بریده‌هایی از کتاب خوشی ها و روزها

"هرگز به نیی تکیه مکنید که با بادی می‌جنبد و اعتماد را نمی‌شاید، چه جسم آدمی چون علف و جلالش چون گُل خودرو بی‌بقاست." تقلید عیسی مسیح

"نه، وقتی بمیرم، از عشقم آزاد نمی‌شوم، بلکه از تمناهای جسمانی، از میل جسمانی، از حسودی‌ام آزاد می‌شوم"

از خوشباوری این ایمان سوءاستفاده کردیم: مُرد. چون کامجویی را پس زده‌ایم دیگر نمی‌توانیم به امیدواری دل‌خوش کنیم. امیدواری بدون امید، که بسیار خردمندانه می‌بود، محال است.

هر چند که آن زمان هرگز جدّی به امکان زنده ماندنِ خودم پس از مرگ مادرم فکر نکرده بودم. عزمم این بود که یک دقیقه از مرگ مادرم نگذشته خودم را بکشم. بعداً، غیبت مادرم چیزهایی از این هم تلخ‌تر به من آموخت، آموخت که آدم به غیبت عادت می‌کند، و بزرگ‌ترین نقصانِ خویشتن و بزرگ‌ترین رنج این است که حس کنی از غیبت رنج نمی‌کشی

امّا گرچه مرگ از تعهدهایمان به زندگی می‌تواند آزادمان کند، از تعهدهایمان به خودمان نمی‌تواند، بویژه از نخستینشان، یعنی زندگی برای ارج و هنروری