بریده‌هایی از کتاب بازی بلندمدت

«فقط خودتان را وسط جمع آدم‌ها بیندازید. در ابتدا شاید حتی ندانید چه کسانی با شما هم‌فکرند، اما احتمالاً فردی را در آن جمع خواهید یافت که [واجد شرایط باشد]. اگر منتظر بمانید تا کسی را پیدا کنید، هرگز به خواسته‌تان نخواهید رسید.»

اگر تنها دور خود بچرخیم و به محرک‌ها واکنش نشان دهیم، به اهدافمان حتی نزدیک هم نخواهیم شد.

اگر صبرکردن و کارکردن آسان بود، الآن همه انجامش می‌دادند. آنچه در مورد صبرکردن دوست دارم، این است که صبرکردن اساساً بهترین آزمون شایستگی است: آیا مایلید کاری را بدون تضمین نتیجه انجام دهید؟ ما به‌واسطهٔ مشقتِ بدون قدردانی و تمجید دیگران یا حتی اطمینان از به ثمر رسیدن آن موفقیت خود را به دست می‌آوریم. باید به ایمان خود تکیه کنیم و به هر نحو ممکن کار را انجام دهیم. به این می‌گویند صبر راهبردی.

امروزه بسیاری از ما احساس شتاب‌زدگی، سردرگمی و عقب‌ماندگی می‌کنیم. سرگرم فعالیتیم و همیشه تمرکزمان متوجه کار بعدی است. در «حالت اجرا» ی دائمی گیر کرده‌ایم و لحظه‌ای را به سبک‌وسنگین کردن امور یا طرح پرسش‌هایی دربارهٔ توقع خود از زندگی اختصاص نمی‌دهیم. با گشت‌وگذار در صفحات مجازی دوستان و همکارانمان در اوقات فراغت، سیل موفقیت‌هایشان حرصمان را درمی‌آورد: رمز موفقیت آن‌ها چیست؟ آن‌ها چه چیزی می‌دانند که من از آن بی‌خبرم؟ چرا من به آن‌ها نمی‌رسم؟ آیا «ترفندی» وجود دارد که بتواند کمکم کند؟ قطعاً این‌گونه زندگی‌کردن به درد هیچ‌کس نمی‌خورد. چه می‌شود اگر مقایسه را کنار بگذاریم، تعریف شخصی‌مان را از موفقیت بیابیم و مطابق میل خود زندگی کنیم؟

همه‌چیز بیشتر از آنچه ما می‌خواهیم طول می‌کشد؛ همه‌چیز.

باید تمایل داشته باشید که انتخاب کنید؛ کاری که خیلی‌ها انجام نمی‌دهند. یعنی بپذیرید که «بله» گفتن به یک چیز الزاماً به معنای «نه» گفتن به چیز دیگری است

همان‌گونه که اندیشمند انگلیسی، سیریل نورث‌کوت پارکینسون، اظهار داشته، «هر کار به اندازهٔ زمانی که برای آن تخصیص داده شده طول می‌کشد.»[۱] این قانون اجتناب‌ناپذیر است: اگر در تقویم خود وقت آزاد داشته باشید، بلعیده خواهد شد، مگر این‌که با هوشیاری از آن مراقبت کنید.

اگر دارید کارتان را درست انجام می‌دهید، هرچه باتجربه‌تر می‌شوید، افراد بیشتری سراغتان می‌آیند. و آنچه در ابتدا حرکتی هوشمندانه محسوب می‌شد، یعنی بله‌گفتن به همهٔ فرصت‌ها و دیدن این‌که ما را به کجا می‌کشانند، مسئولیتی بزرگ می‌شود. باید خودمان را تطبیق بدهیم و به‌مراتب گزینشی‌تر عمل کنیم.

گام اول درک این مسئله است که کلید زندگی پُرمعنا این است که خودمان شروطی برایش تعیین کنیم.

همان‌طور که از قول توماس ادیسون گفته می‌شود، درواقع ۹۹۹ روش را امتحان کرده‌اید که با آن‌ها نمی‌توان لامپ تولید کرد. شکست نخورده‌اید ــ اطلاعاتی را به دست آورده‌اید که کمک می‌کند رویکردتان را اصلاح کنید و در آینده به موفقیت برسید.