بریده‌هایی از کتاب بازی بلندمدت

«فقط خودتان را وسط جمع آدم‌ها بیندازید. در ابتدا شاید حتی ندانید چه کسانی با شما هم‌فکرند، اما احتمالاً فردی را در آن جمع خواهید یافت که [واجد شرایط باشد]. اگر منتظر بمانید تا کسی را پیدا کنید، هرگز به خواسته‌تان نخواهید رسید.»

اگر صبرکردن و کارکردن آسان بود، الآن همه انجامش می‌دادند. آنچه در مورد صبرکردن دوست دارم، این است که صبرکردن اساساً بهترین آزمون شایستگی است: آیا مایلید کاری را بدون تضمین نتیجه انجام دهید؟ ما به‌واسطهٔ مشقتِ بدون قدردانی و تمجید دیگران یا حتی اطمینان از به ثمر رسیدن آن موفقیت خود را به دست می‌آوریم. باید به ایمان خود تکیه کنیم و به هر نحو ممکن کار را انجام دهیم. به این می‌گویند صبر راهبردی.

اگر تنها دور خود بچرخیم و به محرک‌ها واکنش نشان دهیم، به اهدافمان حتی نزدیک هم نخواهیم شد.

برای عالی‌بودن در چیزی باید رضایت بدهید در چیز دیگری بد باشید.

امروزه بسیاری از ما احساس شتاب‌زدگی، سردرگمی و عقب‌ماندگی می‌کنیم. سرگرم فعالیتیم و همیشه تمرکزمان متوجه کار بعدی است. در «حالت اجرا» ی دائمی گیر کرده‌ایم و لحظه‌ای را به سبک‌وسنگین کردن امور یا طرح پرسش‌هایی دربارهٔ توقع خود از زندگی اختصاص نمی‌دهیم. با گشت‌وگذار در صفحات مجازی دوستان و همکارانمان در اوقات فراغت، سیل موفقیت‌هایشان حرصمان را درمی‌آورد: رمز موفقیت آن‌ها چیست؟ آن‌ها چه چیزی می‌دانند که من از آن بی‌خبرم؟ چرا من به آن‌ها نمی‌رسم؟ آیا «ترفندی» وجود دارد که بتواند کمکم کند؟ قطعاً این‌گونه زندگی‌کردن به درد هیچ‌کس نمی‌خورد. چه می‌شود اگر مقایسه را کنار بگذاریم، تعریف شخصی‌مان را از موفقیت بیابیم و مطابق میل خود زندگی کنیم؟

همه‌چیز بیشتر از آنچه ما می‌خواهیم طول می‌کشد؛ همه‌چیز.

همان‌گونه که اندیشمند انگلیسی، سیریل نورث‌کوت پارکینسون، اظهار داشته، «هر کار به اندازهٔ زمانی که برای آن تخصیص داده شده طول می‌کشد.»[۱] این قانون اجتناب‌ناپذیر است: اگر در تقویم خود وقت آزاد داشته باشید، بلعیده خواهد شد، مگر این‌که با هوشیاری از آن مراقبت کنید.

باید تمایل داشته باشید که انتخاب کنید؛ کاری که خیلی‌ها انجام نمی‌دهند. یعنی بپذیرید که «بله» گفتن به یک چیز الزاماً به معنای «نه» گفتن به چیز دیگری است

اگر دارید کارتان را درست انجام می‌دهید، هرچه باتجربه‌تر می‌شوید، افراد بیشتری سراغتان می‌آیند. و آنچه در ابتدا حرکتی هوشمندانه محسوب می‌شد، یعنی بله‌گفتن به همهٔ فرصت‌ها و دیدن این‌که ما را به کجا می‌کشانند، مسئولیتی بزرگ می‌شود. باید خودمان را تطبیق بدهیم و به‌مراتب گزینشی‌تر عمل کنیم.

همان‌طور که از قول توماس ادیسون گفته می‌شود، درواقع ۹۹۹ روش را امتحان کرده‌اید که با آن‌ها نمی‌توان لامپ تولید کرد. شکست نخورده‌اید ــ اطلاعاتی را به دست آورده‌اید که کمک می‌کند رویکردتان را اصلاح کنید و در آینده به موفقیت برسید.

پُرمشغلگی نشانهٔ جایگاه اجتماعی نیست: نشانهٔ بردگی است.

گام اول درک این مسئله است که کلید زندگی پُرمعنا این است که خودمان شروطی برایش تعیین کنیم.

نرخ نتیجه‌بخشیِ پشتکار در آن روزهای تاریک خطی نیست، تصاعدی است.

بله‌گفتن به همه‌چیز یعنی متوسط‌بودن در همه‌چیز. در مقابل، نه‌گفتن است که فرصت نادری برای عالی‌بودن به ما می‌دهد. بی‌شک، این کار به معنای ناامیدکردن برخی از افراد است:

پیش‌فرض کلی بازی بلندمدت این است: ما قربانی وضعیت نیستیم. واقعیت کنونی ما همان واقعیت ثابت و جاودان ما نیست.

یادگیری به‌خودی‌خود تولیدِ درآمد نمی‌کند

بیشتر مردم کاری را شروع می‌کنند و سپس از آن دست می‌کشند، به‌ویژه وقتی که آن کار زمان‌بر، پُرزحمت و هزینه‌بر باشد

هنری وادزورث لانگ‌فلو جملهٔ زیبایی دارد: ما خودمان را براساس آنچه می‌توانیم انجام بدهیم می‌سنجیم، درصورتی‌که دیگران ما را براساس آنچه انجام داده‌ایم ارزیابی می‌کنند.

با تلاش و افق زمانی کافی، تقریباً هر چیزی امکان‌پذیر است.

ممکن است اهداف بزرگ به‌خودی‌خود فلج‌کننده به نظر برسند. چگونه نوشتن آن رمان را شروع می‌کنی؟ اما در راه رسیدن به اهداف بزرگ، اقدامات کوچک و منسجم دقیقاً حکم نیروی محرکی را دارند که برای دستیابی به چیزی قدرتمند، به‌ویژه با وجود مشکلات توان‌فرسا، به آن‌ها نیاز داریم.