بریده‌هایی از کتاب دن کیشوت (جلد ۲)

در دنیا کتابی به آن اندازه بد وجود ندارد که در آن نتوان چیز خوبی یافت

در واقع من چنین شنیده‌ام که این آفریده خداوند که بختش می‌نامند، زنی است بلهوس و عشوه‌گر که همواره مست است و کور. بدین جهت خود نمی‌بیند که چه می‌کند و نمی‌داند که را به خاک می‌نشاند و که را از خاک برمی‌دارد.

همان که هستی باش و مانند نقش قالی ثابت و لایتغیر بمان.

من خوابیدن در سایه درخت بلوط را در تابستان و غنودن در زیر پوستین را به هنگام زمستان، به شرط این که از نعمت آزادی برخوردار باشم، بیش از آن دوست دارم که حاکم باشم و با تشویش و اضطراب در لای لحاف اطلس هلندی بخوابم و جامه از خز و سمور بپوشم.

فرسودگی روح خود موجب خستگی و فرسودگی جسم خواهد شد.

شجاعتی که تحت‌تأثیر جسارت باشد به جنون بیشتر نزدیک است تا به شجاعت.

کاسه دل چون از درد و اندوه لبریز شد، لاجرم زبان به فغان آید.

حقیقت هرچند ظریف و شکننده باشد هرگز نخواهد شکست و هم‌چون روغن که همواره روی آب شناور است بر بالای دروغ شنا خواهد کرد.

آزادی گرانبهاترین موهبتی است که خداوند به آدمیان عطا فرموده است. در جهان هیچ‌چیز با آزادی برابر نیست و حتی گنجینه‌هایی که خاک در دل خود نهفته است و دفینه‌هایی که اقیانوس در عمق گرداب‌های خود پنهان ساخته است ارج و بهای آزادی را ندارند. شایسته و ضروری است که آدمی به خاطر آزادی و شرف جان خود را نیز به خطر اندازد، برعکس، بندگی و غلامی بدترین دردی است که ممکن است گریبان‌گیر انسان گردد.

ما قدر عافیت آن دم دانستیم که عافیت را از دست دادیم

در جهان بدترین بلایی که ممکن است بر سر انسان بیاید مرگ است و حال آن‌که اگر توأم با شرف و افتخار باشد مردن از هر چیزی خوش‌تر و بهتر است.

زن کالای تجاری نیست که پس از خرید بتوان آن را پس داد، یا عوض کرد و یا بخشید؛ زن تحولی در زندگی انسان است که جدایی‌پذیر نیست و تا حیات باقی است وجود خواهد داشت

خداوند غم و غصه را برای حیوانات نیافریده، بلکه آن را خاص آدمیان کرده است و با این وصف وقتی آدمیان بیش از حد و اندازه دستخوش غم و اندوه می‌شوند تبدیل به حیوان می‌گردند.

آزادی گرانبهاترین موهبتی است که خداوند به آدمیان عطا فرموده است.

کار به کجا کشیده است که جادوگران نیز در کار طبابت دخالت می‌کنند!

هرکس بسیار کتاب بخواند و بسیار سفر کند بسا چیزها که می‌بیند و بسا نکته‌ها که می‌آموزد.

مقبره کافران را اغلب با شکوه و مجلل ساخته‌اند

معروف است که می‌گویند حرص و آز انبان می‌درد و حاکم طماع به جای آنکه عدل و داد را روا دارد آن‌را به معرض بیع و شری می‌گذارد.

مگر نمی‌دانید که وقتی در صحنه گاوبازی پهلوانی دلیر با نیزه خود ضربت جانانه‌ای به گاو می‌زند و یا شخصی کاری را به نحو احسن انجام می‌دهد مردم بر حسب عادت می‌گویند: آه! مادرقحبه چه قشنگ زد، یا چه قشنگ کرد! و این کلمات که به‌نظر فحش و ناسزا می‌آید، مدح و تمجید کاملی است.

قلم زبان جان است؛ بعضی از افکار معرف جان است و بعضی از نوشته‌ها معرف قلم.