بریده‌هایی از کتاب بعضی ها هیچ وقت نمی فهمن!

نذار ابهت هیچ آدم خبره‌ای تو رو بگیره. اون بهت می‌گه که: «دوست عزیز، من بیست‌ساله که این کارمه!» آدم ممکنه کاری رو بیست سال تموم هم غلط انجام بده.

«...عامه‌ی مردم یه نفر رو می‌خوان که از هر خطایی مصون باشه و هیچ‌وقت مرتکب اشتباه نشه.»

آدمیزاد دو تا پا داره و دو تا اعتقاد: یکی برای وقتی‌که حالش روبراهه و یکی هم برای موقعی که حالش خرابه. اسم این دومی رو گذاشته دین.

یادت باشه: توالت رفتن باعث قوت گرفتن دوستی‌ها می‌شه.

اگه حروف سیاه و برجسته‌ی روزنامه‌ها رو برمی‌داشتن، چقدر دنیا ساکت‌تر می‌شد!

از بالا که نیگا کنی، تقریباً این‌طوری به نظر می‌آد که: هیچ‌کس چیزی رو که در اصل لازم داره، نداره. تمام دنیا در حال گشتنه.

هرچی که باشه جنگ در نهایت یعنی آدم‌کشی مجاز. وقتی آدمایی که رأس کارن، گیر می‌کنن و دیگه نمی‌دونن چه سیاستی رو پیاده کنن و مشکلات اقتصادی رو چه‌جوری حل کنن، از پشت پستو عروسک میهن‌پرستی رو درمی‌آرن. کفش و کلاهش هم می‌کنن تا مترسکشون جورِ جور شه: آخه مترسک میهن‌پرستی یه پاپوش به اسم دشمنِ خونی و یه سرپوش به اسم شهامت‌طلبی لازم داره. معلومم هست که بعدش همه‌شون می‌گن راهشون راه حقه و پای خداهاشونو می‌کشن وسط. آخر سر هم این پدرا و مادرا و بچه‌های از دنیا بی‌خبرن که بایست تاوان جنگ رو بدن

تا عمر دارم صداش یادم نمی‌ره که رو به خواهرش کرد و هق‌هق‌کنان و اشک‌ریزان آهی کشید و پرسید: «این تخم‌مرغا رو از کی خریدی؟» اونم که از بس گریه کرده بود صداش درنمی‌اومد در جواب گفت: «از پروسترمان. چطور مگه؟ خوب نیست؟»

یادت باشه: فقط یه چیزه که به دوستی بیشتر از اینا قوت می‌ده: هیچ‌وقت دوستتو محک نزن! دوست دخترت رو هم همین‌طور! هیچ‌کس رو! گاهی کسی یه عمر مراقب یه خورجین چرمیه که توش فقط پر از سنگای رنگارنگه. ولی اون تمام مدت خیال می‌کنه اون تو پر از جواهره. چنین کسی آدم ثروتمندیه، حتی اگه تو خورجینش فقط سنگای شیشه‌ای باشه. این آدم فقط حق نداره در خورجین رو باز کنه.

آدمیزاد نسبت به هم‌نوع خودش بخیله. برای همینه که قانون رو درآورده. می‌گه اگه من حق ندارم فلان کار رو بکنم، پس بقیه هم نبایست حقش رو داشته باشن.