی امکان‌پذیر است.

نکتهٔ اصلی بازی بلندمدت درک این موضوع است: اهداف مضحک درحال‌حاضر مضحک‌اند، نه همیشه. وقتی خودمان را مجبور می‌کنیم تا در اهدافمان افراط کنیم ــ موفقیت نهایی چه شکلی است؟ ــ می‌توانیم نقشهٔ راه روشنی برای خودمان ترسیم کنیم. ممکن است پنج، ده یا بیست سال طول بکشد. اما به‌هرحال این زمان سپری خواهد شد. اگر رسیدن به هدفی ارزش تلاش‌کردن دارد، ارزش آن را هم دارد که برای نسخه‌ای از آن تلاش کنیم که واقعاً می‌خواهیم، نه نسخه‌ای که برای محافظت از منیّت ما تقلیل یافته است.

همه‌چیز بیشتر از آنچه ما می‌خواهیم طول می‌کشد؛ همه‌چیز.