بریده‌هایی از کتاب دروغ هایی که به خودمان می گوییم

درمانگران همیشه پیام یکسانی می‌دهند: «آنچه از آن فرار می‌کنید در جایی است که نیاز دارید در آن آرام بگیرید. چیزی که از آن می‌ترسید، چیزی است که نیاز دارید با آن روبه‌رو شوید. چیزی که نشنیده می‌گیرید، چیزی است که نیاز دارید بشنوید.»

هم‌نشینی با حقیقت ما را تغییر می‌دهد.

زندگی احساسات انکارشدهٔ ما را راه می‌اندازد، و اضطراب، پیام‌آور آن است. اضطراب صدای آن احساساتی است که به دیوار قلبمان می‌کوبند: کودکی غمگین، بچه‌ای خشمگین، یا شخصی ناامید که می‌پرسد، «میتونم بیام تو؟ منو دوست خواهی داشت؟» در عوض، ما احساساتی را که در درونمان پدید می‌آید طرد می‌کنیم و به سوی شخصی دیگر می‌فرستیم.

اگر تلاش کنید یکدیگر را دستکاری کنید تا به همسری ایده‌آل تبدیل کنید، روابطتان می‌میرد.

ما رودهای غم‌واندوه با پیچ‌های پیش‌بینی‌ناپذیر هستیم که جوش‌وخروش می‌کنیم تا زمانی که سوگواری‌مان در اقیانوس پذیرش آرام می‌گیرد

«حقیقت تو را شفا خواهد داد، ولی نخست مانند جهنم آسیب خواهد زد.»

اضطراب، ما را فرامی‌خواند تا به جاهایی شیرجه بزنیم که همیشه از آنها فرار می‌کنیم، جاهایی که از فرود آمدن و کاوش کردن در آنها می‌ترسیم.

گاهی حس «نادرست بودن» نشانهٔ چیزی است که تلاش می‌کند از درون رشد کند.

«انسان خودش را تنها به همان اندازه‌ای می‌شناسد که دنیا را می‌شناسد؛ او فقط در درون دنیا از خودش آگاه می‌شود و فقط در درون خودش از دنیا آگاه می‌شود. هر چیز جدیدی که شفاف و روشن دیده می‌شود، عضو ادراکی جدیدی را در درون ما می‌سازد.»

اگر نتوانیم یادگیری از راهِ زیستن و احساس کردن را تحمل کنیم، شروع می‌کنیم به دروغ گفتن از راهِ فکر کردن، یعنی به وجود آوردن دانش دروغینِ فرض‌هایمان.

به نظر می‌رسد زندگی با ما سر ناسازگاری دارد. ولی از آنجا که خود ما زندگی هستیم، نمی‌توانیم خودمان را از آن جدا کنیم. زندگی ما را در بر دارد. چیزی که «با زندگی سر ناسازگاری دارد» این باور ماست که زندگی باید مطابق خیال ما باشد.

ما کثیف و درهم‌برهم ساخته می‌شویم، ولی می‌کوشیم هر قسمت از واقعیت را که با آنچه ما می‌خواهیم جور در نمی‌آید، رد کنیم. وقتی که تصمیم می‌گیریم چه‌چیزهایی را خواهیم پذیرفت و بقیه را کنار خواهیم گذاشت، بخش‌هایی از خودمان را به مرگ محکوم می‌کنیم. ما تلاش می‌کنیم خودمان را سانسور کنیم تا مانند تصاویر پاک و پیراستهٔ ذهنمان به نظر بیاییم. این عشق نیست، بلکه بیزاری از زندگی است.

آیا ما شناختنی هستیم؟ نه، ولی پذیرفتنی هستیم. این همان چیزی است که در آن زندگی می‌کنیم: پذیرش.

هنگامی که از پیش‌بینی، قضاوت، و مقایسه دست برمی‌داریم، شروع به گوش دادن می‌کنیم.

وقتی که از منتظر ماندن برای تغییر کردن زندگی دست بر می‌داریم، به جای آن خودمان تغییر می‌کنیم

جدا از اینکه دربارهٔ یک شخص چقدر می‌دانیم، آن شخص همیشه یک راز خواهد بود. پس اگر یک شخص راز است، روان‌درمانی دیدارِ یک راز با رازی دیگر است.

هنگامی که دنبال احساساتمان می‌گردد، نه باورهایمان، ما را به رابطه‌ای متفاوت، دنیایی دیگر، فرا می‌خواند. به ما نمی‌گوید ساکت باشیم، بر آن چیره شویم، یا فراموشش کنیم بلکه او درِ ورودی پذیرش می‌شود که احساساتمان می‌توانند از آن وارد شوند.

اگر تلاش کنیم دیگران را با باورهایمان جفت‌وجور کنیم، هرگز جوهر وجودی آنها را نخواهیم یافت.

فهمیدم که اگر نتوانم او را همان‌طور که هست دوست داشته باشم، باید رهایش کنم تا کسی دیگر بتواند این کار را بکند. وظیفهٔ او نبود که ایده‌آل من باشد.

اگر باورهایمان بینش نباشند بلکه موانعی بر سر رسیدن به بینش باشند چه؟