بریده‌هایی از کتاب جوان خام

بگذار مرگ وقتی باید بیاید بیاید، اما فعلا بیا زندگی کنیم ــ بله، بیا زندگی کنیم!

فقط شخصیتم باعث همه چیز بود. به نظرم در دوازده‌سالگی یعنی تقریباً در آستانه خودآگاهی واقعی‌ام بود که رفته‌رفته از همنوعانم بدم آمد. منظورم این نیست که از خودشان بدم آمد بلکه حضورشان روی من سنگینی می‌کرد. گاهی هنگام سرریزشدن پاک‌ترین صداقت‌ها شدیداً غمگین می‌شدم از این که هیچ‌گاه نخواهم توانست حتی به نزدیک‌ترین و عزیزترین کسان خود هم چیزی بگویم، یعنی خواهم توانست اما نخواهم توانست که بگویم؛ به دلیلی خودم را مهار می‌کنم، طوری که غیر قابل اعتماد، عبوس و محتاط و کم‌حرف می‌نمایم.

«اندیشه عالی قبل از پول می‌آید، و جامعه‌ای که پول دارد اما اندیشه عالی ندارد به یأس کشیده می‌شود.»

اطمینان کامل دارم که بعضی از زنان با زیبایی خودشان یا با هر چیز دیگری در یک دقیقه دل می‌ربایند، اما در مورد بعضی دیگر ممکن است شش ماه فکر کنید تا بفهمید در درون‌شان چه می‌گذرد؛ برای دیدن درون و عشق‌ورزیدن به چنین زنانی کافی نیست که به آنان نگاه کنید، کافی نیست که صرفاً آماده هر چیزی باشید، بلکه باید استعداد خاصی هم داشت. به این موضوع اعتقاد دارم، هرچند که درباره‌اش چیزی نمی‌دانم: اگر این‌طور نبود، تمام زن‌ها هم‌ردیف حیوانات خانگی می‌شدند و می‌بایست از آن‌ها مثل حیوانات دست‌آموز نگهداری کرد؛ شاید این همان چیزی است که خیلی‌ها خواهانش هستند.

خاموشی همواره خوش‌ظاهر است و مرد خاموش همواره پسندیده‌تر از مرد حراف به نظر می‌رسد.

«اندیشه عالی قبل از پول می‌آید، و جامعه‌ای که پول دارد اما اندیشه عالی ندارد به یأس کشیده می‌شود.»

چه گونه است که آنچه مرد زیرکی بیان می‌کند بسیار ابلهانه‌تر از آن چیزی است که در وجود او باقی می‌ماند؟

مردم وقتی می‌خندند، مثل موقعی که می‌خوابند، اصلا نمی‌دانند چه شکلی می‌شوند. بیشتر مردم اصلا بلد نیستند چه‌طور بخندند.

من از تاریکی خوشم نمی‌آید، خورشید چه چیز باشکوهی است!

انسان‌ها به ماشین‌های پیچیده‌ای می‌مانند که در مواردی نمی‌توان تجزیه و تحلیل‌شان کرد، بخصوص اگر انسان مورد نظر زن باشد.