بریده‌هایی از کتاب هی آدم!

غرور من به زیر پایت فرش هزار شانه میشود

مراقب باش، کوچه‌های اینجا پر از چاله است، گویی گورت را پیش پیش کنده‌اند و آنگاه که از ترس چاله‌ها قدم از قدم بر نمی‌داری، تو خود مرده‌ای!...

دنیا باید برود تا فصل چیدن شکلات‌ها و گردوها و موزها و توت‌فرنگی‌ها...

روشن، دکه‌های شلوغ... فانوس چرا جا مانده؟ ذهنم آیا هنوز مغلطه میکند؟ فانوس چرا؟! قلبم نیست! قلبی که فانوس

شهر از آن موقع ناامن شد که هر کس خودش را گم کرد!...

برو! بمانی دلم برای خودم تنگ میشود...

بچه جان! بنویس خواب، بخوان خاب... بنویس خوان، بخوان خان... نوشتن قانون دارد! اینجا هرج و مرج نیست، فقط بعضی قانون‌ها آنطور که نوشته میشوند، خوانده نمی‌شوند!!!...

ای کاش تو لهجه‌ی سکوت را میدانستی...

اگر نمی‌گذشت! یک سال را میگویم! اگر یک سال نمی‌گذشت، هیچ‌گاه نمی‌فهمیدم یک سال چه قدر طول دارد! اگر نمی‌گذشت و عرض‌های شما را

گر گرفته‌ام! ببار ای باران! اما‌ بی‌صدا!

غریبه نبودی، چرا نمی‌شناسمت؟ غریبه میمانی! خوب میشناسمت!

تمام شهر را از آیینه پر کرد... داروغه میدانست... شهر از آن موقع ناامن شد که هر کس خودش را گم کرد!...

من از نسلی نیستم که شیر خورد اما بزرگ نشد، من از نسلی هستم که از شیشه‌ی شیرش بیشتر آب خورد!

قاصدک خبر آورد از پدری که رفت و دیگر نیست که نیست...

چه قدر خراب شدیم اما خم به ابرو نیاوردیم!...

برو! بمانی دلم برای خودم تنگ میشود...

هی آدم! هی آدم! آنقدر نمی‌شود شناختت که حتم دارم حتی آیینه هم برای دیدنت عینک به چشم میزند!...

من منی گم کرده‌ام، پیش شماها مانده؟

چه شد عاقبت ماجرای ما؟! چه شد اطمینان خاص ما!...

سیب و حوا عمریست سوژه‌ی شعرها شده است... آدم ولی سالهاست روی زمین گم شده است!