بریده‌هایی از کتاب صدام

اغلبِ زمینه‌چینی‌های لازم برای این کار را عمدتاً مرتضی الحدیثی، وزیر نفت، انجام داده بود تا خود صدام حسین. این واقعیت می‌تواند دلیل حذف الحدیثی در جریان پاکسازی‌های بعدی صدام باشد

دیری نگذشت که او مطابق با جایگاهش به عنوان قدرتمندترین فرد کشور پس از رئیس‌جمهور، علایق و سلایق گرانقیمتی پیدا کرد. مثل غالب مردان ثروتمندی که ریشه و تبار روستایی دارند، نخستین علاقه صدام پوشیدن لباس‌های گرانقیمت و سوار شدن ماشین‌های لوکس بود.

علاوه بر همهٔ این‌ها، رهبران بعث در جلسهٔ اضطراری‌شان تصمیم گرفتند «کاخ پایان» را تخریب کنند زیرا حزب حالا به اندازۀ کافی احساس اعتمادبه‌نفس می‌کرد و دیگر هیچ نیازی به شکنجه‌گاه‌های کزار نداشت. رژیم تصمیم گرفت برنامهٔ جدیدی اجرا کند. هدف از اجرای این برنامه تحکیم موقعیت رژیم از طریق کاستن از محدودیت‌های مربوط به آزادی‌های مدنی بود. بخش دیگری از برنامهٔ مذکور، توسعهٔ اقتصادی و اجتماعی کشور بود تا مردم احساس رفاه بکنند و اعتمادشان به رژیم بیش‌تر شود.

ناظم کزار از بسیاری وجوه شبیه صدام بود. او از خانواده‌ای روستایی و فقیر برخاسته بود و درست مثل همکار بعثی‌اش (صدام) همان عزم و جاه‌طلبی سبعانه را در وجودش داشت.

از نظر آن‌ها اهرم‌های قدرت از دست قشر نخبهٔ سنتی خارج شده و به دست قشری با ریشه‌های دهقانی __ که صدام نمایندۀ آن محسوب می‌شد __ افتاده بود و ازدواج الشیخلی می‌توانست خاندان الشیخلی را به این مرکز قدرت تازه نزدیک‌تر کند

گرترود بل، نویسندهٔ بریتانیایی، نقل می‌کند که در آستانهٔ انقلاب اعراب علیه بریتانیا یکی از رهبران عرب به او گفته بود: «از ۱۹۱۷ که شما بغداد را تسخیر کردید و از چنگ عثمانی‌ها درآوردید مدام از یک دولت عربی واحد دَم زده‌اید، اما سه سال و اندی از آن زمان گذشته و این حرف شما عملی نشده است.»(

در ۱۹۱۹، وقتی برای اولین بار پیشنهاد تشکیل کشور عراق از اتحاد سه ایالت بصره، بغداد و موصل مطرح شد، حتی کارگزاران دولت بریتانیا در منطقه آن را پیشنهادی مسخره تلقی کردند. آرنولد ویلسون، حاکم غیرنظامی بغداد، گفت چنین پیشنهادی در صورت اجرا به فاجعه ختم خواهد شد. این مقام استعماری معتقد بود که سه گروه شیعیان، سنی‌ها و کردها به تنفر داشتن از یکدیگر شهره‌اند و لذا هر گونه تلاش برای واداشتن آن‌ها به همکاری می‌تواند منجر به فاجعه شود

مرگ‌ومیر نوزادان زیاد بود و بقا مشغله‌ای تمام‌وقت.

آمریکایی‌ها بلافاصله ترتیبات امنیتی خاصی در پیش گرفتند. تصمیم گرفته شد از آن پس پرزیدنت بوش و معاونش، دیک چینی، هرگز به اتفاق هم در مکان واحدی حضور نیابند تا در صورت کشته شدن پرزیدنت، معاونش زنده بماند و بتواند وظایف او را بر عهده بگیرد.