بریده‌هایی از کتاب بعضی ها هیچ وقت نمی فهمن!

تو کتاب عالی «امریکا» اثر آندره زیگفرید نوشته که «اروپا انسان‌ها رو به هدر می‌ده و در مورد اشیا، اقتصادی عمل می‌کنه

از بالا که نیگا کنی، تقریباً این‌طوری به نظر می‌آد که: همه دور هم می‌چرخن و پی چیزی می‌گردن.

آخه اگه راستش رو بخوای توی این ارتش درنهایت پالتو از اون‌چه که توی پالتوس ارزشش بیشتر بود. به شما پالتوها توی انبار ارتش خوب می‌رسیدن، می‌شمردنتون و با دقت ازتون محافظت می‌کردن. چیزی که بی‌ارزش بود جون آدمیزاد بود...

یه عده از این «حق» برخوردارن که اجازه داشته باشن برای سرزمین آبا و اجدادی بمیرن. یه عده‌ی دیگه «اجازه دارن» برای یه حقوق بخور و نمیر کار کنن. اون‌وقت یه عده‌ی دیگه هستن که وظیفه‌ی ناگواری به عهده‌شونه: اونا مجبورن بیست‌وچهار کرسی شورای نظارت شرکت سهامی رو عهده‌دار شن!

اون مردی که این حرفا رو می‌زنه خیلی تأثیرگذار می‌شه. مردم برای تزش هورا می‌کشن و می‌گن: «امان از حرفای نشنیده! عجب شهامتی! تا حالا از این حرفا نشنیده بودیما! دوره‌زمونه داره عوض می‌شه! عجب نابغه‌ای بینمون بود خبر نداشتیم! زنده‌باد! زنده‌باد به این نظریه‌ی نو!»

آخه تو فرانسه بعضی وقتا کُنت ‌باهوش هم پیدا می‌شه

اگه آدم بعد از پنج روز آشنایی با یه نفر بهش بگه: «آقا، شما از چنین و چنان خصلتی برخوردارین. در نتیجه احتمالاً دچار چنین و چنان سرنوشتی می‌شین» طرف حرفاتونو باور نمی‌کنه. اما اگه آدم بیاد برای یارو کف‌بینی کنه و همه‌ی این حرفا رو بهش بگه، باورش می‌شه.

آدم وقتی مقاله‌ی یه روزنامه‌ی فرانسوی رو می‌خونه، همیشه باید از خودش بپرسه: «یارو چی می‌خواد بگه؟» و «کی بابت این مقاله بهش پول داده؟» اما وقتی مقاله‌ی یه روزنامه‌ی آلمانی رو می‌خونه، باید از خودش بپرسه: «یارو چی رو می‌خواد کتمان کنه؟» و «کی بابت این کار تحسینش کرده؟»

اگه حروف سیاه و برجسته‌ی روزنامه‌ها رو برمی‌داشتن، چقدر دنیا ساکت‌تر می‌شد!

اگه کسی هیچ کاری بلد نباشه، می‌ره سازماندهی می‌کنه. ولی اگه کسی اصلاً هیچ کاری بلد نباشه و هیچ کاری نداشته باشه بکنه، می‌ره تو کار تبلیغات.

در کنار رودخانه‌ی هستی... یا در کنار دریای هستی بگم که قشنگ‌تره... می‌شینن اون‌جا، پاهاشونو تاب می‌دن، قلاب ماهی‌گیری‌شونو تو آب نگه می‌دارن تا موفقیت صید کنن. اما اگه زرنگ باشن در همون حال دعا هم می‌کنن: فاحشه‌های متدین، مدیر بانک‌های سوسیالیست، نظامی‌چی‌های دموکرات و روزنامه‌نگارای دوستدار حقیقت از صنف خودم، همه همین کار رو می‌کنن: همشون دنبال صیدن و دعا می‌کنن.

اونا فریاد می‌زنن: «تکرار جنگ هرگز مباد!»

شاید این‌قدرا طول نمی‌کشید. بهم می‌گفتن تو نمی‌دونی یه مرد آلمانی چه‌جوری قادره بمیره؟ من خوب می‌دونم. ولی اینو هم می‌دونم که یه زن آلمانی چه‌جوری قادره زار بزنه و می‌دونم که امروز چه زاری می‌زنه. آخه یواش‌یواش و با کلی درد و رنج داره پی می‌بره که اون برای چی مرده. برای چی؟

پدران ما در باب تربیت می‌گفتن: «پسر، گوش کن ببین من چی می‌گم! منو که می‌بینی عمری ازم گذشته، دیگه کارکشته شدم...» خب ما گوش نکردیم. این‌که بابتش ضرر کردیم یا منفعت، یه قضیه‌ی دیگه‌س... ولی در هر صورت گوش نکردیم. هر کی دلش می‌خواد خودش تنهایی بره بیفته تو چاه.

سرمایه‌دار رو از هر طرف که بندازی باز می‌افته رو پولت.

تجلیل از یه نفر که تو جنگ کشته شده، یعنی به کشتن دادن سه نفر دیگه توی جنگ بعدی.

توی آلمان کاتولیکایی هستن که چاک دهنشونو جِر می‌دن از بس که می‌گن «کمونیستا از مسکو دستور می‌گیرن». کسی نیست بگه خودتون از کجا دستور می‌گیرین؟ از رم!

اون بهت می‌گه که: «دوست عزیز، من بیست‌ساله که این کارمه!» آدم ممکنه کاری رو بیست سال تموم هم غلط انجام بده.

نذار ابهت هیچ آدم خبره‌ای تو رو بگیره.

اما مطمئناً این سیستم آموزشی افراد تحصیل‌کرده، آگاه و فهمیده بار نمی‌آره.