بریده‌هایی از کتاب معادله خوشبختی: چیزی نخواهید، هرکاری انجام دهید، همه چیز داشته باشید

«می‌توانید کل جهان را به دنبال شخصی بگردید که بیشتر از خودتان لایق عشق و محبتتان باشد ولی چنین شخصی یافت نمی‌شود. چون شما خودتان، به‌اندازه هر کس دیگری در دنیا، لایق این عشق و محبت هستید».

ما برای خوشبخت‌بودن نیاز به اجتماعی ‌بودن داریم و کارکردن بزرگ‌ترین انگیزه اجتماعی را به ما می‌دهد.

ارسطو می‌گوید: «ما همان چیزی هستیم که مکرراً انجام می‌دهیم. تعالی یک عمل نیست؛ بلکه عادت است».

یک روز آلیس در جاده به یک دوراهی رسید. او گربه‌ای را روی درخت دید. از گربه پرسید: از کدام راه بروم؟ گربه پاسخ داد: مقصدت کجاست؟ آلیس گفت: نمی‌دانم. گربه جواب داد: پس فرقی نمی‌کند از کدام راه بروی.

آرزو می‌کنم که ای کاش این شجاعت را داشتم تا زندگی واقعی خودم را داشته باشم نه آن زندگی که دیگران از من انتظار دارند.

بیشتر و بیشتر، همه ما دائماً بیشتر می‌خواهیم. در دنیایی بزرگ شده‌ایم که همیشه بیشتر به معنای بهتر بوده است؛ اما چه حرف مزخرفی!

هر کس پاسخ ناسزایی را با ناسزا بدهد، با توهین‌کردن جواب توهین را بدهد، در جواب سرزنش، او هم سرزنش کند درواقع با آن شخص همراه شده و در کار بد او سهیم شده است؛

«ثروتمندبودن دراختیار داشتن چیز‌های بزرگ نیست، بلکه داشتن خواسته‌های اندک است».

هیچ‌کدام از ما قادر به کنترل احساساتمان نیستیم. بلکه تنها می‌توانیم واکنش‌هایمان را در برابر این احساسات کنترل کنیم.

قسمت آمیگدال مغز یا همان بادامه، قدیمی‌ترین بخش آن است. این بخش مسئول بررسی جهان پیرامون ما در جست‌وجوی نگرانی‌هاست. مثل یک دستگاه مشکل‌یاب است. تصور کنید که یک ماشین مشکل‌یاب در دستتان دارید که همیشه هم روشن است