بریده‌هایی از کتاب دن کیشوت (جلد ۲)

من به سهم خود یقین دارم که پس از اندک مدتی در جهان ملتی نخواهد ماند و زبانی نخواهد بود که از آن کتاب مستطاب نداشته باشد.

بنا بر یک عقیده متقن شاعر، شاعر به دنیا می‌آید. یعنی شاعر فطری وقتی از شکم مادر بیرون آمد ذاتا شاعر است و می‌تواند بی‌آن‌که تحصیل کرده باشد یا زور بزند تنها به راهنمایی همان قریحه خداداد که دارد چیزهایی بسازد و گفته‌های او مؤید کلام کسی باشد که می‌گوید: خدا در درون ماست. باز نکته‌ای به گفته خود می‌افزایم و آن این‌که شاعر فطری وقتی از صنعت شعر یاری طلبید به مراتب بالاتر از کسی خواهد بود که قریحه خداداد ندارد و به صرف آشنا بودن با صنایع شعری می‌خواهد شاعر باشد. دلیل این امر آن است که صنعت بر قریحه و ذوق طبیعی مزیت ندارد. بلکه مکمل آن است؛ بنابراین اگر قریحه ذاتی با صنعت شعر و صنعت با ذوق طبیعی و خداداد توأم گردد شاعری عالی‌قدر و کامل به وجود خواهد آمد.

؛ زن به مثابه ریسمانی است که چون به گردن مرد افتاد گرهی کور می‌خورد و دیگر هیچ‌چیز به جز مقراض مرگ نمی‌تواند آن را بگشاید.

شجاعتی که تحت‌تأثیر جسارت باشد به جنون بیشتر نزدیک است تا به شجاعت.

«همان‌قدر که آوازه مغلوب در جهان می‌پیچد، افتخار نصیب غالب می‌گردد» .