بریده‌هایی از کتاب دروغ هایی که به خودمان می گوییم

درمانگران همیشه پیام یکسانی می‌دهند: «آنچه از آن فرار می‌کنید در جایی است که نیاز دارید در آن آرام بگیرید. چیزی که از آن می‌ترسید، چیزی است که نیاز دارید با آن روبه‌رو شوید. چیزی که نشنیده می‌گیرید، چیزی است که نیاز دارید بشنوید.»

هم‌نشینی با حقیقت ما را تغییر می‌دهد.

زندگی احساسات انکارشدهٔ ما را راه می‌اندازد، و اضطراب، پیام‌آور آن است. اضطراب صدای آن احساساتی است که به دیوار قلبمان می‌کوبند: کودکی غمگین، بچه‌ای خشمگین، یا شخصی ناامید که می‌پرسد، «میتونم بیام تو؟ منو دوست خواهی داشت؟» در عوض، ما احساساتی را که در درونمان پدید می‌آید طرد می‌کنیم و به سوی شخصی دیگر می‌فرستیم.

اگر تلاش کنید یکدیگر را دستکاری کنید تا به همسری ایده‌آل تبدیل کنید، روابطتان می‌میرد.

ما رودهای غم‌واندوه با پیچ‌های پیش‌بینی‌ناپذیر هستیم که جوش‌وخروش می‌کنیم تا زمانی که سوگواری‌مان در اقیانوس پذیرش آرام می‌گیرد

اضطراب، ما را فرامی‌خواند تا به جاهایی شیرجه بزنیم که همیشه از آنها فرار می‌کنیم، جاهایی که از فرود آمدن و کاوش کردن در آنها می‌ترسیم.

«حقیقت تو را شفا خواهد داد، ولی نخست مانند جهنم آسیب خواهد زد.»

گاهی حس «نادرست بودن» نشانهٔ چیزی است که تلاش می‌کند از درون رشد کند.

«انسان خودش را تنها به همان اندازه‌ای می‌شناسد که دنیا را می‌شناسد؛ او فقط در درون دنیا از خودش آگاه می‌شود و فقط در درون خودش از دنیا آگاه می‌شود. هر چیز جدیدی که شفاف و روشن دیده می‌شود، عضو ادراکی جدیدی را در درون ما می‌سازد.»

اگر نتوانیم یادگیری از راهِ زیستن و احساس کردن را تحمل کنیم، شروع می‌کنیم به دروغ گفتن از راهِ فکر کردن، یعنی به وجود آوردن دانش دروغینِ فرض‌هایمان.