بریده‌هایی از کتاب و تنها باد می داند

و به خاطر عشق و احترامی که به او داشتم بالاخره کوتاه آمدم.

اوئن گفته بود: ‌«از مصیبت داستان‌های خیلی خوبی می‌شه نوشت، اما ترجیح می‌دم قصهٔ تو ــ قصه‌ای که زندگی‌ش می‌کنی، نه قصه‌هایی که می‌نویسی ــ پر از شادی باشه. از مصیبت لذت نبر،

گریه‌کنان گفتم: ‌«همیشه بهت احتیاج دارم.‌» لب‌هایش به نشانهٔ قدردانی از دلبستگی‌ای که در کلامم آشکار بود دوباره لرزید. ‌«ما با هم خواهیم بود، آنی.‌»

روزی من هم خواهم رفت و هیچ‌کس به خاطر نخواهد آورد که زمانی من هم روی زمین زندگی کرده‌ام. دنیا فراموش خواهد کرد، به چرخشش ادامه خواهد داد،

«بهت می‌گم چی‌کار می‌کنین... شما با هم درمی‌افتین، چون عاشق ایرلند نیستین، عاشق یه تصور از ایرلند هستین و هر کس تصور خاص خودش رو از ایرلند داره.‌»

«بهت می‌گم چی‌کار می‌کنین... شما با هم درمی‌افتین، چون عاشق ایرلند نیستین، عاشق یه تصور از ایرلند هستین و هر کس تصور خاص خودش رو از ایرلند داره.‌»

‌«وای، دختر جون! عاشقتم، آنی منهتنی. واقعاً عاشقتم. می‌ترسم حاصل این عشق در نهایت درد و غم باشه، اما چیزی رو عوض نمی‌کنه، درسته؟‌»