بریده‌هایی از کتاب جمعه را گذاشتم برای خودکشی

آدم‌های بزرگ ما را بزرگ می‌کنند و آدم‌های حقیر حقیر. ما دیگر حوصلهٔ حرف‌های تکراری نداریم. حوصلهٔ کپی‌های دست‌چندم نداریم. آدم‌های اصیل و بزرگ هستند که جهان را پیش می‌برند، که ما را شگفت‌زده می‌کنند. اگر قرار بر ملال بود که زندگی همه‌مان به اندازهٔ کافی ملالت‌بار هست. ما به دنبال دیدن و خواندن چیزهایی هستیم که عجیب باشند.

شخصیت فقط حرف‌هایی نیست که از یکی می‌شنویم. فقط حرکات یا اعمالش نیست که با تقلید جور شود. شخصیت رفتار است. لحن آدم‌هاست. لحنی که در تک‌تک لحظات در بطن وجود ما نهفته. شخصیت فقط حاصل رفتارهای کلان یک نفر نیست. خرده‌ریزهاست که همه‌چیز را قوام می‌دهد.

آدم‌ها در یک بازهٔ رفتاری گسترده در حرکت و در تغییرند. کسی ثابت نمی‌ماند. ما ربات نیستیم که به ازای جمیع مقادیر ایکس جواب ثابتی داشته باشیم. تغییر می‌کنیم. در زمان‌ها و مکان‌های مختلف رفتارهای مختلفی داریم. و، مهم‌تر از همه، همهٔ ما بدون استثنا خاص هستیم. ما در عکس فقط یکی از آن حلقه‌های زنجیر را می‌بینیم، یکی از بی‌نهایت حلقه را، و چون دوست داریم که معمای عکس زودتر حل شود آن حلقه را به تیپ‌ها متصل می‌کنیم. ما در برابر دوربینِ یک غریبه یکی می‌شویم و در برابر دوربینِ خواهرمان یکی دیگر.

من عاشق این جملهٔ مردها هستم: این با بقیه فرق می‌کنه. حجت را تمام می‌کنند. ادامهٔ بحث بی‌فایده است. این جمله فوق‌العاده است، محشر. در این جمله چیزی نشسته که مخلوطی از ذکاوت و حماقت است. شاید عبارت درستش خودباهوش‌بینی باشد.

مماسْ کلاً اروتیک است. دو میم دارد که کنار هم نشسته است. الف باریکی که حدفاصل است و یک سین که ما را دعوت به سکوت می‌کند، دعوت به آرامش. این واژه حتی در ظاهر هم شبیه خودش است. مماس تماس نیست، نزدیک است، خیلی نزدیک، ولی وصل نیست. در آن اتصالی صورت نمی‌گیرد. چیزی چیزی را قطع نمی‌کند تا وصالی انجام شود. مماس نرسیدن است، وهمِ رسیدن، حیله‌ای که در خود نوعی تعلیق شکل می‌دهد. انتظار ایجاد می‌کند. نرسیدن روش جذابی‌ست که در تمام داستان‌های افسانه‌ای تکرار می‌شود، شیرین و فرهاد، لیلی و مجنون، یوسف و زلیخا. در تمام این داستان‌ها شخصیت‌ها کنار هم هستند، در جوار هم‌اند، و به نوعی شکل روایی یا شکل مفهومی مماس را تداعی می‌کنند. در شکل ظاهری شاید بهترین مثال نقاشی‌های کلیمت باشد.