بریده‌هایی از کتاب بعضی ها هیچ وقت نمی فهمن!

یه کاتولیک و یه یهودی داشتن راجع‌به مسائل دینی با هم گفت‌وگو می‌کردن. کاتولیکه گفت: «من یه چیزو نمی‌فهمم: چطوری یه آدم تحصیل‌کرده می‌تونه باور کنه که جهودا از وسط دریای سرخ رد شدن.» یهودیه در جواب گفت: «شاید حق با شما باشه. اما آدم چه‌طوری می‌تونه باور کنه که عیسی مسیح بعد از مرگ دوباره زنده شده؟» کاتولیکه گفت: «این قضیه‌ش فرق می‌کنه. حقیقت هم داره.» برای دوست داشتن یه آلمانی بایست اونو درکش کرد. برای درک کردن یه فرانسوی بایست اونو دوستش داشت.

اون‌وقت بازمانده‌های بینوای کشته‌ها اگه سه مارک ماهونه‌ای که بابت از دست دادن باباشون می‌گیرن نباشه، کارشون ساخته‌س. بابت پسرا هم پولی به کسی نمی‌دن. اونا مجانی‌ان.

وقتی این بیماری دوره زمونه‌ی ما که به پست‌ترین صفات آدمیزاد به دروغ صفات نیک لقب می‌ده از بین رفت

وقتی آدمایی که رأس کارن، گیر می‌کنن و دیگه نمی‌دونن چه سیاستی رو پیاده کنن و مشکلات اقتصادی رو چه‌جوری حل کنن، از پشت پستو عروسک میهن‌پرستی رو درمی‌آرن. کفش و کلاهش هم می‌کنن تا مترسکشون جورِ جور شه: آخه مترسک میهن‌پرستی یه پاپوش به اسم دشمنِ خونی و یه سرپوش به اسم شهامت‌طلبی لازم داره.

آدمیزاد دو تا پا داره و دو تا اعتقاد: یکی برای وقتی‌که حالش روبراهه و یکی هم برای موقعی که حالش خرابه. اسم این دومی رو گذاشته دین.

«...عامه‌ی مردم یه نفر رو می‌خوان که از هر خطایی مصون باشه و هیچ‌وقت مرتکب اشتباه نشه.»

برای اینکه خاطرت از کسی جمع بشه، بهتره بری رو پشتش بشینی. تا وقتی روش نشستی، لااقل خاطرت جمعه که از دستت در نمیره.

فامیل تشکیل می‌شه از یه مشت آدم با جنسیتای مختلف که وظیفه‌ی اصلی‌شونو فضولی کردن تو کارای تو می‌بینن.

یه داستان تعریف کنم؟ داستان قشنگیه: یه میلیاردر آمریکایی تصادف می‌کنه، یه چشمش رو از دست می‌ده. می‌ده براش یه چشم مصنوعی درست می‌کنن. روز اولی که برمی‌گرده دفتر کارش، از منشی‌اش می‌پرسه: «حالا اگه می‌تونی بگو ببینم کدوم چشمم شیشه‌ایه؟» منشی یه لحظه بهش نیگا می‌کنه و می‌گه: «چشم چپتون قربان». میلیاردره می‌گه: «عجب! از کجا فهمیدی؟» منشی می‌گه: «آخه توی چشم چپتون هنوز ذره‌ای احساس دیده می‌شه.»

نذار ابهت هیچ آدم خبره‌ای تو رو بگیره. اون بهت می‌گه که: «دوست عزیز، من بیست‌ساله که این کارمه!» آدم ممکنه کاری رو بیست سال تموم هم غلط انجام بده.

آدمیزاد در کنار غریزه‌های تولیدمثل و خوردن و آشامیدن دو علاقه‌ی مفرط دیگه هم داره: سروصدا راه انداختن و گوش به حرف کسی ندادن. می‌شه گفت آدمیزاد واقعاً موجودیه که همیشه موقع صحبت، گوشش جای دیگه‌ایه.

آدمیزاد آدمیزاد دو تا پا داره و دو تا اعتقاد: یکی برای وقتی‌که حالش روبراهه و یکی هم برای موقعی که حالش خرابه. اسم این دومی رو گذاشته دین.

عزیزان من، شما بگین! مَثَل ماهی‌گیر متدین مَثَل خیلی از آدما نیست؟ ایشون یه سمبل به حساب نمی‌آد؟ چرا. این آقا یا بایست یه جهود پیر باشه یا صد لنگه بدتر از جهودا، از قماش یسوعی‌ها. آخه اون به بالاترین چیزی رسیده که آدما درنهایت می‌تونن بهش برسن: ایشون موفق شده ایده‌آل‌های روحانیش رو با خواهش‌های دنیویش یکی کنه. این کار هرکسی نیست. برای ماهی‌هایی که جلو پاش دست‌وپا می‌زنن، قضیه علی‌السویه‌س. ولی برای ماهیگیر متدین ماجرا توفیر می‌کنه: آخه اون حالا هم ماهی رو داره، هم آرامش خیال رو.

حوالی شهر آسکونای سوئیس مرد مقدس‌مآبی زندگی می‌کنه که همه‌ی موجودات اعم از خزنده‌ و پرنده و چرنده رو دوست داره. خب! اما این آقا ماهی‌گیری رو هم خیلی دوست داره. گاهی وقتا دمِ رودخونه‌ی لانگنزه می‌شینه، پاهاشو تاب می‌ده، چوب قلاب رو محکم تو دستش می‌گیره، به آب نیگا می‌کنه و مشغول دعا می‌شه. دعا می‌کنه که هیچ‌کدوم از ماهی‌ها به دامش نیفتن. آخه وقتی اونا به قلابش گیر می‌کنن و دست‌وپا می‌زنن، یه عالم زجر می‌کشن. اونم اینو دلش نمی‌خواد. برای همین پشت سر هم دعاهای پُرسوز و گداز نثار خدای مهربون ماهی‌های رودخونه می‌کنه: خدایا، نذار هیچ‌کدوم از این ماهی‌ها طعمه‌ی صیدم بشن! بعد باز به ماهی‌گیریش ادامه می‌ده!

ممکنه روزی ‌روزگاری تو وضعیت ناجوری گیر کنی و مجبور شی به کسی پولی بدی. پول دادن یعنی رحمت با اُردنگی. مخصوصاً برای کسی که نمی‌تونه از خودش دفاع کنه. اما تو گوشِت به این حرفا بدهکار نیست. برای همین هم هست که پول سراغت نمی‌آد و می‌ره سراغ کسای دیگه. بعضی‌ها هیچ‌وقت نمی‌فهمن.

آدمیزاد دو تا پا داره و دو تا اعتقاد: یکی برای وقتی‌که حالش روبراهه و یکی هم برای موقعی که حالش خرابه. اسم این دومی رو گذاشته دین.

هیچ‌وقت دوستتو محک نزن! دوست دخترت رو هم همین‌طور! هیچ‌کس رو! گاهی کسی یه عمر مراقب یه خورجین چرمیه که توش فقط پر از سنگای رنگارنگه. ولی اون تمام مدت خیال می‌کنه اون تو پر از جواهره. چنین کسی آدم ثروتمندیه، حتی اگه تو خورجینش فقط سنگای شیشه‌ای باشه. این آدم فقط حق نداره در خورجین رو باز کنه. خدایا این دوستی رو از ما نگیر! آدم تقریباً باورش می‌شه که تنها نیست.

نیز بایست گفت که فرار راه چیره شدن به واقعیت‌ها نیست

امریکایی‌جماعت هیچ‌وقت نمی‌شینه یه ساعت تموم جلوی یه سیلو با پتک روی یه تیکه آهن کج‌وکوله بکوبه. می‌ره نوش رو می‌خره.

امریکا اشیا رو حیف و میل می‌کنه ولی در مورد انسان‌ها رعایت صرفه‌جویی رو به عمل می‌آره.